Մարդկային կյանքի չափման միավորը

 Ագահությունը

Չափանիշ չո՛ւնի,

(Չունի միավոր չափման)

Ո՞վ է տեսել, որ լավը լինի շա՜տ

Կամ էլ բավարար:

Կի՛րքը չափվում է լիտրերով,

Սերը՝ բիթերով (ութ բիթը մեկ բայթ)

Համբերությունը չափվում է օրերով,

Հոգին էլ չափվում է սառած կամ

Դատարկ աչքերի ծավալով…

Վիրավորանքի չափման միավորը

Գրածդ ու հետո ջնջածդ բառերի քանակն է,

Անիմաստ անցկացրած օրն էլ՝

Արհամարանքն է:

Հպարտությունն ու ամոթը

Չափվում են աստիճաններով -

Հպարտության մեկ միավորը 80 աստիճան,

Ամոթինը 120 ու անպայման իրար

Հակադարձ համեմատական….

Ո՞րն է միավորը մարդկային կյանքի,

Ոչ ոք չգիտի,՜

Մի՞գուցե

Ագահությա՜ն, կրքի՜,

Համբերությա՜ն, հոգո՜ւ,

Վիրավորանքի՛ ու արհամարանքի՛,

Հպարտությա՛ն ու ամոթի…

Մի խիտ խառնուրդ է, որը

Կոչվում է

Տարի՜ ու

Հպարտանո՜ւմ ենք կամ էլ ամաչո՞ւմ, որ

Ապրեցինք հարյո՜ւր կամ

Հարյուր տա՜սը

Տարի…

Ո՜չ, ու նորից ո՛չ

Կյանքը չափվում է մե՛կ

և ընդամենը մե՛կ միավորով՝

Աչքերի տեսա՜ծ,

Սրտի ըզգացա՜ծ ու

Ի կատար ածված

Բարի գործերով…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Գարնան անձրև

Խայտառակ արևը

այս ո՞ւր է մտել

Եվ ջերմացնո՜ւմ է և խաղո՜ւմ,

Կեսօրն էլ ամոթից իր դեմքն է ծածկել,

Գարո՜ւն  է…

Անձրև է մաղում…

Քամին մերսում է սիրո հիշողությանը,

Իր անեղծ շուրթերով համբուրում,

Անամոթ երեկոն բարձրացրել է փեշերը՝

Գարո՜ւն է,

Անձրև է մաղում…

Գարունը լողանում է իր իսկ արցունքով,

Գարունը տրվում է տերևի՜ն,

Հողի՜ն

Գարունն աչքերով հագուստ է փնտրում

Ու

Անձրև մաղում…

Գիշերն իր ճպռոտ աչքերն է բացում

Լռության խայտառակ ձեռքերով,

Մանկամարդ մի կին է գարնան հետ խոսում

Աչքերում երկու հույզի մոմ.

- Ասում ես ո՞ւր էի,

Գնացել էի հույսի ետևից,

Հեռո՜ւ, շա՜տ հեռու…

Գարո՜ւն էր

Անձրև էր մաղում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Թե՛ Աստծո ձեռը հարվածի քթի՜դ, բերանի՜դ

* * *

Անմտություն է նեղանալ Աշխարհից,

Ճիշտը նեղանալն է Աշխարհի եղբորից՝ Տիեզերքից

Կամ Արևից, Լուսնից, Աստղերից…

Միգուցե աշխա՞րհն էլ նեղացած լինի նրանցից

Ու քեղ ընդունի որպես դաշնակից…

* * *

Թե՛ Աստծո ձեռը հարվածի քթի՜դ, բերանի՜դ

Թե՛ Քո աչքերի բռունցքը սրտիս՝

Հարվածը՝ հարված է

Կըշռադատված,

Խորը մտածված…

Այլ ոչ թե դիպված -

Անտեր թափառո՜ղ, նշանակետեր որոնո՜ղ

Պատահական,

Թո՜ւյլ, անօգնակա՜ն

Անհասցե ապտակ…

Հետաքրքի՞ր է թե Տիեզերքում

Այդ ո՞վ բարկացավ իմ Աստղի վրա

Ո՞վ էր որ ծածկեց լույսը աչքերիս:

Աչքս արցունք էր, արցունք էլ մնաց,

Դա դեռ ք՞իչ էր ինձ…

Թե Աստծո ձեռը հարվածի քթիդ, բերանիդ՝

Դա տանելի է, սովոր եմ վաղուց:

Ա՞յտս է թ՞ե սիրտս է այրվում

Ինչ որ հարվածից…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ

Ժպտացել իրար,

- Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ

Դարձել էր Ամառ…

- Ինչ-որ չեմ հիշում,

Վերջին հանդիպմանը մենք  համբուրվեցի՞նք

- Ո՜չ, չհամբուրվեցինք,

ուղղակի  ծաղիկներ չեղան,

ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ…

- Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս,

Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ,

- Ո՜չ, դա նրանից էր, որ

Գարունն իր գուլպաներն էր հանել,

Դու խաղում էիր Գարնան մերկ ոտքերի հետ…

Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ

Հույսի ետևից,

Որ սի՛րտդ է այրվում հեթանոս կրակով,

Ասացիր.  «Փորձիր առանց ինձ ապրել»

Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս,

Իսկ ես շա՜տ ջահել…

- Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր

Կամ քիչ մոտ արի՜

- Վաղուցվանի՞ց է:

- Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի,

Ի՞նչպես գտար ինձ

- Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից…

Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ,

- Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ,

Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց,

- Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ…

… Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա,

Ետևից թափոր էր ու մի ծեր Կարոտ

Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում…

Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ

Եվ ո՞ւր ես գնում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Երեկոները

* * *

Երեկոներն էլ են լինում Հին,

Լինում Նոր…

- Ո՜չ ծիծաղելի չէ,- ասում է Հին երեկոն,

Իսկ նորը փորձեր  է անում դառնալ արհավիրք

(Ոչինչ ջահել է դեռ կսովորի)

Փորձեր է անում խառնել մտքե՜րդ,

Երազանքնե՜րդ,

Նույնի՛սկ երգերը…

- Շոշափի՜ր, շոշափի՜ր, կարուսե՜լ

Այս անխիղճ աշխարհի շառավիղը,

Մարդիկ բամբասող ու չար են ծնվել-

Դա է այս կյանքի արհավիրքը

Երեկոներն էլ են լինում Հին,

Լինում Նոր,

Հին երեկոն - իմաստուն

Նորը՝ մի քիչ տաքարյուն՝

Հետո նորն է դառնում հին

Հինը մնում անցյալում,

Ամեն դեպքում երեկոն

Միշտ մնում է իմաստուն…

- Շոշափի՜ր, շոշափի՜ր, կարուսե՜լ

Հույսս դատված է կործանման,

Նողկանքից սարսափի իմ օրերը

Մոլուցքից  վերածվեն բարության…

Եվ հին և նորաթուխ երեկոն

Ժամեր են ընդամենն ապրում,

Ժամերի այդ կարճ հատվածում

Որքան թախիծ և բերկրանք են բերում:

- Շոշափի՜ր, շոշափի՜ր, կարուսե՜լ

Պտտվող իմ սրտի ուղեծիրը

Ուզում եմ արագ մոռանալ,

Ետ եկեք իմ անցած տարիներ,

Չեմ ուզում այսքան շուտ հեռանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան