ՄԵՐ ՄԱՅՐԵ՜ՐԸ

Լույսը բացվո՜ւմ է՝ ցանելով ոսկի,

Արևն իր կո՜ւրծքն է բացում

Հյուրընկալ,

… Ո՞ւմ է հարկավոր լո՜ւյսն Արեգակի

Երբ արթնանո՜ւմ ես

Ու …Մա՜յրդ չկա…

Երբ գի՜րկը չկա,  այն ինքնամոռաց,

Որ քեզ սեղմելով

Պե՜տք է տաքացնի,

… Հատակի վրա քսքստացնելո՜վ

Հողաթափերի ձայ՜նը  էլ  չկա՛,

Որ քեզ արթնացնի…

Մայրական քնքուշ այն Ձե՜ռքը չկա՜,

Որ դողացնելով

Քեզ սո՜ւրճ հասցնի,

Մայրական քաղցր այն Ձա՜յնը չկա.

- Հոգնա՞ծ ես, որդիս.

Որ քեզ հարցնի:

Հույսով կերակրո՜ղ, լույսով համբուրո՜ղ

Քո ցավից անվե՜րջ,

Անվե՜րջ  տառապող-

Չկա մայրական Սի՜րտը թանկագին,

… Իսկ Արեգակը ստինքերն իր բացե՜լ՝

Փռվել է Մորդ

Դատա՜րկ սնարին…

Ո՞ւմ է հարկավոր լո՜ւյսն Արեգակի

Երբ լույսով այդ փնտրո՜ւմ

Չե՜ս գտնում Մորդ…

Երբ գիտե՜ս, որ իրոք դաժա՜ն է լինում -

Առանց Մոր անցնող

Հերթական օրդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ԲԱՐԻ ԱՐԵՎ

Կգա՞ մի օր, որ դու ըզգա՜ս -

Աչքդ բացե՜ս,  հասկանա՜ս,

Որ լուսաբա՛ցն այդքա՜ն սպասված-

Լուսաբա՛ց չէ,

Այլ՝ օր բացված…

Որ երկինքը՝ օտար հողի՜

Դա երկինք չէ՜-

Դա հատակն է տիեզերքի,

Ծառը՝ ծաղկած օտար հողո՜ւմ

Մի լերդուկ է քո կոկորդում,

Ծլվլոցը

ծառի վրա նստած ծտի՝

Արձագանքն է կեղծի՜, ստի՜…

Որ այն երգը՝ գիշեր-գույնի մարդու շրթին

Ոչ թե երգ է այլ  խաբկա՜նք է,

Չէ՜, սխալվեցի-

Աշխատա՜նք է…

Օտար հողում օրը բացված

Մի թատրո՜ն է վատ խաղացված,

… Դիմակների շքահանդե՜ս,

Ռոբոտների

Հոգիների ներկայացո՜ւմ՝

Անշո՜ւք, անտե՜ս…

Որ թվում են բարեհամբույր ու բարետես:

*

Լա՞վ չէ արդյոք տանդ լինես…

Ու ճաք տված  քո պատերի ճա՜քը փակես,

Կարողանաս բառարանից

«Ո՜րբ»  կամ «Անտե՜ր»

Բա՜ռը ջնջես…

Չտառապե՜ս,

Հասկանալու ա՜յն ժպիտը

Օտար շուրթի՜,

Որը երբեք լույս չի՛ սփռել

Ո՛չ անփայրի՜ն  ո՛չ էլ մթին:

Չշփոթվե՜ս,

Քո հայկական «Բարև՜» բառից՝

Քանզի «Բարի՜ Արև»  հապավումն է

Ծնված լեզվի ջերմությունից-

Այնքա՜ն հարազատ,

Այնքա՜ն հարգալից…

Այնժամ կզգա՜ս, երբ որ մի օր

Աչքդ բացե՜ս ու հասկանաս,

Որ լուսաբացն այդքա՜ն սպասված

Օր չէ բացվա՛ծ,

Այլ՝ Լուսաբա՜ց…

Բարի՜ Արև է -

Բարև՜ է, Բարև՜

Ս.Ումառ- Հարությունյան

ՍԻՐԵԼԻ՜Ս

Հուզվե՜լ ես, գիտե՜մ,

Նեղացել կյանքից-

Ինչ է թե կյա՜նքը մի քիչ բարկացավ,

Քեզ բաժին հանեց իր հարվածներից

Ու քեզ թվաց թե լքե՜ց, հեռացավ:

Պատկերացնում ես թե ի՞նչ կլինի,

Երբ հետագայում  կյանքը ակամա

Ոտքի տակ գցի քեզ, այնպե՜ս

Տրորի…

Ինչպես որ սի՜րտս է տրորվել հիմա...

… Կյանքը մոռացկո՜տ է,

Իսկ դու՝ անմոռա՜ց,

… Դու ներե՜լ գիտես,

Կյանքը՝ չգիտի՜,

… Կյանքը քարի՛ց է, բի՛րտ է ու դաժան,

Իսկ դու կենդանի սիրտ ու արյունից…

… Կյանքը կո՜ւյր է՝ կույր է մի աչքից,

Բախտավորներին ատո՛ւմ է  հոգով,

… Սիրում է, որ գո՜հ են մնում իրենից,

Ու հմայվո՜ւմ են

Միա՜յն  իրենով:

Այնպես որ սիրելի՜ս

Բանի տեղ մի՜ դիր -

Քո կյանքը ե՛ս եմ, գուցե՜ հավիտյան,

Իսկ դու հուզվե՜լ ես,

Նեղացել կյանքից՝

Ինչ է թե կյանքը մի՜  քիչ  բարկացավ…

Ս.Ումառ- Հարությունյան

,,,մեր տասնո՜ւթ տարին

Հիշո՞ւմ եք արդյոք օրերը  գարնան,

Երբ երազում էինք

Երազի մասին…

Ա՜խ, ո՞ւր էր թե կյանքը ետ դառնար՝

Մեզ վերադարձներ

Մեր տասնո՜ւթ տարին:

*

Հիմա մեծացե՜լ ենք,

Ինքներս խաբո՜ւմ, համոզում ենք մեզ

Թե հասունացե՜լ ենք,

Բայց իրականում մենք ծերացել ենք-

Ծերացե՜լ -

Նմանվել այն հասած պտղին,

Որն ամուր կառչած  մնում է ճյուղին…

Դարձե՜լ ենք համա՛ռ

Ա՜յն աստճանի, որ չե՛նք ցանկանում

Կուլ գնալ հողին:

*

Հիմա օրերը դարձել են տաղտո՜ւկ

Կոբալտե-արծաթ

մենակության մեջ,

Թախիծն ու կասկածն են մեր դուռը թակում

Հմուտ ու խարդախ վաճառողի պես:

Փորձեր են անում վաճառելու ա՜յն

Ի՜նչը որ կյանքում

Ո՛չ վաճառվել է և ո՛չ էլ գնվել,

… Իսկ մենք հիշում ենք օրերը գարնան,

Երբ տասնո՜ւթն էինք դեռ նոր բոլորել…

*

Այո՜,  մեծացե՜լ ենք,

Այո՜,  ծերացե՜լ,

Հասունացե՜լ ենք   նաև կորացե՜լ…

Եվ ամենացավո՜տը՝

Այո՜, մաշվե՜լ ենք,

Մաշվե՜լ -  հնացե՜լ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

…անավարտ տողեր

Ես դո՛ւրս եմ գալիս ճշտի կապանքից,

Որտեղ թաղված է մի ամբո՜ղջ

Անցյալ,

…Նայո՜ւմ եմ անտեր մի հողաթմբի,

Որ երազել է շիրմաքար դառնալ…

Մի ցուցանակ է (ո՛չ տապանագիր)

Անձրևն ու ժա՜նգը կերե՜լ են նրան,

Մի կերպ կարդացվում է.

« այսինչյա՜ն … այսի՜նչ »

Սի՜րտս ցավում է՝ տեսնես ո՞վ է նա:

Ալեկոծվո՛ւմ է տագնապն իմ սրտում.

Չէ՞ որ Կի՜ն է եղել, Դո՜ւստր, Քո՜ւյր

Կամ Մա՜յր…

… Արձանի նման քարանում եմ լուռ

Ու կանգնած մնում որպես մահարձան:

Թե ո՞ւր են խոհերս ձգո՜ւմ, չգիտե՜մ՝

Համահունչ կառչած ներկա օրերիս,

Օրերիս «դա՜ռը»  ի՞նչպես եմ շնչում -

Երանի տալով հեռո՜ւ

Անցյալիս…

Կյանքն արդեն մեկ ա՜յլ Կյա՛նք է ինձ հուշում,

Որ ո՛չ անցյալ կա,  ո՛չ էլ ապագա,

Կյանքը ներկա՜ն է,

Վկան՝ հողաթումբը…

և մեկ էլ գրված տողերն անավարտ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան