Գիտե՜մ, գիտեմ

Գիտե՜մ, գիտեմ որ

Կգա ժամանակ,

Որ մատներս էլ չեն կարողանա

Ոչ գրի՛չ բռնել և ո՛չ էլ մատիտ,

Չե՜մ պատկերացնում թե ի՞նչպես պետք է այսօրվա նման

Աչքերիս առաջ  անունդ գրեմ

Հազար ու հազար անգամ :

Գիտե՜մ, գիտեմ որ

Կգա ժամանակ…

Փորձ արեցի սեփական

սիրտս պատռել ու մտնել,

սրտիս պատերին ինչ որ կերպ

անունդ գրել,

Սիրտս լցված էր լոկ քո անունով,

Քո անվան նույնիսկ մեկ տառի համար

Ես տեղ

Հավատա չգտա:

Գիտե՜մ, գիտեմ որ

Կգա ժամանակ,

Պատկերացնո՞ւմ ես արդյոք

Որ մատներս էլ չեն կարողանան

Ոչ գրի՛չ բռնել և ո՛չ էլ մատիտ,

Հավատա՛ իրո՜ք

Կլինեմ հանգիստ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Գիշերային ձայն

* * *

Երբ մտնում ես տուն

(Հարազատ մի բան)

Վառում ես լույսը

(Լույսը չի կարող սպանել լռությանը)

Ու մի կարծես այլ տեսակի լռություն

Քեզ բարևում է իր բառերով

Նայում ես հայելուն՝

Դու մենակ չես՝ քեզ հետ ես ինքդ

Էլ ի՞նչ մենություն

Դու ես, լույսը, հայելուց մի  հայացք քեզ նայող

Եվ

Ինչ-որ տեղ թաքնվելու փորձ անող

Ճշմարտությունը –

Աչքիդ բիբի մեջ

* * *

Մանկամիտ են եղել

Քո բոլոր պատկերացումները պատռելու մասին-

Պատռել էջ,

Օրագիր,

Սիրտ,

Դուր չեկող շրջազգեստ…

Հետո՞

…Էությունդ պատռվելուց հետո հասկացել ես, որ

Մանկամիտ են եղել

Քո բոլոր պատկերացումները

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տրիոլետ

* * *

Երբ Մերկուրին է Լուսնի հետ «Կույս»-ում

Թևավոր աստղերը երգեր են երգում,

Անթև աստղերն էլ գետնին են ընկնում,

Երբ Մերկուրին է Լուսնի հետ «Կույս»-ում:

Միլիոն ու միլիոն Սրտեր երազում

Կարմիր բաշերով ձիեր են տեսնում…

Երբ Մերկուրին է Լուսնի հետ «Կույս»-ում,

Երբ քո երազի ձիուն ես փնտրում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Այդ ի՞նչ ուժ կա քո մեջ,

* * *

Այդ ի՞նչ ուժ կա քո մեջ,

Ո՜վ կինարմատ  արարած,

Որ ունակ է արթնացնելու հրաբուխները հանգած…

Որ կարող է չարին գույն տալ՝ կապույտ կամ էլ վարդագույն,

Բարին սարքել խնդություն կամ տխրություն

Ու իր այրող լավայի մեջ

Տղամարդուն սարքել շուն,

Սարքել առյո՜ւծ,

Նապաստա՜կ,

Բուի նման իմաստուն,

Վագրի նման կատաղած,

Ավանակի նման հեզ…

Դո՛ւրս արի կի՛ն քո պատյանից

Տե՛ս թե ինչե՜ր ես արել

Ադամորդու կամքի հետ…

Մի Մեծ պոետ գրեց այսպես.

« Մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում…»

Չմանրացավ, նա շա՜տ էր Մեծ, որ բացատրեր -

Կի՛նն է  աշխարհը շարժում…

Շարունակեց, որ մարդ էլ կա

Ելե՛լ է շալակն աշխարհի,

Ինքն Ադամորդի էր, չէր կարող գրել,

Թե  Կինն է Ադամին  բարձրացրել՝

Դրել շալակն աշխարհի…

Դեռ շատ վաղո՜ւց էր, որ կինն իր լեզվով

Համոզեց Ադամին դրախտում,

Իսկ մենք՝ ադամորդիքս, իրար խաբելով

Մեզ տերեր ենք կարծում աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Պոե՜տը

Կորցրեցի՜նք՝

Խմեցի՛նք կուրուստի կենացը,

Գտա՜նք,

Նորի՛ց խմեցինք կուրուստի կենացը,

Ապրո՜ւմ ենք՝

Խմում կուրուստի կենացը…

Ի՞սկ մնացածը…

Մնացածով էլ խմում ենք հիշողության կենացը:

Ո՞վ կհասկանա պոետի նիստուկացը…

Պոե՜տը

Այդ ի՞նչպես եղավ, որ մի բանաստեղծ

Սիրե՜ց, տարվեց քեզ նման  կնոջով,

… Գինո՜վ էր հարբած, սիրելի՜ս, գինո՜վ,

Ուրիշ բան թող  չանցնի քո մտքով:

Այդ ի՞նչպես եղավ -  գրեց քո մասին.

« Կյանքի հողմերից կփրկեմ ես քեզ..»

…Գինո՜վ էր հարբած,, խոսո՛ւմ էր գինին,

Պոետի հոգու հետ գործ չունես…

Նուրբ կրծիքիդ մասին աղո՜թք էր գրում,

Սաղմոսներ՝ լո՜ւյսի, ծաղիկների ալ,

…Լո՜ւռ էր պոետը, գինի՛ն էր խոսում,

Դե փորձի՜ր պոետին հասկանալ:

Փնջեր էր արել  իր կարոտներո՜վ ,

Հա՛տ-հա՛տ ընտրելով տառապանքներից,

… Գինո՜վ էր հարբած, սիրելի՜ս, գինո՜վ,

Ու  դու հեռացար պոետից…

Մի օր էլ գրեց թե «Ես Առանց քեզ,

չեմ կարող ապրե՜լ, եկավ իմ հե՜րթը»         

… Ընկավ ու սիրտը պոետի կանգնեց,

Այդ օրը գինով չէր պոետը:

Ս.Ումառ-Հարությունյան