Ամենա՜, ամենա՜…

Ամենացավո՜տը -

Քո խենթ ձեռքերից հեռացած Սերն է,

Ամենացանկալին՝

Շուրթերդ ետ մղող մատները Նրա,

Ամենահեռո՜ւն քո երազներն են,

Որ մեկ բացակա են ու մեկ էլ ներկա:

Ամենակրքո՛տը՝

Մատներն են քեզ սիրող կնոջ,

Ամենաքնկո՜տը՝ շուրթերը փակված,

Ամենաբարդը՝  հոգոցն  անորոշ,

Ամենատա՛քը -

Նրա համբույրն է վերնաշապիկիդ օձիքին դաջված:                       

Ամենաերեկո՜ն -

Հուշիկ քայլերով դեպի քեզ եկող Նրա ոտնաթաթն է,

Ամենագիշե՜րը՝

Քեզնով մեկ փռված վարսե՛րը Նրա,

Ամենաառավոտը սուրճի ա՛յն բաժակն է,

Որ Նրա մատներից պատահմամբ

Ընկնում է  վրադ…

Ամենաթեթևը՝

Ձախ ուսիդ  հենված Նրա գլուխն է,

Երբ ուսդ չի զգում ծանրություն Նրա գլխի տակ,

Ամենադաժա՜նը պահարանի ճռացող դո՛ւռն է

ու զգեստակախիչը դատարկ…

Ամենալի՛քը դո՛ւ ես՝

Քո հոգի՛ն, կարոտով լեփ-լեցուն,

Ամենախաղալիքը քո մարմի՜նն է-

Նրա դողացող ձեռքերում:

Ամենակատարյա՜լը Նրա կուրծքն է՝

Մոգակա՜ն,  չքնա՜ղ տեսարան,

Ամենադատա՛րկը

Անկողնուդ ա՛յն հատվածն է,

Որտեղ անցյալում սիրել ես Նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ասո՜ւմ են...

Քեզ

Մի պահ փորձում եմ հավատալ,

Որ իրոք կողիցս ես ծնվել,

Ու մնացած կողերս էլ որ կան

Կարող են իրար նմանվել…

Աստվա՜ծ իմ,  քեզ չե՛մ հասկանում:

Ի՞նչու հենց կողից ստեղծեցիր Նրան,

(Այսքան կող միամիտ մարմնո՞ւմ)

Հետքրքիր է, ո՞ր մեղքիս համար:

Մի կողս խանդում է մյուսին,

Մեկն առանց պատճառ արտասվում,

Մի կողս (ասենք) ինչ էլ որ հագնի,

Մյուսը քաշում է ու պատռում:

Մեկն արշալույսն է սիրում մարմնիս,

Մեկը վերջալույսս է  շրթին մրմնջում,

Մեկը խոստում է ցանում աչքերիս,

Մյուսն էլ անկապ բողոքում:

Մեկի գլո՛ւխն է անընդհատ ցավում,

Մեկը պարո՜ւմ է, մյուսը՝ բղավում,

Մեկը սրտիս ծորակն է բացում,

Մյուսը գալիս ու փակում:

Մեկը նախա՛նձ է, մեկը գե՛ր, մեկը չա՛ր,

Մեկը խանդո՜տ է, մեկն անտարբեր ամենքին,

Մեկին էլ թվում է թե ինքն է

Բոլոր կողերի տիրուհին:

… Աշխարհում այդպես էլ ապրում եմ -

Քո՛ կողմից, Քո՛ ձեռքով արարված,                         

Ու չեմ հասկանում դժոխքո՞ւմ եմ,

Թե՞ դժոխքն է իմ մեջ ամփոփված:

Հ.Գ.

Աստվա՜ծ իմ, Լավ չէր լինի որ

Սրտիս  խոռոչից ստեղծեիր Նրան,

Ես չէի լինի, չէր լինի և նա

Աշխարհն էլ չէր լինի այսքան անարդար…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Գիշերվա մեջ...

Սերը թուրմ է

Ամեն ինչ էլ հեռանալիս

հետք է թողնում

կամ էլ սպի,

Սերը թուրմ է թունդ ոգելից,

որ ջնջում է ամեն ինչ:

Հեռանում է Սերը  մա՛ս-մա՛ս,
ոտաբոբի՜կ, գլխիկո՜ր,
մերկանում է ամոթխած,
տխուր ու թաց աչքերով:

Մեկ կանգնում է, մեկ՝ շրջվում,
մեկ լալի՜ս է կիսաձայն,
մեկ թաթերի վրա լուռ՝
անիծո՛ւմ է կյանքը չար:

Մեկ բառեր է հիշում դաժան,

մեկ՝ տաք համը  համբույրի,                         

մեկ հայացքով փաթաթվում է                    
հուշերի սև բաճկոնին:

Մեկ կառչում է ժամանակի

բութ ձեռքերի մատներից,

մեկ էլ անուժ ընկնում գետին

թավալվում է ցավագին:

Եվ ինչքան էլ չի ցանկանում-

հեռանում է աննկատ,

հեռանո՜ւմ է – մահանո՜ւմ՝

ետ նայելով անընդհատ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան