пятница, 13 октября 2017 г.

Օրհնությո՜ւն քեզ Կին

- Այդ ե՞րբ է կուռքը վերածվում Սրբի,
Երբ որ արյո՞ւնն է հառնում խելահեղ հոգուն:

- Երբ հավատո՜ւմ է, որ կկրկնվի
Ա՜յն, ինչ որ իր մեջ սիրո՜վ է ապրում …

* * *
Ի՜նչ-որ ժամանակ, ի՜նչ-որ հոգի է իջել երկրին-
Կնո՜ջն է գրկել նրբորեն,
Ներարկել նրան խելահեղ մի կի՜րք
Ու անսահման սեր:

Եվ մյուռոնո՜վ է օծել ստինքերը նրա,
Կոնքերին տվել այնքա՜ն ջերմություն,
Որով մինչ օրս ագահի նմա՜ն
Տաքանո՜ւմ ենք ու չե՜նք հագենում:

Մեզ մ՜իշտ է հսկում կնոջ հայացքը,
Թաքո՜ւն, աննկա՜տ ու գորովանքով-
Լուսավորելով մեր կենսատարածքը,
Որը չի՛ կարող չավարտվել երգով:

Հի՜ն ձևաչափը վաղո՜ւց է փոխվել՝
Դարձել՝
Կնոջ մարմի՜ն,
Կնոջ հոգի՜,
Ու…Կի՜ն,
Ահա՛  թե ինչ է Աստված մեզ տվել,
Մեզ՝ ձեռքի մեջ կավով տրորվածներիս:

Ի՞նչու խոնարհվել արևի՜ն, հողի՜ն
Երբ լուսեղեն Կի՛նն է կողքդ ծվարած,
Էլ ի՞նչու դիմել հին աստվածներին,
Երբ Նո՜րը քեզ հե՛տ է,
Քո՛ մեջ ներաճած…

* * *
Մի քիչ կյա՜նք խառնենք մեր երազներին,
Մեր արյանը՝ Լո՜ւյս,
Հոգիներին հո՛ւր,
Մոտեցնե՜նք Կնոջ չքնաղ շուրթերին.

Օրհնությո՜ւն քեզ
Մա՜յր,
Կի՜ն,
Դո՜ւստր

Ու …քո՜ւյր:

среда, 11 октября 2017 г.

ԽԱՎԱՐԻ ՄԱՍԻՆ



Ի՜նչ էլ անում եմ
Չի՜ ստացվում գրել խավարի մասին,
Ո՜նց էլ անում եմ՝
Ստացվում է Լույսի՜
Կամ էլ խոշտանգվա՜ծ,
Կիսամեռ Հույսի…

Երբ որ գրում ես Խավարի մասին-
Ասես աշխարհն է կարդում
Քեզ հետ միասին,
Աշխարհին թվում է թե մանրանո՜ւմ է,
Ճղճիմանո՜ւմ է գրված քո տողից,
…Խավարի մասին գրված տո՜ղը
Դառնում է փարո՜ս ու Լո՜ւյս է տալիս:

Իսկ Լույսի՜, Հույսի՜ մասին
Գրված ամե՜ն տող-
Տանում է անհայտ աստղերի ոլորտ՝
Դառնում է մի բե՜ռ,
Ընկնում քո ուսի՜ն
Ու սիրախա՜ղ է դառնում սերը սին…

Համբույրը դառնում է
Օդայի՜ն համբույր,
Իրական կիրքը՝ եթերայի՜ն կիրք:

… Խավարի մասին գրված ամեն տող
Լո՜ւյս է ուղեկցող
Ու ասես ե՜լք է
Փակվա՜ծ,
Զմռսվա՜ծ
Դռները բացող…


ՆՈՐԱԾԱՆՈԹ ԿՆՈ՜ՋՆ ԱՅՆ



Նորածանոթ Կի՛ն
Սե՜ր եք ինձ երգում
Առանց տեսնելու վախճանը նրա,
Սիրո մեջ այդպե՜ս է – սկիզբը հաճելի՜,
Վերջերը տխո՜ւր ու նման իրար:
*
Ես այնքան դա՜վ եմ տեսել 
Այս կյանքում,
Ցա՜վ,
Վի՜շտ…
Մխիթարանքներ բազո՜ւմ ու բազո՜ւմ,
Վաղո՜ւց, շատ վաղո՜ւց է սի՜րտս քարացել
…Քար սիրտ նվիրել-
Ես չեմ ցանկանում:
*
Եվ ի՞նչ եք անելու անձև այդ քարը,
Ոչ գրկո՜ւմ,
Ոչ ձեռքո՜ւմ
Հաճելի չէ նա,
Վերջում նետելո՜ւ եք աղբատարը
և Ձեզ խաբելու եք  թե՜
Պատահմամբ ընկավ:
*
Քարի մեջ միշտ էլ արյո՜ւն է լինում,
Մեկի մեջ սա՜ռը…տա՜ք
Կա՜մ էլ մեռած,
Սիրո մեջ տիկի՜ն միշտ սկի՜զբն է լավը,
Իսկ վերջը մա՜հ է կա՜մ էլ աղբատար…

* * *
Սիրտս քարացնող ձեռքերը դեռ կա՜ն,
Կան և աչքե՜րը՝ լռությունից խոր,
Կան և շուրթերը, որ սրտիս նմա՜ն
Քարաց՜ել են և լռո՜ւմ են դժգոհ:
*
Նորածանոթ Կի՛ն
Ես Ձեզ հարգո՜ւմ եմ,
Խոնարհվում Ձեր վեհ զգացմունքի առաջ,
Սակայն սրտիս տեղը Նրա՜ սրտում է.
Ներեցե՜ք անխիղճ խոսքերիս համար:
*
Նորածանոթ Կի՛ն
Գուցե՞ դաժան են խոսքերս ասված,
Գուցե՞ այլ բարի սրտեր կան կյանքում,
Իրոք սրտիս տեղը Նրա՜ սրտում է-
Իմ սիրտը միա՜յն այնտեղ է ծաղկում:
*
Իսկ Դո՜ւք՝ նորածանոթ Կին
Ինձ սե՜ր եք երգում
Առանց տեսնելու վախճանը նրա.
(Վատ բանի փորձը մի՜շտ է հաջողվում)
Փորձե՜ք,

Միգուցե՞ հասկանանք իրար:

Եվա՜…



Չե՛մ հասկանում թե որտեղի՞ց
Այսքա՜ն կրա՛կ կա իմ մեջ,
Եվ ի՞նչու չեմ հրդեհվում
Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…
. . .
Տղամարդու հո՜ւրն ուրի՛շ է՝
Հոգի՜ ու սիրտ քայքայող,
Որի համար ընդամե՜նը…
Կրծքի վերին կոճակը բաց
Մի Եվա՜ է հարկավոր:
.
Եվա չկա՜ սովորական,
Կա՛ սառեցնո՜ղ, կա՛ այրո՜ղ,
Եվա էլ կա՜ սարսուռ տվող
Ու չքնա՜ղն իր
Չքնաղաձև մատուցող:
.
Մեկ անիծո՜ւմ ես նրա լաթերը՝
Կո՜ւրծքն ու ամոթը ծածկող,
Մեկ օրհնո՜ւմ ես կոկ ազդրերը՝
Հե՜զ ու ճկուն գալարվող:
.
Փիլիսոփայությո՜ւն է
Եվայի հանվե՜լը,
Հագնվելը՝ բարբարոսությո՜ւն,
Երևի թե այս ամենն է,
Որին ասում են «տղամարդու հուր»:
. . .
Մի քիչ ուրի՜շ է իմ Մուսա-Եվան,
Որը սի՜րտ չունի ու չունի հոգի՜-
Մեջս նստած բորբոքո՜ւմ է,
Որ կրակս երբե՜ք - երբե՜ք
Չմարի…

Հիմա գիտե՜մ թե որտեղից
Այսքան կրա՜կ կա իմ մեջ,
Եվ ինչո՞ւ չեմ հրդեհվում
Կամ էլ այրվո՜ւմ մինչև վերջ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.10.17  Երևան

Տապանը



( Ասո՜ւմ են, գայլերն են տանում անտերին
Կա՜մ ջրհեղեղն է տակո՜վն իր անում,
Այդ ե՞րբ և ո՞վ է  տեր կանգնել խեղճին-
Այս դաժա՜ն-անգո՜ւթ ու խորթ աշխարհում: )
. . .
Նո՞րը կստեղծվի, ես դեռ չգիտե՜մ,
Մի նո՜ր Ջրհեղեղ համաշխարհային,
Բայց հի՜նը (ասում են իբրև եղե՜լ է)
Ոնց  որ գրվե՜լ է -
Էլ չի՛ մոռացվի…

Գրո՜ւմ են, Տապանը մի մա՜րդ է սարքել,
Գրո՜ւմ են, նրա անունը Նո՜յ էր,
Տապան է վերցրել զո՜ւյգ-զույգ էակներ,
Իսկ մնացածին՝ թողել է
Անտե՜ր…

Երբ որ ջրերը տեղի՜ են տվել,
Տապանը մնացել է գագաթին լեռա՜ն,
Տապանից դեպի ցամա՜ք են հորդել
Մտքի՜ ու հոգու ճիվաղներ տխմար:
. . .
Ու մինչև օրս հոշոտո՜ւմ են մեզ՝
Աստըծո կողմից անտեսվածներիս,
Մոռանո՜ւմ- որ վաղը լինելու եմ Ե՛ս-
Նոյի փոխարեն
Տապան սարքելիս…