Մտորումներ (շարք)

* * *

Շատ է տանջում  սի՛րտն իմ խելառ,

Մեկ ասում է «Հեռացի՛ր»,

Մեկ ասում է  «Մնա՜, տանջվի՜ր»,

Մեկ ասում է  «Մոռացի՛ր»:

Սի՛րտ,  միակն ես,

որ ինձ հանգիստ չես տալիս,

Մեկ խնդո՛ւմ ես,

Մեկ հիմարի պես լալիս:

Սի՛րտ իմ, եթե մի օր  ձե՛ռքս ընկնես,

Շարունակես քո վե՛ճը,

Վստա՛հ եղիր,  քեզ կպատռե՜մ

Տեսնեմ թե ի՞նչ կա մեջդ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մտորումներ (շարք)

* * *

Ուզում եմ գրե՜լ,

Բայց գրել այնպե՜ս - ինչպես սիրո՜ւմ եմ,

Ու բարկանում եմ, որ չի ստացվում այնպես-

Ինչպես ուզում եմ…

Բարկանալը հե՜չ –

Անցնո՜ւմ, գնում է…

Զավեշտը` զարմանալն է,

Ու…զարմանո՜ւմ եմ –

Սիրում են ինձ այնպես –

Ինչպես գրո՜ւմ եմ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մտորումներ (շարք)

* * *

Չե՛մ հասկանում

Թե ի՞նչու ես ինձ ատում…

Ուրիշի հետ ուրախանո՜ւմ,

Ուրիշի հետ սեղա՜ն նստում,

Ուրի՛շ ձեռք է մազդ խառնում,

Ուրի՛շ աչք է առագաստդ

Բացո՜ւմ-փակում,

Ուրիշ ծովի ալիքին ես նստած թևում…

Բայց վշտե՜րդ,

Ա՜խ, վշտերդ

Միա՜յն-միա՜յն

Ինձ հետ կիսում…

Ս. Ումառ-Հարությունյան

N-ին (բանաստեղծություն)

«Մոնա Լիզայի» նկարի առաջ

Հավաքված  գաճաճներ խղճի՜ ու մտքի՜,

Դուք գեղեցիկ եք համարում նրան,

Երբ  դեռ չե՜ք տեսել պատկերն իմ N-ի:

Դուք դեռ չե՛ք տեսել ժպի՜տը նրա,

Մատնե՜րը սեղմած իր կրծքին,

Ազդրե՜րը, ողորկ ալիքի նման

Քեզ ձգող դեպի խորքերը կրքի:

Գաճաճնե՜ր խղճի,

Գաճաճնե՜ր մտքի,

Դուք համարում եք նրան խորհդավո՞ր,

Նաև գրավի՜չ, գեղեցի՜կ այնքան,

Չէ՞ որ չեք զգացել շուրթերն իմ N-ի,

Գի՜րկն իր ձգելու ո՜ւժը կատարյալ:

Չէ՜, իմ N-ի աչքերը ա՜յլ են,

Ավելի խորո՜ւնկ պատկերով,

Իսկ այս  նկարում նկարչի մա՜յրն է

Նկարչի «Էդիպի բարդույթ»  զգացումով:

Հիացե՜ք խնդրեմ

Դել Ջակոնդոյի կնոջ ժպիտով,

Կամ Բելլա  դ՛Էստենի  պարանոցով հաստ,

Նկարում գուցե՞ հենց նկարիչն է

Կամ երիտասա՜րդ մի տղա:

Հիացե՛ք ինչքա՜ն որ կամենում եք,

Դրանից «Լիզան» չի դառնա ձե՜րը,

Մտքի գաճաճներ դուք ձե՜րն ունեցեք-

Ինչպես ես ունեմ  իմ  N-ը:

Միգուցե՞ լավ է, որ դուք չե՜ք տեսել

Իմ   N-ի մարմինը այնքա՜ն կատարյալ,

Միգուցե՞ լավ է, որ

Չե՜ք խենթացել՝

Ինձ նման  դարձել խելագար…

Իմ տիրակալը հիշողությո՜ւնն է

Իմ տիրակալը հիշողությո՜ւնն է՝

Փոքրի՜կ մի ոզնի կծկված,

Անընդհատ ծակո՜ւմ, ցավեցնո՜ւմ է

Տիրակալների նման դաժա՜ն,

Անաստված:

Իրեն թվո՜ւմ է թե արդեն ծե՜ր է՝

Տարիքը առա՜ծ, իմաստո՜ւն,

Թվո՜ւմ է թե կյա՜նքը խաղաղ լինելն է՝

Փոթորիկների՜ց, հողմերի՜ց

Հեռո՜ւ…

Չի՛ թողնում սի՜րտս մեկ ժամով ննջի՜-

Կոպիտ ձեռքերով սեղմո՜ւմ է նրան,

Չի՛ թողնում սիրտս դե՜մքը իր շրջի

Ու հանգիստ առնի գոնե՜ մեկ

Վայրկյան…

Խոսո՜ւմ է, տալի՜ս անհարկի հարցեր,

Ակա՜նջ սղոցում տերտերի նման,

- Հիշո՞ւմ ես, ամա՜ռ էր,

…փորձեցի՜ր կանգնել,

- Հիշո՞ւմ ես, որ քեզ պառկեցրի հարմար:

Սիրտս ընկում է գի՜րկը հուշերի,

Ու պրծո՜ւմ չկա սրանից,

Ո՜ւր եք ծվեններ մանկության օրերի

Ծեր հիշողությո՜ւնը

… ինձ դո՛ւր չի գալիս:

Անձրի նման լցվո՜ւմ է գլխիս,

Հրավիրո՜ւմ է

Թրջվելո՜ւ,

Մրսելո՜ւ,

Գժվելո՜ւ,

Տե՜ղ չկա փախչե՜մ, փրկվե՜մ նրանից

Ու առա՜նց նրա ապրեմ աշխարհում:

Իմ տիրակա՜լը հիշողությո՛ւնն է՝

Բառապաշարով հարո՜ւստ,

Հոգով իր անխի՜ղճ,

Ու ես էլ նրա հլո՜ւ ստրուկն եմ,

Որ մի կերպ դիմանո՜ւմ եմ-

մե՜ղք գալիս սրտիս…