Գարուն

Մի ձմե՜ռ էլ անցավ, ծնվեց մի նո՜ր գարուն,

Սիրտս էլի անհանգիստ

Տրոփո՜ւմ է տեղում:

Ու այնքա՜ն է աշխույժ, որ թվում է արագ

Իր մենակ լինելուց

Կմնա միայնակ…

Չի՛ որոնի քեզ,  չի՛ քնի հանգիստ,

Չափման միավորը

Հոգո՜ցը կլինի:

Սրտիս հետ տրտում  ես «Դուք»- ով եմ խոսում,

Գիտեմ, որ մի տեղ թաքուն

Քեզ իր մեջ է պահում:

Թպրտո՛ւմ է, չի՛ պարում (առանց սեր ի՞նչ պար)

Ծովափնյա ավազի նման

Չգիտի թե ալիքը իր մոտ

Ինչքան կմնա…

Թող հուզվի՜, փոթորկվի՜,  չմնա՛ կծկված,

Ի՞նչ իմանաս, ի՞նչ կբերի

Գարունն այս սպասված:

…Մի ձմե՜ռ էլ մեռավ, ծնվեց մի նոր գարուն,

Ձյունն անձրև՜ դարձավ,

Սի՜րտս…

Տրոփո՜ւմ է տեղում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Արի ցավս քեզ նվիրեմ…

* * *

Չե՛մ ուզում -  ցա՜վս իմանաս,

Ցավի՜ցս հանկարծ չտխրես,

Վախենում եմ պատահմամբ շշնջամ,

Որ ցա՜վս  հենց դո՛ւ ես:

Ես իմ ցավով եմ ապրո՜ւմ ու շնչում,

Ցավս ինձ թևե՜ր է տվել,

Ինքս ինձ համար իմաստ եմ դարձել

Եվ ո՜ւր  ցանկանամ կարող եմ թևել:

Թևում եմ վերև՝ աստղե՜րն են մեռած,

Երկունքից գալարվող Լուսի՜նը,

Իրո՜ք  չե՛մ ուզում, որ դու իմանաս-

Ի՞նչ արժե նման տանջանքի գինը:

Իմ ցավը վի՜շտ չէ, ճի՛շտ հասկացիր ինձ,

Իմ ցավը սե՜րն է՝ լո՜ւռ, անպատասխան,

Ասես թե սա՜նձ է  դրվել բերանիս,

Չե՛մ կարողանում առաջ ընթանալ:

Շա՜տ եմ վախենում, որ ցավս աճի՝

Մեծանա՜, դառնա՛ մի վի՜շտ իսկական,

Խոսելն ի՜նքս ինձ հետ դառնա մի պատի՜ժ,

Անունը քո սո՜ւրբ շուրթի՛ս քարանա…

Բայց ես, ինչ-որ տեղ պոե՜տ եմ կարծես,

Լռելն ինձ համար մա՛հ է իսկական,

Չէի՜ ցանկանում ցավիցս  տխրե՜ս,

Չէի՜ ցանկանում ցա՜վս իմանաս…

* * *

Պոետի նման եմ սիրել ես քեզ-

Դողացել ամե՜ն մի բառիս վրա,

Ինչպես գիշե՜րն է աստղերին անկեզ

Սիրո՜ւմ, փայփայում աչքերի նման:

Արի քեզ մա՜ս-մաս նվիրեմ ցավս,

Այն շա՜տ է ծանր ուսերիդ համար,

Այդպես կարող է միայն խելագարը՝

Սիրած կնո՜ջը,  վերցնե՜լ - նվիրել ցավ:

Ցավս շուրթե՜րդ են, մարմի՜նդ հրկեզ,

Շորի տակ թպրտացող պտուղնե՜րդ տաք,

Բայց վախենո՜ւմ եմ, կարող է այրվե՜ս,

Չքանա՜ս  …մնամ առանց  ցավ:

Ու մթնշաղի փեշերի նման

Փաթաթվեմ մթանը ոտքի՜ց մինչ գլուխ,

Գուցե թե տարվեմ գիշերով  այնքա՜ն,

Որ դառնամ աննյո՜ւթ, դատարկ մառախուղ:

Վախենում եմ, որ կպատռե՜մ

Գիշերվա կայուն շղարշը,

Ու ինձ վրա կմնա՜

Գեղեցկությո՜ւնը սպանող

Հրաշագե՜ղ հանցանքը…

Նախանձով կնայեմ  ակամա,    

Գիշերվա կրքո՜տ ու մերկ պատկերին,

Ծո՜ւնր կչոքեմ չքնաղ գիշերվա

Աչքերս համբուրող շուրթերին…

Բայց դա արդեն ցա՜վ չի լինի,

Եվ ո՛չ էլ ցավիս նման հարազատ,

Սրտիդ նման լո՜ւռ կլինի,

Լեզվիս նման՝ խայտառակ…

Սի՜րտս

Ոչ գիշե՜րն է գիշեր,

Ոչ ցերե՜կը՝ցերեկ,

Գարո՜ւն է և պատահեց այնպե՜ս, որ

Քնից արթնացրեց ո՛չ թե շողը արևի-

Այլ ի՜նչ-որ կիրք մոգական,

Երակներում բորբոքելով

Երկու արյո՜ւն, երկու կյանք:

Եվ շա՜տ լաչառ սիրտս դարձավ՝

Ջահելի պես աղմկո՜ղ,

Պա՜ր է ուզում թևին գարնան

Ու ձեռքերո՜ւմ կնոջ կոնք:

Ո՛տքն է թափով գետնին զարկել,

Կնոջ կո՜ւրծք է կրծքին ուզում,

… Կնոջ շուրթից շո՜ւրթը այրել,

… Խո՜րքը նայել կնոջ հոգու:

Այս ի՞նչ կրակ սիրտս մտավ,

Խառնեց մի՜տքս կնոջ ձեռքով,

Թե՞ ես ինքս կրակն ընկա

Ու…  ցնդեցի՜ գարնան շնչով…

Ու թա՛փ է տալիս սիրտս կատաղած,

Իր միջից թափո՜ւմ բառերը կրքոտ,

Գարնան խելահեղ շնչից արբեցա՜ծ,

Սի՜րտս երբեմնի հե՜զ ու ամաչկոտ:

Կյանքում անհանգիստ չարած ո՛չ մեկին,

Սիրտս ընկե՜լ է երախն արևի,

Դե արի սի՛րտ իմ, դիմացի՜ր մի կերպ

Ու լեզու գտի՜ր

Այս գի՜ժ գարնան հետ:

Հիմա ասե՜ք, ես ի՞նչ անեմ,

Ո՞ւմ ցավը տանեմ,

Ո՜ւմը չտանեմ…

Ո՞ր Աստվածուհուն աղոթքս ուղղեմ-

Այս գարնան ցավի՜ց սիրտս ազատեմ:

ՀԱՅԱ՜ՑՔ

Տխո՜ւր է հայացքդ,

Աչքե՜րդ, շուրթե՜րդ,

Այս մարտյան ցնդա՛ծ ցերեկվա նման,

Գուցե՞ նրանից է՝ չկա՜ ինչ-որ մեկը

Որ սրտանց տխրի՜ քեզ համար:

Որ տխրո՜ղ չկա

Միգուցե լա՜վ է,

Միգուցե փա՞ռք տաս Աստծուն արարիչ,

Բայց շատ կներե՜ք, չէ որ դու մա՜րդ ես՝

Դժվա՜ր է ապրել առանց կարեկից:

Դժվա՜ր է ասել

Ասելիքդ պարզ,

Բարդն էլ ասո՜ւմ ես՝ քեզ չե՛ն հասկանում,

Ո՞ւմ է հարկավոր լեզուն հասարակ,

Երբ որ հայա՜ցքն է ամեն ինչ ասում:

Ու մարտյան օրը

Հայացքի նմա՜ն

Մեկ արևո՜ւմ է ու մե՛կ էլ թխպո՜ւմ,

Եվ իր ոսկեգույն վարսերի վրա

Այս գարո՜ւնը սուտ ձյո՛ւնն է իր մաղում:

Ու զորանում է

Օրը հերքումով,

Չի՛ ընդունում մե՜ղքն իր - այս գարունը լիրբ,

Եվ հայացքնե՜ր են ամպոտ օրերով,

Աչքե՜ր ու շուրթե՜ր տրտմությամբ լի…

Ուղղակի գարո՜ւն է

Ուրա՞խ թե տխո՜ւր,

Հաստատ չգիտե՜մ՝ սպասվա՜ծ – չսպասվա՜ծ,

Իսկ ես գրո՜ւմ եմ - ինչպես սիրո՜ւմ եմ՝

Անտո՜ւն,

Անհասցե,՜

Ց՛պահանջ…

Ստվերը

* * *

Մի՜ սլացիկ բարդի կանգնած

Նայո՜ւմ էր իր ստվերին,

Սև՜ էր, երկա՜ր, մահասարսո՜ւռ-

Շո՜ւրջը  աճած թփերին:

Աշո՜ւն էր խոր… կայծակը կո՜ւյր,  

Բարդու սրտի՛ն հարվածեց, 

Այրվեց բարդին ոտքի՜ց գլուխ -

Կիսամոխիր տապալվեց:

Հրդեհվեցին և թփե՜րը

Շուրջը ոչի՜նչ չմնաց,

Ո՛չ բարդին կա՜ր,  ո՛չ ստվերը,

Ո՛չ թփերը- սև՜ ստվերից վախեցած:

Գարո՜ւնն եկավ արևածին,

Թփարմատից փոքրի՜կ ծիլեր ծնվեցին,

Ո՛չ բարդին կար, ո՛չ ստվե՜րն իր…

Ու թփերի ստվերնե՜րը

Իրենց հսկա՜ կարծեցին: