Դու…

Երբ Սերը սրտում մի կի՜ն է քայլում-
Դա հի՜ն տեսարան է՝ ծանոթ բոլորին,
… Իր փեշին կպած աշխարհն է տանում՝
Խելագարեցնում
Բանաստեղծներին:

*
Այդպես եղե՜լ է դարերում բոլոր,
Երբ ներսում տեղավորվո՜ւմ է Սերը,
Եվ այդ հնամայա առեղծվա՜ծը խոր
Մի՛շտ էլ դրսի՛ց է այրում ներսերը…

Քայլո՜ւմ ես հիմա օտար քաղաքում,
Որտեղ խենթացել են բոլո՜ր պոետները,
Գիտե՞ս, որ նրանց մի մի՜տք է տանջում-
Թե ո՞վ է վառել հոգուդ լույսերը:

Քայլո՜ւմ ես, գուցե՜ փնտրո՞ւմ ես դու ինձ,
Տխո՜ւր, անծանո՜թ դեմքերում,
Սակայն ինչո՞ւ ես դողում զայրույթից
Պատմելո՜վ ցավերդ քամուն…

Չե՜ս գտնում, չե՛ս գտնի ո՛չ մի տեղ-
Ես քո մե՜ջ եմ` քո ներսում,
Եվ արյո՜ւնս ինչպես խեժ
Մակարդվել է քո սրտում:

Քայլո՜ւմ ես հոգնա՜ծ հարբածի նման,
Քայլում ես՝ թախծո՜ւմ է հոգիդ,
Գուցե մի ե՜րգ ես երգում քթիդ տակ-
Սիրո մի տխո՜ւր մեղեդի:

*
… Եվ օտարալեզու հեռո՜ւ քաղաքում,
Քայլում է մի կի՜ն՝ վարդագույն մի մո՜ւժ,
Աչքերում թախի՜ծ, հոգում տխրությո՜ւն,
Սրտին պա՜հ տված
Անմոռաց մի հուշ:

Փախուստ

Գնացքը հևո՜ւմ է, առա՜ջ է սուրում

Ետևո՜ւմ մնացին լույս աչքեր,

Կապտազգե՜ստ,

Կապտաչյա՜,

Կապտավո՜ւն մի կին

Ու կրծքի՜ն խաչված զույգ ձեռքեր…

Գնացքը արագ տանում է հեռո՜ւ

Իսկ միտքս՝ արագ գնացքից,

Գնում եմ հեռո՜ւ, անհայտ ապագա-

Թողնելով զույգ աչքեր հուզալից…

Արդեն երեկո՜ է, աստղե՜րն են փայլում

Կողքի՜ց,

Դիմացի՜ց,

Վերևի՜ց,

Ետևում մնացած աչքե՜րն եմ հիշում…

Ու  թվում է թե

Կանչո՜ւմ են նորից:

Գարուն

Մի ձմե՜ռ էլ անցավ, ծնվեց մի նո՜ր գարուն,

Սիրտս էլի անհանգիստ

Տրոփո՜ւմ է տեղում:

Ու այնքա՜ն է աշխույժ, որ թվում է արագ

Իր մենակ լինելուց

Կմնա միայնակ…

Չի՛ որոնի քեզ,  չի՛ քնի հանգիստ,

Չափման միավորը

Հոգո՜ցը կլինի:

Սրտիս հետ տրտում  ես «Դուք»- ով եմ խոսում,

Գիտեմ, որ մի տեղ թաքուն

Քեզ իր մեջ է պահում:

Թպրտո՛ւմ է, չի՛ պարում (առանց սեր ի՞նչ պար)

Ծովափնյա ավազի նման

Չգիտի թե ալիքը իր մոտ

Ինչքան կմնա…

Թող հուզվի՜, փոթորկվի՜,  չմնա՛ կծկված,

Ի՞նչ իմանաս, ի՞նչ կբերի

Գարունն այս սպասված:

…Մի ձմե՜ռ էլ մեռավ, ծնվեց մի նոր գարուն,

Ձյունն անձրև՜ դարձավ,

Սի՜րտս…

Տրոփո՜ւմ է տեղում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Արի ցավս քեզ նվիրեմ…

* * *

Չե՛մ ուզում -  ցա՜վս իմանաս,

Ցավի՜ցս հանկարծ չտխրես,

Վախենում եմ պատահմամբ շշնջամ,

Որ ցա՜վս  հենց դո՛ւ ես:

Ես իմ ցավով եմ ապրո՜ւմ ու շնչում,

Ցավս ինձ թևե՜ր է տվել,

Ինքս ինձ համար իմաստ եմ դարձել

Եվ ո՜ւր  ցանկանամ կարող եմ թևել:

Թևում եմ վերև՝ աստղե՜րն են մեռած,

Երկունքից գալարվող Լուսի՜նը,

Իրո՜ք  չե՛մ ուզում, որ դու իմանաս-

Ի՞նչ արժե նման տանջանքի գինը:

Իմ ցավը վի՜շտ չէ, ճի՛շտ հասկացիր ինձ,

Իմ ցավը սե՜րն է՝ լո՜ւռ, անպատասխան,

Ասես թե սա՜նձ է  դրվել բերանիս,

Չե՛մ կարողանում առաջ ընթանալ:

Շա՜տ եմ վախենում, որ ցավս աճի՝

Մեծանա՜, դառնա՛ մի վի՜շտ իսկական,

Խոսելն ի՜նքս ինձ հետ դառնա մի պատի՜ժ,

Անունը քո սո՜ւրբ շուրթի՛ս քարանա…

Բայց ես, ինչ-որ տեղ պոե՜տ եմ կարծես,

Լռելն ինձ համար մա՛հ է իսկական,

Չէի՜ ցանկանում ցավիցս  տխրե՜ս,

Չէի՜ ցանկանում ցա՜վս իմանաս…

* * *

Պոետի նման եմ սիրել ես քեզ-

Դողացել ամե՜ն մի բառիս վրա,

Ինչպես գիշե՜րն է աստղերին անկեզ

Սիրո՜ւմ, փայփայում աչքերի նման:

Արի քեզ մա՜ս-մաս նվիրեմ ցավս,

Այն շա՜տ է ծանր ուսերիդ համար,

Այդպես կարող է միայն խելագարը՝

Սիրած կնո՜ջը,  վերցնե՜լ - նվիրել ցավ:

Ցավս շուրթե՜րդ են, մարմի՜նդ հրկեզ,

Շորի տակ թպրտացող պտուղնե՜րդ տաք,

Բայց վախենո՜ւմ եմ, կարող է այրվե՜ս,

Չքանա՜ս  …մնամ առանց  ցավ:

Ու մթնշաղի փեշերի նման

Փաթաթվեմ մթանը ոտքի՜ց մինչ գլուխ,

Գուցե թե տարվեմ գիշերով  այնքա՜ն,

Որ դառնամ աննյո՜ւթ, դատարկ մառախուղ:

Վախենում եմ, որ կպատռե՜մ

Գիշերվա կայուն շղարշը,

Ու ինձ վրա կմնա՜

Գեղեցկությո՜ւնը սպանող

Հրաշագե՜ղ հանցանքը…

Նախանձով կնայեմ  ակամա,    

Գիշերվա կրքո՜տ ու մերկ պատկերին,

Ծո՜ւնր կչոքեմ չքնաղ գիշերվա

Աչքերս համբուրող շուրթերին…

Բայց դա արդեն ցա՜վ չի լինի,

Եվ ո՛չ էլ ցավիս նման հարազատ,

Սրտիդ նման լո՜ւռ կլինի,

Լեզվիս նման՝ խայտառակ…

Սի՜րտս

Ոչ գիշե՜րն է գիշեր,

Ոչ ցերե՜կը՝ցերեկ,

Գարո՜ւն է և պատահեց այնպե՜ս, որ

Քնից արթնացրեց ո՛չ թե շողը արևի-

Այլ ի՜նչ-որ կիրք մոգական,

Երակներում բորբոքելով

Երկու արյո՜ւն, երկու կյանք:

Եվ շա՜տ լաչառ սիրտս դարձավ՝

Ջահելի պես աղմկո՜ղ,

Պա՜ր է ուզում թևին գարնան

Ու ձեռքերո՜ւմ կնոջ կոնք:

Ո՛տքն է թափով գետնին զարկել,

Կնոջ կո՜ւրծք է կրծքին ուզում,

… Կնոջ շուրթից շո՜ւրթը այրել,

… Խո՜րքը նայել կնոջ հոգու:

Այս ի՞նչ կրակ սիրտս մտավ,

Խառնեց մի՜տքս կնոջ ձեռքով,

Թե՞ ես ինքս կրակն ընկա

Ու…  ցնդեցի՜ գարնան շնչով…

Ու թա՛փ է տալիս սիրտս կատաղած,

Իր միջից թափո՜ւմ բառերը կրքոտ,

Գարնան խելահեղ շնչից արբեցա՜ծ,

Սի՜րտս երբեմնի հե՜զ ու ամաչկոտ:

Կյանքում անհանգիստ չարած ո՛չ մեկին,

Սիրտս ընկե՜լ է երախն արևի,

Դե արի սի՛րտ իմ, դիմացի՜ր մի կերպ

Ու լեզու գտի՜ր

Այս գի՜ժ գարնան հետ:

Հիմա ասե՜ք, ես ի՞նչ անեմ,

Ո՞ւմ ցավը տանեմ,

Ո՜ւմը չտանեմ…

Ո՞ր Աստվածուհուն աղոթքս ուղղեմ-

Այս գարնան ցավի՜ց սիրտս ազատեմ: