Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն
Ու չհասկացվե՜ց
Ձմեռն ո՞ւր կորավ-
Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…
Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:
Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…
Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…
Այդպես են խենթանում պոետները՝
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…
