Տխրամած աշուն (Հ.Մ –ին)

Է՜հ, ի՞նչ իմանայի, որ աշնան գույները

Քանի գնո՜ւմ,  դաժանանո՜ւմ են,

Որ ցավ են դառնում՝

Հեղուկի տեսքով կարմիր ու դեղին բաժակների մեջ

Լո՜ւռ տեղավորվում:

Ի՞նչ իմանայի,

Որ երբ դատարկում ես բաժակը ցավից՝

Ինքդ դատարկվում ես

Ու

Հեռվի՜ց, շա՜տ հեռվից

Քեզ ունենալը

Ա՛յլ  ցա՜վ է տալիս

և ուրիշ  ոչինչ…

*

Ամառվա այրող շո՜ւնչն եմ կորցրել,

Այրվել են օրերս հին կոճղի նման

Ո՞ւմ են տաքացրել

Կամ թե ո՞ւմ  այրել -

Հիմա դարձել են մոխի՛ր՝

Անպե՜տք, անօգուտ մի բան:

*

Ինձ հասկանում են միայն շուրթե՜րս

Ու աշնան դեղին տերևին նայող

աչքերս անպատկառ,

(Որ մի ժամանակ քեզ էին տնտղում

Միայն ու միայն)

Թե ո՞ւմ են գերել,

Ումո՞վ զմայլվել՝-

Հիմա դատա՜րկ են՝

Անպե՜տք, անօգուտ տակառի նման:

*

Կատաղած գարունը

Ցնդած ամռան հետ,

Որ մի ժամանակ սիրտս էին պատռում,

Հիմա լքե՜լ են,

Թողե՜լ, հեռացել,

Թողնելով մի տխրամած Աշուն…

Մեկ էլ՝ ամենացավոտը - գրկումս

Քեզ ունենալու անիրականալի

Մի մեծ ցանկություն:

*

Դե տե՛ս, սիրելիս

Քեզ չունենալս քանի՞ անգամ է շատ իմ ունեցածից՝  

Լցված անպե՜տք ու դատարկ բաներով,

Հենց դրանից եմ ես հիվանդացել

Մի հիվանդությամբ՝

«Կարոտ» անունով…

*

Արի բաժանե՜նք,

Բաժանե՛նք արդար-

Իմ աչքերը քե՛զ,

Իսկ քո սի՛րտը ինձ…

Համարժեք են, սիրելիս, հավատա,

Երկու դատարկ բան -

Մի տխրամած աշո՜ւն,

Մի հեռավոր կա՜նչ…

Հեռվի՜ց, շա՜տ հեռվից

Քեզ ունենալը

Միայն մորմո՜ք է -

Տխրամած Աշնան դեղին ու կարմիր

Աչքերի նման…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Երևան    նոյեմբեր    2016

Պատուհաննե՜րը

Նայե՞լ եք արդյոք պատուհաններին,

Տեսե՞լ եք արդյոք պատուհաններից

Ձեզ նայող աչքեր՝

Փնտրումի, Հավատի ,

Սպասմա՜ն ու Հույսի…

Դա՜ռն են,

Դաժա՜ն են պատուհանները

Որբանոցների …

*

Դե ե՛կ բացատրիր անմեղ մանկանը,

Որ նաև ծիծա՜ղ կա  աշխարհում դաժան,

Որ նաև սե՜ր կա՝

Մայրակա՜ն,

Հայրակա՜ն,

Որ  իրեն գրկո՜ղ, գուրգուրող Ձեռք կա,

Որ Սի՜րտ կա բաբախող իր համար…

*

Լսե՞լ եք արդյոք որբանոցներում

Երազում խոսող երեխաներին՝

Լույսի լեզուն է,

Հույսի լեզուն է  նրանց բերանում,

Որ այդ կյանքի մեջ առանց գիտակցել

Մա՜հ է աղերսում…

*

- Մի՛ խփիր, ցավո՜ւմ է , մամայիս կասեմ:

- Տե՞ս, պապաս կգա՛ քիթդ կջարդի:

- Ես երբեք տիկնիկ չեմ էլ ունեցել:

- Տատի՜կ, պապի՜կ ջան, շա՜տ եմ կարոտել…

*

Կյանքը մահաշեղբ դանակի նման

Ասես կտրել է երակը բախտի,

Ու ցփնվել է արյունը մանկան

Որբանոցների պատուհաններին…

*

Ուր մա՛հ են կարծես անցնող օրերը…

Ուր մորթոտվում է հույսն հավատի հետ…

Ուր մանկան մաքո՜ւր, ջինջ աչուկները

Տխրո՜ւմ են, դառնում մո՜ւթ պատուհաններ…

*

Թե սա մա՛հը չէ,

Էլ ո՞րն է մահը՝

Հողին հանձնվող մարմի՞նը անշունչ,

Մա՛հն աչքե՛րում է  որբ մանուկների- 

…Սպասումից կաթացող արցունքում աղի,

…Փնտրումից հոգնած փակվող կոպերում,

…Որբանոցների պատուհաններին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

08.11.16 Երևան

Ես էլ քե՜զ…

Կարևոր չէ պատուհանը,

Որի՛ց այն կողմ

Կամ անձրև՜ է կամ էլ ձյո՜ւն,

Լուսաբաց կամ մայրամուտ,

Կամ արև՜ է կամ լուսի՜ն,

Կարևորը, այդ ամենը

Մենք չենք նայում միասին…

*

Կարևոր չէ թե ի՞նչպես ես տաքանում՝

Վերմակի տա՞կ,

Թե՞ ձեռքերով ուրիշի,

Կարևոր չէ

Թե ի՞նչպես եմ ես մրսո՜ւմ

Կամ տաքանում մեկուսի…

Կարևորը,

Որ մրսում ու տաքանում ենք

Մենք իրարից առանձին…

*

Կարևոր չէ դաշնամուրի  մեղեդին,

Որ լսում ես գլխահակ,

Դեմքդ սեղմած ապակուն…

Ես էլ  վաղո՜ւց անտարբեր եմ

Հեռվից կանչող

Թավջութակի աղերսին,

Կարևորը բարիտոնն է սաքսոֆոնի,

Որ լսել ենք մի  ժամանակ

Միասին:

*

Կարևոր չէ թե աստղերը ում են ժպտում

Ի՞նձ, թե՞ քեզ,

Կարևո՛ր չէ ի՞նչ է  պատմում

Ծե՜ր լուսինը աներես,

Կարևորը պատասխանն է

- Ես էլ քե՜զ…

Որ լսո՜ւմ ենք, որ ասո՜ւմ ենք

Դո՛ւ և ե՛ս:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտ

Ցա՜յգը - փոքրիկ աղոթարան,

Ծագող լույսը՝ աղոթքի տող,

Ա՛չքս է բացում մի կարոտախտ

Տարօրինակ դիմախաղով…

*

Ե՜ս եմ, Լո՜ւյսն ու Կարոտա՜խտը,

Ոչ ոք չկա՛ մեզնից բացի,

Ու երեքով  մեկնվո՜ւմ ենք

Քնարի մոտ լուսաբացի…

*

Լուսաբացը ե՛րգ է երգում

Մի տխուր ե՜րգ սիրո մասին,

Ժամանակը դո՛ւռն է բացում

Նոր սկիզբ առնող մի հեքիաթի:

*

Քո հեքիաթին չե՛մ հավատում

Կյա՜նք, խաբո՛ւմ ես ինչպես միշտ,

Հեքիաթ ունեմ օտար հողում

Ինձ պես խելա՜ռ, ինձ պես գի՛ժ…

*

Առանց նրա կյա՛նքս է թափուր,

Երգերս էլ անվերնագիր,

Խոռոչնե՜ր են սրտիս խորքում

Ավելանում ամեն պահի…

*

Իմ հեքիաթը, կրքով ագահ

Կգա կարոտս վայելի,

Կարոտախտս ոտքերի տակ

Կտրորի՜,

Կտրորի՜…

*

Կտրորի կյանքի հիմար

Բաժանումը ժամանակի,

Որ հայացքն իր իմ հայացքում

Մինչև մահս տեղավորի…

*

… Ցա՜յգը - փոքրիկ աղոթարան,

Մաշված հույսի աղոթքով,

Աչքս է բացում մի կարոտախտ

Տարօրինակ աչքերով…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Փնտրումի աչքեր…

Մի ժամանակ բուրո՜ւմ էր աշխարհը,

Երբ որ կրա՛կ էր վառվում իմ հոգում…

Հիմա դատա՛րկ է սիրո բուրվառը,

Ոչ խնկարկո՛ւմ է ու

Ո՛չ էլ գովում…

Օրն արթնանո՜ւմ է…

Հարությո՜ւն լուսո…

Հոգեհանգի՛ստն է նշում գիշերն անաստված,

Մի  սև թիկնոցով ամուր փաթաթվում

Ու մահանում է օրը երեկվա….

Կյանքն արթնանում է Աստծո աչքերով,

Որոնցից լազո՜ւրն ես խմում ցնորված,

…Ու ապրումները թափառող խմբով

Մի նոր քարկապ են քանդում առեղծված:

Ասես գտել ես մի օտարական՝

Անցյալ թարգմանող թարգմանիչ,

Որը փորձում է առավոտ-ներկադ

Մի կերպ անջատել անցյալից:

Խաղա՛ղ չեն լույսի շողերը պայծառ -

Գրոհո՛ւմ են քեզ՝ փորձեր ու

 Փորձեր                                                 

Իսկ քո մեջ արդեն վաղուց հրդեհված

Ավերակնե՜ր են ու

Փնտրումի աչքեր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան