Եվա՜…

Չե՛մ հասկանում թե որտեղի՞ց

Այսքա՜ն կրա՛կ կա իմ մեջ,

Եվ ի՞նչու չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

. . .

Տղամարդու հո՜ւրն ուրի՛շ է՝

Հոգի՜ ու սիրտ քայքայող,

Որի համար ընդամե՜նը…

Կրծքի վերին կոճակը բաց

Մի Եվա՜ է հարկավոր:

.

Եվա չկա՜ սովորական,

Կա՛ սառեցնո՜ղ, կա՛ այրո՜ղ,

Եվա էլ կա՜ սարսուռ տվող

Ու չքնա՜ղն իր

Չքնաղաձև մատուցող:

.

Մեկ անիծո՜ւմ ես նրա լաթերը՝

Կո՜ւրծքն ու ամոթը ծածկող,

Մեկ օրհնո՜ւմ ես կոկ ազդրերը՝

Հե՜զ ու ճկուն գալարվող:

.

Փիլիսոփայությո՜ւն է

Եվայի հանվե՜լը,

Հագնվելը՝ բարբարոսությո՜ւն,

Երևի թե այս ամենն է,

Որին ասում են «տղամարդու հուր»:

. . .

Մի քիչ ուրի՜շ է իմ Մուսա-Եվան,

Որը սի՜րտ չունի ու չունի հոգի՜-

Մեջս նստած բորբոքո՜ւմ է,

Որ կրակս երբե՜ք - երբե՜ք

Չմարի…

Հիմա գիտե՜մ թե որտեղից

Այսքան կրա՜կ կա իմ մեջ,

Եվ ինչո՞ւ չեմ հրդեհվում

Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.10.17  Երևան

Տապանը

( Ասո՜ւմ են, գայլերն են տանում անտերին

Կա՜մ ջրհեղեղն է տակո՜վն իր անում,

Այդ ե՞րբ և ո՞վ է  տեր կանգնել խեղճին-

Այս դաժա՜ն-անգո՜ւթ ու խորթ աշխարհում: )

. . .

Նո՞րը կստեղծվի, ես դեռ չգիտե՜մ,

Մի նո՜ր Ջրհեղեղ համաշխարհային,

Բայց հի՜նը (ասում են իբրև եղե՜լ է)

Ոնց  որ գրվե՜լ է -

Էլ չի՛ մոռացվի…

Գրո՜ւմ են, Տապանը մի մա՜րդ է սարքել,

Գրո՜ւմ են, նրա անունը Նո՜յ էր,

Տապան է վերցրել զո՜ւյգ-զույգ էակներ,

Իսկ մնացածին՝ թողել է

Անտե՜ր…

Երբ որ ջրերը տեղի՜ են տվել,

Տապանը մնացել է գագաթին լեռա՜ն,

Տապանից դեպի ցամա՜ք են հորդել

Մտքի՜ ու հոգու ճիվաղներ տխմար:

. . .

Ու մինչև օրս հոշոտո՜ւմ են մեզ՝

Աստըծո կողմից անտեսվածներիս,

Մոռանո՜ւմ- որ վաղը լինելու եմ Ե՛ս-

Նոյի փոխարեն

Տապան սարքելիս…

Աչքերը մթան

Թվում է թե գյո՜ւտ եմ անում

Տողերով,

Բայց ընդամենը սի՜րտս եմ բացում

Դողալով,

Հոգուս մատներով գրում եմ ինչ կա՜

Ու զարմանո՜ւմ եմ՝

Նո՜ր ոչի՜նչ չկա:

Մթան նո՜ւյն աչքերն են

Ու ականջները կարոտի

Սեղանին դրված նույն հա՜ցն է

…Գինի՜ն.

Ու լռությունը՝ գլուխը խփող

Հատակի՜ն, պատի՜ն:

Միգուցե սա՞ է այդ մա՛հ ասվածը,

Երբ սիրտդ դատա՜րկ է,

Հոգիդ՝ սնամե՜ջ,

Ու լռությո՜ւնն է ոտուձեռ ընկած-

Փորձում ինչ-որ կերպ դիպվածը հարթել…

Մթան մեջ

Կարող ես գրել արևի՜ մասին,

Կարոտից խեղդվո՞ւմ ես

Կարող ես գրել հուշերի՜դ մասին,

Թե լռությո՜ւնն է քեզ անհանգստացնում

Կարող ես գրել աղմուկի՜ մասին -

Սրտի՜ աղմուկի…

Սրտի՜, որ թո՜ւյլ է

Նաև փխրո՜ւն է,

Անօգնակա՜ն է, սակայն դիմացկուն,

Պոե՜տ ես

… Գրի՛ր քո սրտի շշուկի՜ մասին,

Գրիր բերկրանքից  քո դողի մասին

Գրիր մուսայիդ աչքերի մասին

Ու մթան դաժան աչքերն անտեսիր…

Հիշի՛ր, որ գյուտ չես անում տողերով

Այլ սիրտդ ես բացում մի կե՜րպ

Դողալով:

Բարև՜ բացվող օր

Անիմաստ մի բա՜ռ,

Կծու մի երկտո՜ղ,

Արված մի հեգնա՜նք՝ դա՜ռը կամ թթու,

Սա՜ռը մի ծիծաղ կամ

Անտարբերությո՜ւն -

Ահա թե ինչն է կործանում մարդուն:

Սրանք վերքե՜ր են,

Որ չե՜ն լավանում

(Համենայն դեպս երկա՜ր ժամանակ)

Սրանք երգե՜ր են,

Որ սի՜րտ են թաղում

Առա՜նց պատանքի,

Առա՜նց պատգարակ…

Եթե սրտիցդ արյո՜ւն է կաթում՝

Դա տանելի՜ է,

Դա՛ կսպիանա՜,

Երբ սիրտդ խոցո՜ւմ են՝

Չի՛ գալիս արյուն

Նշանակո՜ւմ է՝ սիրտդ  քարացավ:

Այդպես լինում է վիրավորանքի՜ց

Անտարբերությունի՜ց

(ինչպես ասացի)

Խանդի՜ց,  կասկածի՜ց,

Բայց ամենակարևորը

(ցավո՜ք և հաճա՜խ)

Այդպես լինում է

Հումորը զգալու պակասից…

Կնոջ ցանկությունների պես

Մարդկային սիրտը չունի օրենքներ,

Այնպես որ սիրտ իմ,  ուզե՜ս թե չուզե՜ս

Պատահելու  են այնպիսի՜  օրեր,

Որ չե՛ս ցանկանա ապրե՜լ-տրոփե՜լ…

Մի երգի (formidable) տպավորության տակ, որի բառերը չէի հասկանում, Երբ թարգմանեցին ինձ համար, զարմացա, որ սխալվել եմ այդ աստիճանի

* * *

Անձրև՜,  քեզ ո՞վ կփայփայի՜,

Կգուրգուրի՜…

Անձրև՜,  քեզ ո՞վ գի՜րկն իր կառնի,

Եթե Հո՜ղը,

Եթե Հո՜ղը  չլինի…

* * *

Հողը փախչո՜ւմ է ոտքերիս տակից,

Ինչ-որ թևե՜ր են ինձ տանում վերև,

Մի բաժակ ջո՜ւր էր՝ խնդրեցի Բախտից-

Բախտը տվեց ինձ մի ամբո՜ղջ հեղեղ:

Ինչ-որ մի ո՜ւժ է բարձրացնում ինձ վեր,

Գիտե՜մ,  որ Հողը շուտով չի՛ լինի,

Չե՜մ պատկերացնում թե առանց ստվե՜ր-

Կյանքն ի՞նչ կլինի:

Արցունքս պահում եմ, որ չդատարկվե՜մ…

Միգուցե՞ նորից մի ամառ գա թեժ,

Կամ մի նոր գարուն խելագա՜ր ու խե՜նթ…

Եվ ուրախության արցունքներ թափեմ:

Իսկ հողը փախչո՜ւմ է ոտքերիս տակից,

Փորձում եմ գոնե՜ ստվերս բռնել,

Փորձո՜ւմ եմ կառչել ի՜նչ-որ մի բանից,

Փորձո՜ւմ եմ, փորձո՜ւմ,

Փորձո՜ւմ եմ ապրել…