Աչքերը մթան

Թվում է թե գյո՜ւտ եմ անում

Տողերով,

Բայց ընդամենը սի՜րտս եմ բացում

Դողալով,

Հոգուս մատներով գրում եմ ինչ կա՜

Ու զարմանո՜ւմ եմ՝

Նո՜ր ոչի՜նչ չկա:

Մթան նո՜ւյն աչքերն են

Ու ականջները կարոտի

Սեղանին դրված նույն հա՜ցն է

…Գինի՜ն.

Ու լռությունը՝ գլուխը խփող

Հատակի՜ն, պատի՜ն:

Միգուցե սա՞ է այդ մա՛հ ասվածը,

Երբ սիրտդ դատա՜րկ է,

Հոգիդ՝ սնամե՜ջ,

Ու լռությո՜ւնն է ոտուձեռ ընկած-

Փորձում ինչ-որ կերպ դիպվածը հարթել…

Մթան մեջ

Կարող ես գրել արևի՜ մասին,

Կարոտից խեղդվո՞ւմ ես

Կարող ես գրել հուշերի՜դ մասին,

Թե լռությո՜ւնն է քեզ անհանգստացնում

Կարող ես գրել աղմուկի՜ մասին -

Սրտի՜ աղմուկի…

Սրտի՜, որ թո՜ւյլ է

Նաև փխրո՜ւն է,

Անօգնակա՜ն է, սակայն դիմացկուն,

Պոե՜տ ես

… Գրի՛ր քո սրտի շշուկի՜ մասին,

Գրիր բերկրանքից  քո դողի մասին

Գրիր մուսայիդ աչքերի մասին

Ու մթան դաժան աչքերն անտեսիր…

Հիշի՛ր, որ գյուտ չես անում տողերով

Այլ սիրտդ ես բացում մի կե՜րպ

Դողալով:

Բարև՜ բացվող օր

Անիմաստ մի բա՜ռ,

Կծու մի երկտո՜ղ,

Արված մի հեգնա՜նք՝ դա՜ռը կամ թթու,

Սա՜ռը մի ծիծաղ կամ

Անտարբերությո՜ւն -

Ահա թե ինչն է կործանում մարդուն:

Սրանք վերքե՜ր են,

Որ չե՜ն լավանում

(Համենայն դեպս երկա՜ր ժամանակ)

Սրանք երգե՜ր են,

Որ սի՜րտ են թաղում

Առա՜նց պատանքի,

Առա՜նց պատգարակ…

Եթե սրտիցդ արյո՜ւն է կաթում՝

Դա տանելի՜ է,

Դա՛ կսպիանա՜,

Երբ սիրտդ խոցո՜ւմ են՝

Չի՛ գալիս արյուն

Նշանակո՜ւմ է՝ սիրտդ  քարացավ:

Այդպես լինում է վիրավորանքի՜ց

Անտարբերությունի՜ց

(ինչպես ասացի)

Խանդի՜ց,  կասկածի՜ց,

Բայց ամենակարևորը

(ցավո՜ք և հաճա՜խ)

Այդպես լինում է

Հումորը զգալու պակասից…

Կնոջ ցանկությունների պես

Մարդկային սիրտը չունի օրենքներ,

Այնպես որ սիրտ իմ,  ուզե՜ս թե չուզե՜ս

Պատահելու  են այնպիսի՜  օրեր,

Որ չե՛ս ցանկանա ապրե՜լ-տրոփե՜լ…

Մի երգի (formidable) տպավորության տակ, որի բառերը չէի հասկանում, Երբ թարգմանեցին ինձ համար, զարմացա, որ սխալվել եմ այդ աստիճանի

* * *

Անձրև՜,  քեզ ո՞վ կփայփայի՜,

Կգուրգուրի՜…

Անձրև՜,  քեզ ո՞վ գի՜րկն իր կառնի,

Եթե Հո՜ղը,

Եթե Հո՜ղը  չլինի…

* * *

Հողը փախչո՜ւմ է ոտքերիս տակից,

Ինչ-որ թևե՜ր են ինձ տանում վերև,

Մի բաժակ ջո՜ւր էր՝ խնդրեցի Բախտից-

Բախտը տվեց ինձ մի ամբո՜ղջ հեղեղ:

Ինչ-որ մի ո՜ւժ է բարձրացնում ինձ վեր,

Գիտե՜մ,  որ Հողը շուտով չի՛ լինի,

Չե՜մ պատկերացնում թե առանց ստվե՜ր-

Կյանքն ի՞նչ կլինի:

Արցունքս պահում եմ, որ չդատարկվե՜մ…

Միգուցե՞ նորից մի ամառ գա թեժ,

Կամ մի նոր գարուն խելագա՜ր ու խե՜նթ…

Եվ ուրախության արցունքներ թափեմ:

Իսկ հողը փախչո՜ւմ է ոտքերիս տակից,

Փորձում եմ գոնե՜ ստվերս բռնել,

Փորձո՜ւմ եմ կառչել ի՜նչ-որ մի բանից,

Փորձո՜ւմ եմ, փորձո՜ւմ,

Փորձո՜ւմ եմ ապրել…

Գիշերային Կապույտ

Մի՞թե քեզ թվաց

Թե աչքը կապո՜ւյտ

Միայն կապո՜ւյտ է մշուշում տեսնում,

Կապույտ անուրջնե՜ր կապույտի ներսում,

Կապույտ արցունքնե՜ր

Ու …կյա՜նքը կապույտ,

Բայց աչքը կապո՜ւյտ

Քո ա՜չքը տեսավ-

Անհո՜գ ու անփույթ,

Աչքդ ծիծաղեց մի մանկան վրա,

Որ ձե՜ռքը մեկնեց կրակին անգութ:

Եվ դո՞ւ…

Եվ դու ի՜նչ գիտես կապույտի մասին,

Միայն ապրե՜լ ես, ապրո՜ւմ ես և կա՜ս

Ուրիշի կապույտ երազի հաշվին …

Կապույտ երազի թռչո՜ւնը կապույտ

Թռա՜վ ու ձուլվեց ամպերին,

Կապույտ երկինքը դարձավ պաշտամունք

Ու քեզ թվա՜ց թե՝

Կապո՜ւյտը միայն տեսնում է

Կապույտ…

Պոետի խոսքը

Հիշո՞ւմ ես ինչպես մենա՜կ թողեցիր,

Պարզված ձեռքերով, գիշերվա գրկո՜ւմ

Առանց համբույրի՜, գրկախառնումի՜,

Հեռացա՜ր՝ ինչպես

Օ՜րն է հեռանում:

Օ՜րն է հեռանում՝ լո՜ւյսը տանելով-

Թողնելով հույսի փոքրի՜կ  մի նշույլ՝

Ինչպես մանկության սե՜րն է մահանում,

Երբ հասունանո՜ւմ ես կամ

Հասո՜ւն ձևանում…

*

Լքված լինելը տհաճ զգացում է՝

Ասես հայացքիդ մեջ հայա՜ցք է ուրիշ,

Իսկ մնացա՜ծը կրկնություն է՝

Ների՜ր ինձ, ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս…

Բանաստեղծական թվաբանությամբ

Փորձեցի հաշվել թե ո՞րն է շատը՝

«Ներե՞լը»,  «Սիրե՞լը»  թե՞  «Լքե՜լը» կյանքում,

Ասեմ զարմանա՜ս՝ ստացվեց  «Լքե՜լը»…

Աստվա՜ծ իմ,

Ի՞նչ է կատարվում…

*

Գրկումս փշրվեց տհա՜ճ մի զգացում,

Արցունքոտ մի ձե՜ռք իջավ աչքերիս,

Այս բանաստեղծական ցնորված լեզո՜ւն

Լրիվ ուրի՜շ է

Մխիթարվելիս…

Էլ չե՛մ գրի քեզ իմ քնքշությունից,

Նեղսրտած հոգո՜ւց, խոնավ շուրթերի՜ց,

Դո՛ւ լքեցիր ինձ, բայց ե՛ս եմ ասում.

Ների՜ր ինձ, ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս…

Ասո՜ւմ եմ նաև թե՜  ներելո՞ւ ես՝

Ների՜ր գրկումդ՝ գլուխս կրծքիդ,

Ներիր շուրթերո՜վ, աչքերո՜վ ներիր -

Հիշիր թե ի՞նչքան

Շա՜տ ես տանջել ինձ:

(Ի՞նչեր եմ գրում), Սերդ հերթակա՜ն

Գիտե՜մ, որ դարձյալ կլինի պոե՜տ,

Կամ էլ քո սիրուց պոե՜տ կդառնա,

Քանզի քեզ իրո՛ք,

Անե՜ղծ, իրակա՜ն,

Միայն պոե՜տն է ի զորու սիրել …