ՏԱՐԵ՜ՐՔ

Թե պետք է գայիր տարերքի նմա՜ն,

Ու տարերքն այդ գազան իմ սի՜րտը լցվեր,

Ի՞նչու դու չեկար այն օրը-հեքիաթ,

Երբ  ո՛չ քամի կա՜ր

Ո՛չ  ձյո՜ւն, ոչ անձրև՜…

*

Երբ ոչի՛նչ չկա՛ -  դա՛ էլ է տարերք՝

Տարերք ոչնչի՜ կամ դատարկության,

Բայց շատ է նման  հեքիաթի մի խե՜նթ,

Որտեղ  ո՛չ  չար կա,  ո՛չ բարի էակ:

*

Հիմա ձմե՜ռ է ու սա՜ռը քամին

Հյուսո՜ւմ է ձմռան ծամերը սառած,

Սիրելի՜ս, շուտով գարո՜ւն կլինի-

Կի՜րքը սիրո հետ չխառնե՜նք  հանկարծ:

*

Չէ՞ որ տարե՜րք ենք հոգով ու մարմնով՝

Փոթորկվո՜ւմ ենք, հուզվո՜ւմ ամեն պահ,    

Միգուցե իրո՜ք ի՜նչ-որ հրաշքով

Մարգարիտ գտնենք իմ տողերի տակ:    

*

Մարգարիտը քե՜զ, իսկ ինձ թող մնա

Այն դատա՜րկ խեցին,

Որին բացել են  քո նուրբ  մատները,

Մե՜կ էլ օ՜րը այն, երբ  հանդիպեցինք

Ես ու դու,  քամի՜ն

Ձյո՜ւնն ու անձրև՜ը…

Ցավի լեզուն

Ասո՜ւմ են,  հե՜շտ է,

Շա՜տ հեշտ է սովորել ամե՜ն մի բանի՝

Դավաճանությա՜ն, կեղծիքի՜, դավի՜…

Բայց արդեն քանի՜ հազար դար է

Մարդն ունակ չեղավ

Սովորել ցավին…

Մարդուն վերից լա՜ց է տրվել՝

Արտասվելու հմտություն…

Լա՛ց եղիր մարդ,

Մա՜րդ արարած

Միայն դո՛ւ ես ի զորու

Սև գառների երթի նմա՜ն

Գիշերվա մեջ արցունքներդ թափելու-

Ցա՜վն արցունքով մեղմելու:

Ցավն ապրում է քո մեջ՝

Ուղղակի քնա՜ծ է կամ էլ մահացած,

Այդ դո՛ւ ես քո

Աղաչանքո՜վ,

Հառաչանքո՜վ,

Բողոքներո՜վ…

Փո՜րձ անում արթնացնե՜լ

Կամ հարություն տալ նրան:

Ու հետո երկա՜ր, երկա՜ր ժամանակ,

Կռացած նրա սնարի առաջ-

Փորձում քնեցե՜լ

Կամ խա՛չ բարձրացնել՝

Բազմակի անգամ կյա՜նք տալու համար:

Այդպես եղել է հավիտենաբար,

Այդպես կլինի՜

Քանի որ բնության մեջ

Ծառը դիմում է ծառի՜ն լեզվով տերևի,

Քարը քարին՝ լեզվով ցեմենտի,

Թռչունը թռչնին՝ լեզվով փետուրի

Գազանը գազանին՝ լեզվո՜վ բաժանման…

Ու միայն մա՜րդն է մարդու հետ խոսում

Լեզվով կործանման:

Ասո՜ւմ են հե՜շտ է,

Շա՜տ հեշտ է սովորել ամեն մի բանի՝

Մա՜րդ

Ե՞րբ կսովորես մարդու հետ խոսե՜լ

Իր լեզվով՝ ցավի՜…

ԵԹԵ ԽՈՍԵԼ ԻՄԱՆԱՅԻՆ ԾԱՂԻԿՆԵՐԸ

Ինձ ոչի՜նչ պետք չէ գրել  հենց այնպես,

Երբ սիրտդ լո՜ւռ է, բայց լեզուդ կայտա՛ռ,

…Լեզվի կծածը երբե՜ք չի բուժվել,

Սրտի լռությունը պատի՜ժ է դաժան:

Եվ ո՛չ էլ պետք է խոստանալ իզուր,

Երբ որ ուզում ես գլո՜ւխդ ազատել,

… Անիմաստ տված ամե՜ն մի խոստում

Հի՜ն շորի նման կարող է կառչել:

Պե՜տք չէ բառերով հեռու տանել ինձ,

Ենթատեքստերով անել խեղդամա՛հ,

… Քո կողմից գրված ամե՜ն մի բառից-

Բացվում է մի նո՜ր փակված պատուհան:

…Ու ծաղիկնե՜ր են պատուհաններին,

…Ու ծաղիկների ամե՜ն մի թերթիկ՝ մի պատրա՜նք,

Ա՜յլ կերպ են բուրում նվիրված ծաղիկները,

Չնվիրվածնե՜րը՝ չե՛ն բուրում իսպառ:

Սիրահարը այն երկչոտ

Լո՜ւյսն իր ճամփան կգտնի

Ու կլցվի սիրտը քո

… Երբ ես արդեն չե՛մ լինի

Սիրահարը այն երկչոտ:

Ու կթռչի, քե՜զ կհասնի

Բա՜ռս լցված քո սիրով

… Երբ ես արդեն չե՛մ լինի

Սիրահարը այն երկչոտ:

Ու աչքերս չե՛ն փայլի,

Չե՛ն հմայվի քո տեսքով,

…Երբ ես արդեն չե՛մ լինի

Սիրահարը այն երկչոտ:

Սե՜ր է տրվել ինձ  վերից,

Նաև կսկի՜ծ ու մորմոք,          

Քարացե՜լ է քո շնչից

Սիրահարը այն երկչոտ:

Սիրտս քարե արցունքներից

Կարծրացել է դարձել ժա՜յռ,

Ու ինքնագոհ իր արարքի՜ց

Ծիծաղո՜ւմ է Բախտը չար:

Լքո՜ւմ

Մենա՜կ էր պոետը…ու նրա ներսում ո՛չ մեկը չկար,

Չէ՜, ո՜չ թե տխուր էր պոետը՝

Այլ Լո՜ւյսն էր պակաս…

Մի բառի վրա էր կանգնել, բա՜ռ, որ ներսն էր կրծում,

Լույսը՝ լույսի մեջ արարվե՜լ,

Սակայն մո՜ւթ էր ներսում…

Աչքերի մեջ ի՜նչ-որ շող կա՜ր, թախիծի մեջ՝  չոր ժպիտ,

Կնճիռների վրա կյանքի՜

Մարմնավորո՜ւմն էր տտիպ…

Դեռ երե՜կ էր, որ իրեն տխո՜ւր բաներ պատմեցին,

Պատմողները ծիծաղեցին

Ու լքեցին պոետին:

Ճո՜րտը մնաց արդարության, ազնիվ գերին մաքուրի՜,

Ու ծարավեց Լույսին արդար

Անկե՜ղծ հոգին պոետի:

Պոետի Լույս հոգու համար հազա՜ր ու մի մո՜մ վառվեց,

Պոետն էլի մենա՜կ մնաց -

Մարդկանց համար չփայլեց…

Թե պոետն իր վի՜շտն ունեցավ կամ էլ մշո՜ւշ իր հոգում՝

Դա Ձե՜ր վիշտն է, Ձե՜ր մշուշը,

Որ ցրվո՜ւմ ու ամոքվում են

Պոետների Լո՜ւյս հոգում: