Ես կարող եմ իմ հեռացող պահին
Շատ շռայլորեն Հոգիս ավանդել,
(Չգիտեմ Աստծո՞ւն, թե՞ Սադայելին)
Բայց ո՛չ մի գնով ես իմ Կարոտը
Չե՛մ տա ո՛չ մեկին…
* * *
Առանց Կարոտի՜ -
Կարծես մի օտա՜ր շնչով եմ ապրում,
Օտար մի սի՜րտ է բաբախում իմ մեջ,
Կարծես մի օտար հնչերգ է լսվում
Ողջ տիեզերքով մեկ:
Իսկ ա՜յ, Կարո՜տը…
Կարոտը – կարծես հարազատ
Հոգի,
Վստահ քայլերով ներխուժել է ներս -
Իր սոպրանոյով մի ե՛րգ է երգում, այնքա՜ն հմայիչ
Անծանոթ մի կի՜ն՝
Ինչ-որ երկրորդ կես…
Այդ երկրորդ կեսի գոյից խենթացած-
Փորձեր եմ անում նրանից կառչել,
Որ ցավի նման իմ մեջ մխրճված
Խցանված երակս փորձում է բացել…
Կարոտիս ոտքը անչափ երկա՜ր է՝
Մոտ հի՜նգ, վե՜ց հազար մտքի ճանապարհ,
Առանց Կարոտի իրո՛ք դժվա՜ր է
Մարտնչել Վշտի՜,
Ցավի հետ համառ…
Հետաքրքի՜ր է, թե ի՞նչ ծես է սա՝
Ապրե՜լ Կարոտով,
Կարոտո՛վ մեռնել,
Կարոտը գրկած անհո՜ւյս թափառել,
Կարոտի սփռած ցոլքերից հուզվել,
Անհայտ խորությամբ թրջված աչքերով
Կարոտը գրկե՜լ, փայփայե՜լ…
Ու ցնորածի՜ն, խելահե՜ղ կանչով
Հեռացող Կարոտի ո՛տքը կապանքել…
Առանց Կարոտի ապրե՞լ,
չգիտե՜մ
Դեռ չե՛մ սովորել, չե՛ն սովորեցրել,
Զավեշտը նա՛ է, որ
առանց Կարո՜տ –
Մեռնե՛լ չգիտեմ …
* * *
Ես կարող եմ իմ հեռացող պահի՛ն
Շատ շռայլորեն Հոգիս ավանդել,
Իսկ ա՜յ, Կարո՜տս…
չե՛մ տա ո՛չ մեկին,
Կարոտս կրծքիս սեղմած ափերով…
Ինձ մոտ կպահեմ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան
01.10.16 Երևան
