Համր բանաստեղծը

Երկնքում մի՜ ամպ
Հրեց մյուսին,
Այդ մյուսը նեղացա՜վ, հեռացա՜վ,
Թե ի՞նչ պատահեց այս լուսաբացին-
Ամպերից բացի ո՛չ ոք չիմացավ…

Տխրե՜ց լուսաբացը…
Արևի դեմքով մի ստվեր անցավ,
Արևին նայող բանաստե՜ղծը
Գրիչը ձեռքից գցեց վայր…

Բանաստեղծը մտքում մի տո՜ղ հորինեց
Թե՝ ամպե՜րը լեզու չունեն խոսելու,
Հետո միտքը շարունակեց,
Որ « Բառե՜րը ընդունակ են խոցելու:

Ընդունակ են այրելո՜ւ, ավերելու
Ամե՜ն բան,
Ընդունակ են քաղցրացնելո՜ւ,
Նույնիսկ կյա՜նքը դառնահամ:

Ընդունակ են թև՜ դառնալու՝
Թռցնելու քեզ երկինք,
Ընդունակ են տարիները անտեսելո՜ւ՝
Քեզ սարքելու խաղալիք:»

… Երկնքում մի ամպ հրե՜ց մյուսին-
Պատուհանից դուրս անձրև էր՝ սելա՜վ,

… Պատուհանի մոտ խո՜ւլ, հա՜մր պոետն էր-
Անձրևի ձայնը չէ՜ր հուզում նրան:

Քո աչքերում…

Թվա՜ց, հասկացա իմաստը

Կյանքի,

Երբ աչքերիդ մեջ տեսա տխրությո՜ւն,

Ես էլ ի՜մ բաժինն ունեի մեղքի

Ու չգիտեի ի՞նչ եմ անելու…

Մեղքս գրկիս մեջ՝

Մի ամբո՜ղջ աշխարհ,

Գիտեի՜ արև կա այս մութ աշխարհում,

Լո՜ւյսն երևում էր, ջերմությո՜ւն չկար-

Կա՜ր, սակայն  էլ  չէ՜ր տաքացնում…

Գարունն ո՞ւմ է պետք առանց

Ջերմության,

Աշո՜ւնը՝ առա՜նց տերևաթափի,

Ձմեռը սրտո՜ւմ ամառն ո՞ւմ է պետք-

Թերևս միայն տա՜ք հուզումներին …

Երբ տխրություն տեսա աչքերի՜դ,

Թվա՜ց, հասկացա իմաստը

Կյանքի,

Բայց իրականում կատա՜կ էր անսիրտ

Կամակո՜ր, չկա՜մ, քինապահ

Բախտի…

Ճիչ

Ասում ես. «Ների՜ր»,

Ներե՜մ, բայց ի՞նչպես,

Երբ դեռ սրտումս սպի չի գոյացել,

Երբ վերքերս թաց լալի՜ս են այնպես՝

Ինչպես լալիս է ծա՜ռն այն անպտուղ

Որի պատճառով այն պետք ՝ հատել…

Ժամանակը քո՛նն է,

Ժամանակն ի՜մն է,

Քեզ համար այն բժի՜շկ է

Ինձ՝ դիահերձո՛ղ,

Արածս ի՞նչ էր՝ լոկ մի կաթի՜լ էր,

Որ դու վերցրեցի՜ր ու սարքեցիր

Ծով…

Իսկ սրտումս դեռ բառե՜ր կան չասված

Բառեր կան անթիվ-

Դավաճանությա՜ն…

Սիրելո՜ւ,Կրքի,՜

Դեռ շատ գործ ունեմ,

Վկա է Աստված

Ներելու համա՜ր, խնդրո՜ւմ եմ

Փրկի՜ր:

Դեռ պե՛տք է գտնեմ կորցրած մի բա՜ռ,

Որը դեռ ո՛չ ոք չի արտասանել,

Փրկի՛ր, կգտնե՜մ բառն այդ փրկության

Քե՞զ համար թե՝ ինձ՝

Հաստա՜տ չգիտեմ…

Արածը տանջա՜նք է,

Չարածն – ափսոսանք,

Տառապա՜նք է չլինելը աշխարհում,

Ի՞նչ է մնում՝ կամ   Լռե՜լ

Կամ էլ  Ճչա՜լ խավարում…

Ես սիրեցի երկմտանքդ Ձմռան խոնավ ծոցում…

Լո՜ւյսը այսօր այլ կերպ բացվեց,

Գուցե՞ տոն է աշխարհում,

Իրո՜ք, ինչ-որ մի բան կարծե՜ս

Ձևափոխվեց երկնքում:

Ինչ-որ մեկը ծիծաղո՜ւմ է-

Տխրությունը ցրելու,

Ինչ-որ մեկը արտասվում է-

Թրջվում է իր արցունքում:

Ինչ-որ մեկը բղավո՜ւմ է

Օգնությո՜ւն է խնդրում՝

Խիստ ձմեռը փաթաթվել

Ու մարմինն է խեղդում…

Ինչ-որ մեկին բա՜ն է պատմում

Իր թափառող հոգին,

Ինչ-որ մեկն էլ փո՜րձ է անում

Փրկե՜լ  ինչ-որ մեկին:

Աշխարհն ասես չի՜ արթնացել

Քնա՜ծ է և քամին,

Ինչ-որ մեկը լուսնամարմին

Այսօր ծնվեց կրկին:

Ձմռան շո՜ւնչը դիմավորեց

Փափուկ փաթիլ-էակին,

Այսօր լույսը այլ կերպ բացվեց՝

Ծնո՜ւնդ է…

Լույս կրկնակի:

Սիրերգ

Ես լուսնի նման մի մո՜ւթ էակ եմ,

(Մութ բառի վրա գուցե ծիծաղես)

Իմ արծաթ լույսը քո արտացոլա՜նքն է-

Խնդրո՜ւմ եմ հանկարծ

Չարտասվես:

Թե որ արտասվես ու անձրև տեղա

Լուսինը թրջվի արցունքից,

Ես լուսնի նման մի մութ էա՛կս

Կանհետանա՜մ, կչքանամ

Աշխարհից:

Ի՜նչ խոսք, թո՜ւյլ եմ, կո՜ւյր եմ, տկա՜ր

Առանց արև-աչքերիդ,  

Թույլ տուր գոնե վերջի՜ն անգամ

Փարվեմ գիշեր-վարսերիդ:

Գոնե դառնամ ամպի՜կ մի մութ     

Արցունքահամ մարմնով,  

Կամ էլ շքե՜ղ մի մայրամուտ-

Լուսավորեմ գիշերով:

Իմն ու քոնը Լուսի՜նն է  ծեր,

Որը միշտ կա՝  ցերեկո՜վ թե գիշերով,

Ա՜խ,  Լուսինը թե  չլիներ՝

Կարտաասվեի, միայն ա՜չքդ լիներ չոր:

Ս.Ումառ-Հարությունյան