Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու

Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու,

Տրամադրությո՜ւնս էլ մի բա՜ն չի,

Որ նվիրեմ քեզ,

Արի ես քեզ տամ  հայա՜ցքս տխուր -

Միգուցե՞ այնտեղ ինչ-որ բան գտնես…

Գիտե՞ս ինչից է հայացքը տխուր,

Ասե՜մ, որ միայն աչքերի  թացից,

Այնպե՜ս, ինչպես որ աղբյո՜ւրն է մաքուր

Պղտորվում փոքրիկ մի հողաքարից:

Ա՜չքն էլ պղտորվում է մի դա՜ռը բառից,

Որ քարի՜ նման նստում է սրտում,

Ցավո՜ւմ է սիրտը վիրավորանքից

Ու բարձրանո՜ւմ է աչքերը լցվում:

Ու դուրս է գալիս – Տրամադրությո՜ւնս

Կա՛մ էլ  հայացքս քեզ նվիրելով,

Ես քեզ սիրելի՜ս տալիս եմ  սիրտս,

Որին ցավեցրիր մի անզգույշ բառով…

Ա՜խր,  չունեի քեզ ոչի՜նչ տալու

Որտեղի՞ց գտա, ոչ դո՛ւ գիտես, ոչ ե՜ս,

Ես քեզ տալիս եմ  հայա՜ցքս տխուր -

Իսկ մնացա՜ծը արդեն դու գիտես…

ՍՊԱՍՈՒՄ

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կա՜խ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, կա՜նգ առավ մի պահ

Ասա՛ց.

- Ես գիտե՜մ,  թե ո՜ւմ և ինչ ես սպասում…

* * *

Սրբազան մի դո՜ղ,

Մաշկիդ տակ շարժվող ի՜նչ-որ ջերմություն,

Բառ՝ լույսի նման մաքո՜ւր, լուսաշո՜ղ,

Կյանք՝  ուրիշի համար  ներշնչանք դառնող,

Անձև տխրությո՜ւն ներսից չտանջող…

Այնպիսի՜ զգացում-

Կարծես անձրև՜ է գալիս թողության,

Այնպիսի սպասո՜ւմ-

Ասե՜ս սպասում ես ի՜նչ-որ փորձության,

Այնպիսի՜ բերկրանք-

Ասե՜ս մի սուրբ է զրուցում անձայն…

Ու պարզ լսում ես.

- Սպասեցի՜ր, եկա՜…

Իսկ թե ի՞նչ գնով կանգնեցրիր Կյանքը՝

Դա ոչ մեկին պե՛տք չէ,

Պե՛տք չէ

Հավատա՜…

* * *

Ես ունեցա ա՜յն,  ինչ ո՛չ ոք չունի,

Եվ շատ թա՜նկ արժի՝ կյանքին հավասար,

… Ամե՜ն ինչ կյանքում իր տեղը ունի

… Եվ  ամե՜ն ինչն  է  կյանքում իրական…

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կախ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, նորից կա՜նգ առավ,

Ու հիմա կանգնա՜ծ

Սպասո՜ւմ եմ

Սպասո՜ւմ…

ԱՍՏՂԱՅԻՆ ՓՈՇԻ

Վերքը քչփորո՜ղ մի դառը  հուշ է

Խառնում մտքերդ,

Ու ասես մի ծա՜նր, շա՜տ ծանր մի բեռ

Սեղմում ուսերդ:

Ստիպում է կքե՜լ ու ծունկի՜ իջնել,

Ճամփան կորցրած ու դուռդ բացած

Ա՜յն բախտի առաջ,

Որն անվանում է իրեն

Հասուն տարիքի Սեր…

Գեղեցիկ խոսքեր դժվար չէ ասել,

Բայց իրոք նման է

Ջե՜րմ, կրքո՜տ բարի՜

Գարնան հեղեղին,

Նման է ձնհալից հոսող ջրերին,

Որ հալեցնում են

Ցավերից սառա՜ծ,

Անհույս սրտերին,

Որ թրթռեցնում են կյանքի նյարդերին՝

Ստիպում է երգե՜լ…

Ու երբ ապրո՜ւմ ես նոր, մի Նոր Գարուն

Չե՜ս էլ նկատում,

Որ Գարու՜նը ցավոք

Մեկ անգամ է միայն տարվա մեջ լինում:

Տարվում ես նրա

Խորքո՜վ, տարերքո՜վ,

Երկնի թիկնոցն ես գցում ուսերիդ,

Վարսերը նրա սարքում ես փոշի՝

Ոսկեղեն փոշի

Ու թվում է քեզ, թե հաղթել ես ծովի

Ահե՜ղ ալիքին,

Մոռանալով, որ գարո՜ւնը կյանքի

Շա՜տ է տարբերվում տարվա գարունից

Կյանքի գարունը միշտ մե՜կն է լինում,

…ու վերք քչփորող դա՜ռը հուշի պես

Մտքերդ խառնում:

Սակա՜յն,

Հիմա սիրում ես պոետի՜ սիրով,

Խոսքն ընդհատո՛ւմ ես

Սիրո համբույրով,

Գգվո՜ւմ ես արդեն պոետի հոգով,

Պոետիկ ձեռքով վարսերը շոյո՜ւմ…

Կարծես կորցրած բա՜ն ես որոնում

Նրա վարսերի մեջ,  փնտրո՜ւմ

Չե՜ս գտնում…

Ի՞նչ ես որոնում

Գարուններ ապրող կնոջ մարմնում,

Թե տարինե՜րդ ես կորցրած փնտրում-

Մի՜ փնտրիր իզուր,

Թե որ խոսքե՜րդ ես փնտրում մոգոնած-

Իզո՜ւր ես փնտրում,

Միգուցե արև՞,

Որ կտաքացնի ոսկորներդ հին-

Իզո՜ւր մի փնտրիր…

Դու հիմա Պոե՜տ ես,  տարիքդ առած,

Դու ի՛նքդ արև ես, բայց ո՛չ ծերացած,

Արմատդ պի՜րկ է,

Սի՜րտդ պատանի

Եվ ինչ էլ ուզում է կյանքում պատահի-

Քո ձեռքերում է սիրո բանալին,

Քո՛ աչքերի մեջ,

Քո՛ խորքում հոգու,

Քո՛ բառերի մեջ,

Արցունքներից թաց

Քո՛ խոնավ գրկում…

Եվ ի՞նչ փույթ,

Որ տեսքդ անտե՜ս է , անշո՜ւք…

Չէ՞ որ Պոե՜տ ես

Ոտքերով հենված ժայռերի դոշին,

Եվ տիրոջ կամո՜ք, տիրոջ ցանկությա՜մբ

Քեզ վրա լցված աստղերի փոշին-

Ընդամենը Սերն է…

Ի՞նչ տարբերություն

Առաջի՜ն, վերջի՜ն…

Օծի՜ր սերերը փոշով աստղային,

Դու պե՛տք ես, Պոե՛տ

Կյանքի՜ն, աշխարհի՜ն,

Իսկ թե հանգի՞ստ ես փնտրել ցանկանում,

Հանգիստ կգտնե՜ս որոնումներում…

Եվ կհասկանաս, որ

Գարո՜ւնն աշխարհում

Միայն կյանքում  չէ՛

Մեկ անգամ լինում…

Գարո՜ւնն աշխարհում՝

Գարո՜ւնն է սրտում…

Սրտումդ գարո՞ւն…

Ի՜նքդ էլ չգիտես թե ի՞նչ ես ուզում,

Մեկ երկի՜նք ես ուզում

Խաղաղ ու կապույտ,

Մեկ ծո՜վ ես ուզում

Խե՜նթ, փոթորկահո՜ւյզ,

…դեղձենու ծաղիկ՝

Ցոլքում առվակի.,

Մեկ դե՜մքդ ես ուզում քսել մեկի դեմքին՝

Պա՜րզ ու մանկամիտ…

Մե՜կ էլ ուզում ես հանճա՜րը գարնան,

Կամ էլ անճարը -

Աշնա՜ն կամ ձմռա՜ն,

Երբ որ քայլո՜ւմ ես, քեզնից հեռանում

Բայց դեպի ետ՝ Ամառ ես քայլում:

Ու խառնվում են

Տողերդ իրար,

Նրա՜ն ես փնտրում

« Իմ ե՜րգ, իմ միա՜կ»

Ու արծիվներ են ճախրում քո հոգում,

Ու չգիտես թե

էլ ի՞նչ ես ուզում…

Պոետն ու Ջրհեղեղը (իրապատո՞ւմ)

… Տապանի աշխատանքները մոտենում էին ավարտին և ինչպես Աստվածն էր հրահանգել երկրի բոլոր արարածները զո՜ւյգ-զո՜ւյգ կանգնած սպասում էին Նոյի հրամանին:

Նոյը, երբ վերջին գործողությունը կատարեց, մեջքն ուղղեց ու նայեց հավաքվածներին:

Հավաքված զույգերից առանձնանում էին երկու պոետներ իրենց ստեղծագործություններով, որոնց կշիռը մի քանի անգամ գերազանցում էր իրենց իսկ կշռին:

Նոյն ընկավ մտածմունքի մեջ, մտածեց.

« Այսպես չի՛ կարող լինել  ու դիմեց Աստծուն»

- Թող իրե՛նք որոշեն, կա՛մ իրենք կա՛մ իրենց ստեղծագործությունները:

Որոշումն արդար էր ու Նոյը հարցական նայեց պոետներին:

Առաջին Պոետն ասաց.

- Ես հազարավոր ստեղծագործություններ ունեմ, կարող եմ նույնքան էլ գրել, երբ ամեն ինչ հանդարտվի, ի՞նչիս է պետք:

Թողնելով իր ստեղծագործությունները, մտավ Տապան:

Երկրորդը մտածեց,

« Ես ամբողջ կյանքում գրել եմ մի գիրք, որտեղ ամբողջ մարդկային ջանքն է ու մտորումները, նմա՜նը ես էլ չեմ կարող գրել…»

Իր գիրքը տվեց Նոյին ու հեռացավ հավաքվածներից:

Երբ բոլոր հավաքվածները մտան Տապան, Եհովան դուռը փակեց:

- Ահա և այն Փակ դուռը, որի մասին ես բազմից գրել եմ, -մտածեց դրսում մնացած պոետն ու նայեց վերև:

Քիչ հետո սկսվեց ջրհեղեղը:

Երկրի վրա ամեն ամեն ինչ սկսեց անցնել ջրի տակ ու ամենասոսկալի վիճակում մնացած այն էակներն էին, որոնք տեղ չունեցան Տապանում:

Ամեն կողմից լսվում էին միայն.

- Ո՞ր մեղքիս համար, ի՞նչ էի արել:

«Ջրհեղեղը քառասուն օր եղաւ երկրի վերայ.... Եւ ջրերը երկրի վերայ շատ շատ զօրացան, եւ բոլոր երկնքի տակ լինող բոլոր բարձր սարերը ծածկուեցան։»

Երբ ավարտվեց ջրհեղեղն ու ամեն ինչ խաղաղվեց, Տապանից առաջինը դուրս եկավ Նոյը՝ հաղթող-հպարտի կեցվածքով:

Վստահ էր, որ ինքը առաջինն է ոտք դնում նորացամաք ու անսպասելի էր, որ ընկավ տրամադրությունը:

Քիչ հեռվում, լրիվ թրջված դուրսը մնացած պոետն էր, որը կռացած մագաղաթի վրա ինչ-որ բան էր գրում:

- Սա ի՞նչպես է կենդանի մնացել,- բացականչեց Նոյը,

- Աչքերիս չե՛մ հավատում, կա մեկ տարբերակ միայն, քանի ջրհեղեղ էր՝ Աստված նրան վերցրել է իր մոտ:

- Նո՞յ,- զարմացավ պոետը,

-Ի՞նչ կա չկա, չե՛ս գնացել թե՞ արդեն եկար, իսկ ես ջրհեղեղի մասին եմ գրում:

Հետո անտարբեր տապանից իջնող խառնամբոխին, վերցրեց մագաղաթն ու հեռացավ…միայնություն փնտրելու:

Նոյը լուռ վիրավորանքով աչքերն ուղղեց երկինք, այն տեղը որտեղ միշտ խոսում էր Աստծո հետ, որտեղ որ պետք է լիներ Աստված:

Հոգևոր Գարուն

Դրսում աշուն է՝

Մեղրահա՜մ թախիծ,

Իսկ ես լցվա՜ծ եմ ցնծությամբ տխուր,

Արցո՜ւնք եմ քամում վճիտ ակունքից

Ու լցնում աշնան խորքերը թափուր:

Իմ սրտում հիմա ծառե՜ր են ծաղկած

Ու գարնան շո՜ւնչն է բուրում իմ ներսից,

Ասես հոգիս է խենթանում հյուսված

Ինչ-որ հոգևոր կապույտ տարածքից:

Լցվում են աշնան խորքե՜րը թափուր

Խենթ ցոլանքներով բառեր հի՜ն ու նո՜ր,

Ասես աշունը նոր թա՜փ է ստանում

Ծնելով մի նոր Գարուն հոգևոր:

Ու հարափոփո՜խ…

Ու մնայուն միշտ…

Աշունը այսօր դարձել է Գարուն

Ու նրա խորքից տխո՜ւր, անձկալի

Հոգևոր Գարնան մի դե՜մք է նայում…