Օրհնությո՜ւն քեզ Կին

- Այդ ե՞րբ է կուռքը վերածվում Սրբի,

Երբ որ արյո՞ւնն է հառնում խելահեղ հոգուն:

- Երբ հավատո՜ւմ է, որ կկրկնվի

Ա՜յն, ինչ որ իր մեջ սիրո՜վ է ապրում …

* * *

Ի՜նչ-որ ժամանակ, ի՜նչ-որ հոգի է իջել երկրին-

Կնո՜ջն է գրկել նրբորեն,

Ներարկել նրան խելահեղ մի կի՜րք

Ու անսահման սեր:

Եվ մյուռոնո՜վ է օծել ստինքերը նրա,

Կոնքերին տվել այնքա՜ն ջերմություն,

Որով մինչ օրս ագահի նմա՜ն

Տաքանո՜ւմ ենք ու չե՜նք հագենում:

Մեզ մ՜իշտ է հսկում կնոջ հայացքը,

Թաքո՜ւն, աննկա՜տ ու գորովանքով-

Լուսավորելով մեր կենսատարածքը,

Որը չի՛ կարող չավարտվել երգով:

Հի՜ն ձևաչափը վաղո՜ւց է փոխվել՝

Դարձել՝

Կնոջ մարմի՜ն,

Կնոջ հոգի՜,

Ու…Կի՜ն,

Ահա՛  թե ինչ է Աստված մեզ տվել,

Մեզ՝ ձեռքի մեջ կավով տրորվածներիս:

Ի՞նչու խոնարհվել արևի՜ն, հողի՜ն

Երբ լուսեղեն Կի՛նն է կողքդ ծվարած,

Էլ ի՞նչու դիմել հին աստվածներին,

Երբ Նո՜րը քեզ հե՛տ է,

Քո՛ մեջ ներաճած…

* * *

Մի քիչ կյա՜նք խառնենք մեր երազներին,

Մեր արյանը՝ Լո՜ւյս,

Հոգիներին հո՛ւր,

Մոտեցնե՜նք Կնոջ չքնաղ շուրթերին.

Օրհնությո՜ւն քեզ

Մա՜յր,

Կի՜ն,

Դո՜ւստր

Ու …քո՜ւյր:

ԽԱՎԱՐԻ ՄԱՍԻՆ

Ի՜նչ էլ անում եմ

Չի՜ ստացվում գրել խավարի մասին,

Ո՜նց էլ անում եմ՝

Ստացվում է Լույսի՜

Կամ էլ խոշտանգվա՜ծ,

Կիսամեռ Հույսի…

Երբ որ գրում ես Խավարի մասին-

Ասես աշխարհն է կարդում

Քեզ հետ միասին,

Աշխարհին թվում է թե մանրանո՜ւմ է,

Ճղճիմանո՜ւմ է գրված քո տողից,

…Խավարի մասին գրված տո՜ղը

Դառնում է փարո՜ս ու Լո՜ւյս է տալիս:

Իսկ Լույսի՜, Հույսի՜ մասին

Գրված ամե՜ն տող-

Տանում է անհայտ աստղերի ոլորտ՝

Դառնում է մի բե՜ռ,

Ընկնում քո ուսի՜ն

Ու սիրախա՜ղ է դառնում սերը սին…

Համբույրը դառնում է

Օդայի՜ն համբույր,

Իրական կիրքը՝ եթերայի՜ն կիրք:

… Խավարի մասին գրված ամեն տող

Լո՜ւյս է ուղեկցող

Ու ասես ե՜լք է

Փակվա՜ծ,

Զմռսվա՜ծ

Դռները բացող…

ՆՈՐԱԾԱՆՈԹ ԿՆՈ՜ՋՆ ԱՅՆ

Նորածանոթ Կի՛ն

Սե՜ր եք ինձ երգում

Առանց տեսնելու վախճանը նրա,

Սիրո մեջ այդպե՜ս է – սկիզբը հաճելի՜,

Վերջերը տխո՜ւր ու նման իրար:

*

Ես այնքան դա՜վ եմ տեսել 

Այս կյանքում,

Ցա՜վ,

Վի՜շտ…

Մխիթարանքներ բազո՜ւմ ու բազո՜ւմ,

Վաղո՜ւց, շատ վաղո՜ւց է սի՜րտս քարացել

…Քար սիրտ նվիրել-

Ես չեմ ցանկանում:

*

Եվ ի՞նչ եք անելու անձև այդ քարը,

Ոչ գրկո՜ւմ,

Ոչ ձեռքո՜ւմ

Հաճելի չէ նա,

Վերջում նետելո՜ւ եք աղբատարը

և Ձեզ խաբելու եք  թե՜

Պատահմամբ ընկավ:

*

Քարի մեջ միշտ էլ արյո՜ւն է լինում,

Մեկի մեջ սա՜ռը…տա՜ք

Կա՜մ էլ մեռած,

Սիրո մեջ տիկի՜ն միշտ սկի՜զբն է լավը,

Իսկ վերջը մա՜հ է կա՜մ էլ աղբատար…

* * *

Սիրտս քարացնող ձեռքերը դեռ կա՜ն,

Կան և աչքե՜րը՝ լռությունից խոր,

Կան և շուրթերը, որ սրտիս նմա՜ն

Քարաց՜ել են և լռո՜ւմ են դժգոհ:

*

Նորածանոթ Կի՛ն

Ես Ձեզ հարգո՜ւմ եմ,

Խոնարհվում Ձեր վեհ զգացմունքի առաջ,

Սակայն սրտիս տեղը Նրա՜ սրտում է.

Ներեցե՜ք անխիղճ խոսքերիս համար:

*

Նորածանոթ Կի՛ն

Գուցե՞ դաժան են խոսքերս ասված,

Գուցե՞ այլ բարի սրտեր կան կյանքում,

Իրոք սրտիս տեղը Նրա՜ սրտում է-

Իմ սիրտը միա՜յն այնտեղ է ծաղկում:

*

Իսկ Դո՜ւք՝ նորածանոթ Կին

Ինձ սե՜ր եք երգում

Առանց տեսնելու վախճանը նրա.

(Վատ բանի փորձը մի՜շտ է հաջողվում)

Փորձե՜ք,

Միգուցե՞ հասկանանք իրար:

Եվա՜…

Չե՛մ հասկանում թե որտեղի՞ց

Այսքա՜ն կրա՛կ կա իմ մեջ,

Եվ ի՞նչու չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

. . .

Տղամարդու հո՜ւրն ուրի՛շ է՝

Հոգի՜ ու սիրտ քայքայող,

Որի համար ընդամե՜նը…

Կրծքի վերին կոճակը բաց

Մի Եվա՜ է հարկավոր:

.

Եվա չկա՜ սովորական,

Կա՛ սառեցնո՜ղ, կա՛ այրո՜ղ,

Եվա էլ կա՜ սարսուռ տվող

Ու չքնա՜ղն իր

Չքնաղաձև մատուցող:

.

Մեկ անիծո՜ւմ ես նրա լաթերը՝

Կո՜ւրծքն ու ամոթը ծածկող,

Մեկ օրհնո՜ւմ ես կոկ ազդրերը՝

Հե՜զ ու ճկուն գալարվող:

.

Փիլիսոփայությո՜ւն է

Եվայի հանվե՜լը,

Հագնվելը՝ բարբարոսությո՜ւն,

Երևի թե այս ամենն է,

Որին ասում են «տղամարդու հուր»:

. . .

Մի քիչ ուրի՜շ է իմ Մուսա-Եվան,

Որը սի՜րտ չունի ու չունի հոգի՜-

Մեջս նստած բորբոքո՜ւմ է,

Որ կրակս երբե՜ք - երբե՜ք

Չմարի…

Հիմա գիտե՜մ թե որտեղից

Այսքան կրա՜կ կա իմ մեջ,

Եվ ինչո՞ւ չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.10.17  Երևան

Տապանը

( Ասո՜ւմ են, գայլերն են տանում անտերին

Կա՜մ ջրհեղեղն է տակո՜վն իր անում,

Այդ ե՞րբ և ո՞վ է  տեր կանգնել խեղճին-

Այս դաժա՜ն-անգո՜ւթ ու խորթ աշխարհում: )

. . .

Նո՞րը կստեղծվի, ես դեռ չգիտե՜մ,

Մի նո՜ր Ջրհեղեղ համաշխարհային,

Բայց հի՜նը (ասում են իբրև եղե՜լ է)

Ոնց  որ գրվե՜լ է -

Էլ չի՛ մոռացվի…

Գրո՜ւմ են, Տապանը մի մա՜րդ է սարքել,

Գրո՜ւմ են, նրա անունը Նո՜յ էր,

Տապան է վերցրել զո՜ւյգ-զույգ էակներ,

Իսկ մնացածին՝ թողել է

Անտե՜ր…

Երբ որ ջրերը տեղի՜ են տվել,

Տապանը մնացել է գագաթին լեռա՜ն,

Տապանից դեպի ցամա՜ք են հորդել

Մտքի՜ ու հոգու ճիվաղներ տխմար:

. . .

Ու մինչև օրս հոշոտո՜ւմ են մեզ՝

Աստըծո կողմից անտեսվածներիս,

Մոռանո՜ւմ- որ վաղը լինելու եմ Ե՛ս-

Նոյի փոխարեն

Տապան սարքելիս…