Վերջի՜ն օր

Եվ կգան մի օր անձրևներ ամռան

Կուրծքդ կլվան ձեռքերիս ջերմով

Ու դու կարտասվես, որ վերջին անգամ

Չասացիր. «Սեր իմ,  կապրեմ քո հոգով…»

--------------------------------------------------

Մի մուսա ունեմ ես քո անունով,

Գիտե՜մ,

Կլքի՜, կգնա՜ …ու շուտո՜վ,

Այսուհետ կայցելեն

Ինձ սև կարապներ-

Միա՜յն ու միայն գիշերով…

Հեռանալու մոտեցող մի օ՜ր-

Կնքված «Վերջին օր» անունով,

Անանուն մի վի՜շտ,

Հոգեմաշ ցնո՜րք,

Տանջանքներ ծնող

Հողի աչքերով…

Բոլոր ամպե՜րը ինձ խորթ կերևան,

Խեղդամահ Լուսնի հայացքով,

Էլ ի՞նչպես խնդրեմ, որ չհեռանա-

Ուժաթափվե՜լ եմ

Աղո՜թք սերտելով…

Գիտե՜մ.

Վերջաբաննե՜րը հերթի կկանգնեն,

Կգունաթափե՜ն պատրանքներս սի՜ն,

Քունքերիս ճերմակ

Անձրև կմաղե՜ն

Հեռացո՜ղ, մարո՜ղ օրերը անգին…

Կհագնեմ տխո՜ւր թիկնոցն օրերի,

Դո՛ւրս կելնեմ տանից ամեն երեկո,

Լռությամբ վայել ջրահարսերին -

Մուսա՜ կփնտրեմ

Ես քո  անունով…

Բուե՜րն իմաստուն կարձագանքեն ինձ, 

- Մեզ հետ գործ չունե՜ս, ապրի՛ր քո ցավով …

Ու կհեռանա՜մ քո անունը շուրթիս -

Խո՜ւլ լռության մեջ հետքեր թողնելով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

15.08.17  Երևան

Ու...գնաց

Թռա՜վ ինքնաթիռն ու տարավ…

Ի՛նձ տարավ քո աչքերում,

Քե՜զ տարավ իմ աչքերից,

Ու կարծե՜ս անհոգի մի դատա՜րկ -

Կախված մնաց երկնքից…

*

Բալենու մի այգի կարծես դատարկվե՜ց,

Հարո՜ւստ մի ամառ ավետեց տխրություն,

Դաշտային հարբած  մի քամի՜ օրորվեց,

Մեղեդին դարձավ մի աղմուկ…

*

Իրար փարվեցին կոպերը հոգնած-

Ինչպես մե՜նք էինք փարվել այն այգում,

Անիծվի ինքնաթիռն այն, որ տարա՜վ

Մի սե՜ր,  մի հավա՜տ անկոտրում…

*

Կարոտս հիմա մի թափառական

Կփարվի  մուրացիկ կանանց ստինքերին,

Ա՜փ նետված անհույս ձկների նմա՜ն

Կարոտս իր երախը բացուխուփ կանի…

*

Թարգմանեցի քեզ իմ մո՜ւթ մեղքերը,

Թաքուն հրճվեցի՜ խոստովանանքով,

Ա՜խ,  ո՞ւր են հիմա քո նուրբ ձեռքերը,

Որ շոյո՜ւմ էին իմ անցյալը գորշ…

*

Քեզ համար կպահեմ հրդեհնե՜րը իմ,

Կպահածոյացնե՛մ ժպիտնե՜րս տաք,

Գուցե արթնանա՞ խիղճն ինքնաթիռի

Ու նորից ետ գա՝ քեզ իր մեջ առած:

*

Հա՜վքը հեռվում է երգո՜վ մահանում

Մեռնող մա՜րդը մրմնջում է միշտ աղո՜թք,

Ես չգիտե՜մ, աղոթո՞ւմ եմ թե՞ երգում -

Մի աշո՜ւն է մոտենում ինձ անողոք:

*

Կտեսնե՞մ քեզ կյանքիս ճամփեզրին նստա՜ծ,

Չարը մի՛շտ ձաղկո՜ղ հայացքով հրակ,

Ու լույսի համը շուրթերով փորձած,

Կշշնջա՞ս ինձ.

- Քո Սե՜րն եմ, եկա՜…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մի կեղծ Լուսաբաց

Պա՛ր է պարում խենթ քամին

Գիշերագույժ սուլոցով,

Արդյոք գիտե՞ս սիրելի՜ս,

որ հոգի՜ս է երգում՝

Իր ափերից դուրս գալով:

Ու հուշերիս անձրևների

Տարափի՜ց,

Պտուղներ են մեկի՜կ-մեկի՜կ

ընկնում ցած,

Օրորվո՜ւմ են մառախուղի

ճոճանակում

Կարոտնե՜րս՝

Կարոտներից համրացած:

Խորհրդավոր մի զգացո՜ւմ է

Տեսիլքի պես թափառում,

Որ ամե՜ն պահ,

ամե՜ն վայրկյան

Մի խորհուրդ է դառնում:

… և ավազի շուրթերո՜վ

արևի տակ տաքացած,

…և իր կապո՜ւյտ թափանցիկ

գիշերանոցը հագած,

…և գիշերվա վարդագույն

շռայլներից արբեցա՜ծ՝

Մի արահետ կանացի

Ոտքերով տրորված

Ինձ տանում է դեպի

Իր նոր գեհենը բացված՝

Մի գեհե՜ն իրական,

Մի գեհե՜ն ստրկաշահ-

Կաթնագո՜ւյն-լպրծուն

Գույնով դյութական…

Քո աչքերով գարո՜ւն,

Քո մարմնով ամա՜ռ,

Կրքի դաժան պարապից

Առանց քեզ բացված

Մի նո՜ր

Լուսաբաց,

Ուր քամի՜ն է սուլում

Գիշերագույժ ձայնով,

Ուր հոգի՜ս է երգում

Ափերից դուրս գալով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ամա՜ռ

Թռա՜վ ինքնաթիռն ու տարավ…

Ի՛նձ տարավ քո աչքերում,

Քե՜զ տարավ իմ աչքերից,

Ու կարծե՜ս անհոգի մի դատա՜րկ -

Կախված մնաց երկնքից…

*

Բալենու մի այգի կարծես դատարկվե՜ց,

Հարո՜ւստ մի ամառ ավետեց տխրություն,

Դաշտային հարբած  մի քամի՜ օրորվեց,

Մեղեդին դարձավ մի աղմուկ…

*

Իրար փարվեցին կոպերը հոգնած-

Ինչպես մե՜նք էինք փարվել այն այգում,

Անիծվի ինքնաթիռն այն, որ տարա՜վ

Մի սե՜ր,  մի հավա՜տ անկոտրում…

*

Կարոտս հիմա մի թափառական

Կփարվի  մուրացիկ կանանց ստինքերին,

Ա՜փ նետված անհույս ձկների նմա՜ն

Կարոտս իր երախը բացուխուփ կանի…

*

Թարգմանեցի քեզ իմ մո՜ւթ մեղքերը,

Թաքուն հրճվեցի՜ խոստովանանքով,

Ա՜խ,  ո՞ւր են հիմա քո նուրբ ձեռքերը,

Որ շոյո՜ւմ էին իմ անցյալը գորշ…

*

Քեզ համար կպահեմ հրդեհնե՜րը իմ,

Կպահածոյացնե՛մ ժպիտնե՜րս տաք,

Գուցե արթնանա՞ խիղճն ինքնաթիռի

Ու նորից ետ գա՝ քեզ իր մեջ առած:

*

Հա՜վքը հեռվում է երգո՜վ մահանում

Մեռնող մա՜րդը մրմնջում է միշտ աղո՜թք,

Ես չգիտե՜մ, աղոթո՞ւմ եմ թե՞ երգում -

Մի աշո՜ւն է մոտենում ինձ անողոք:

*

Կտեսնե՞մ քեզ կյանքիս ճամփեզրին նստա՜ծ,

Չարը մի՛շտ ձաղկո՜ղ հայացքով հրակ,

Ու լույսի համը շուրթերով փորձած,

Կշշնջա՞ս ինձ.

- Քո Սե՜րն եմ, եկա՜…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հայացքո՜ւմ

Հաճախ եմ վիճում ինքս ինձ հետ-

Չգիտեմ որտե՞ղ եմ ճի՜շտ,

Որտեղ սխա՜լ,

Հայա՛ցքն եմ համեմատում սրտի հետ

Ու մնո՜ւմ զարմացած…

Հայացքի  լեզուն ավելի պա՜րզ է,

Ընկալելի՜ է,

Առավել անկե՜ղծ,

Սրտում պահ մտած չարանենգ մա՜ղձը

Անտեսանելի՜ է

Դաժան է ու եղծ…

Հայացքը սրտից ավելի

Նո՜ւրբ է,

Ավելի համե՜ստ ու խոսուն,

Երբ սրտում տա՜ք է

կամ էլ  շատ ցո՜ւրտ է -

Հայացքն է անընդհատ

Բողոքում:

Սիրտն ընդամենը կծկվո՜ւմ է,

Բացվո՜ւմ,

Ծակո՜ւմ է, ցավո՜ւմ կամ էլ

Թպրտո՜ւմ,

Իսկ այդ ամենը ձկան լռությամբ

Միա՜յն ու միայն

Հայա՛ցքն է տանում…

Չե՛մ ուզում, սեր ի՜մ

Մնաս սրտումս,

Որտեղ գերիշխում են ցա՜վն  ու կսկիծը,

Ուզում եմ հավերժ մնաս

Հայացքո՜ւմս-

Հայացքս լինի ուղեկիցդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.08.17  Երևան