пятница, 30 ноября 2018 г.

ԵՐԹՈՒՂԱՅԻՆ ՄԱՆՐԱՊԱՏՈՒՄՆԵՐ (1)




Վերջապես հեռվից երևաց սպասված երթուղային տաքսին, քրքրված ու տանջված մի մեքենա սիմվոլիկ 13 համարով:
Մինչ կմոտենայի մեքենային, մոտեցավ մի երիտասարդ կին մի հինգ-վեց տարեկան տղայի ձեռքը բռնած:
Տղան ձեռքը բաց թողեց ու մինչ բարձրանալը գրպանից հանեց ինչ-որ կոպեկներ դրամներ:
- Մա՛մ, ե՛ս կվճարեմ:
- Ի՞նչու ես հետդ վերցրել, չէ ո՞ր զգուշացրեցի:
Տղան չպատասխանեց ու բարձրացավ մեքենա:
Կինը մեջքով էր, լավ չէր երևում դեմքը, կիսադեմ էր, բայց պարզ երևաց անանուն մատը, որն առանց մատանի էր:
Միգուցե՞ մոռացել էր մատը դնել,
Միգուցե՞ վաղուց վաճառել էր,
Միգուցե՞ ուղղակի շպրտել էր մի կողմ կամ
իրեն նվիրողի երեսին…

Աչքերը չէին երևում, բայց զգացումն այնպիսին էր, որ տղային դաստիարակում է մենակ- առանց տղամարդ:
Մտքովս անցավ, որ տղան ինչքան էլ նման լինի մորը, ամեն դեպքում ունենալու է հոր դիմագծերից և մայրը միշտ մեծ սիրով է նայելու նրան գուցև հիշելով իր երբեմնի սիրած էակին, որը նրան պարգևել է հրաշք մանուկ և որին ամեն վայրկյան, ամեն րոպե, ամեն ժամ նայելիս չի կշտանալու մայրական հայացքը:

Կանցենեն տարիներ, մանուկը կմեծանա, ի հայտ կգան հայրական սովորություններ այս կամ այն հագուստը հագնելու առավելություններ, սափրվելու սովորություններ, կոշիկները հանելու-հագնելու և այլն:
Կգա ժամանակ ու տղան տուն կբերի իր սիրած էակին, որը շատ ընդհանուր դիմագծեր կունենա մոր հետ և դա միայն մայրը կտեսնի իր ներքին աչալուրջ հայացքովկգրկի երկուսին, կթրջի աչքերն  ու մտքում կշշնջա.
- Լինեք երջանիկ:


среда, 21 ноября 2018 г.

Գիշերվա բանալին


Մեղավո՜ր  չեմ,
Որ գիշերն ինձ նվիրեց մի բանալի,

Որ բացեցի՜ մութով փակված
Գաղտնիքները գիշերային աշխարհի:

Այս աշխարհում արև՜ չկա-
Զույգ աչքե՜ր են լուսավոր,

Աստղեր չկան՝ լո՜կ բառեր են-
Այն էլ միայն մեղավոր…

Չկատարված խոստումնե՜ր են,
Չո՜ր ու ցամաք կարոտներ,

Չե՛ն երևում ո՛չ ժպիտներ,
Ո՛չ էլ թափվող արցունքներ…

Սևազգեստ են ծա՜ռ ու ծաղիկ,
Մարդիկ՝ մթոտ դեմքերով,

Ու …մի պոե՜տ-Լուսատիտիկ
Գիշերային հանգերով:

Այստեղ Ձա՜յնն է տեր Աստվածը՝
Արձագա՜նքը հեռո՜ւ, մո՜տ,

Եվ անլույս այս առեղծվա՜ծը,
Որ բանալի ինձ նվիրեց գիշերով…

четверг, 15 ноября 2018 г.

Քո անո՜ւնը


« Էլ ո՞ւմ անունը կտա՜
Քո խենթ լեզուն աղոթելիս,
Քո աչքերը ո՞ւմ մոտ կգա՜ն
Աչքերի մեջ որոնելիս…»

Երազա՜նք է՝ ուրիշ ոչի՜նչ-
Խելացնո՜ր պատկերացում,
Պղտորվե՜լ են աչքերս ջինջ
Ու շփոթվել արցունքներում…

Զրուցո՜ւմ եմ ինքս ինձ հետ,
Հարցնո՜ւմ եմ – ի՛նքս էլ հարցիս պատասխանում,
…Իմ լեզո՜ւն էլ աղոթելիս
Քո անո՜ւնն է  միշտ կրկնում:

вторник, 6 ноября 2018 г.

Մեզ փրկիչ պետք չի


Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր Հողը դարձրել զբոսավայր,
Խոստումնե՞ր, շա՜տ ենք լսե՜լ – զարմացել
Եվ հավատացել ենք լռելյայն…
*                                                      
Հայտնվել ենք մի խոսո՜ղ թակարդում՝
Սևի՜, Սպիտակի ճիրանների մեջ,
Եվ հոգինե՜րն են մեր անվերջ քրքրում
Փրկիչի դեմքով դերվիշներ:
*
Խաղադրո՜ւյք է դարձել Բախտը մեր
Կամ աճպարարի ա՜րկղ մոգական,
Արկղից թռչում են սև՜ աղավնիներ՝
Ծափահարում ենք ինչպես երեխա:
*
Ո՞ւր էինք գնում, ո՞ւր հայտնվեցինք՝
Աշխարհի բեռը ուսներիս բարձած,
Ինչի՞ց սկսեցինք, ի՞նչ կառուցեցինք,
Որ հիմա լքո՜ւմ ենք դառնացած:
*
Քարտեզ ունեի՜նք՝ աշխա՜րհը չուներ,
(Վարդանի հոգի՜, Կոմիտասի սի՜րտ)
Մի բո՜ւռ էլ չկանք,  ո՞վ կմտածեր,
Որ ներելու ենք «արքաներին» բիրտ:
*
Հո՜ղը հայրենի դարձա՛վ մի սենյակ-
Առա՜նց պատուհան ու տանի՛ք,
Վերևո՜ւմ էինք - ընկանք ներքնահարկ՝
Առնետաժողովին մնացինք գերի:
*
Միգուցե՞ ժա՜մն է բռունցքոտվելու՝
Առնետավազքի հոսքին հակառակ,
Միգուցե՞ ժա՜մն է մաքրազարդելու
Եվ Հո՜ղը մեր Սո՜ւրբ  և Տո՜ւնը մեր Տաք…
*
Փրկիչնե՞ր, շա՜տ են եկե՜լ- գնացել
Մեր հողը դարձրել զբոսավա՜յր,
Բա՛վ է, մե՜նք ենք փրկիչներ դարձել,
Մե՜նք էլ կփրկենք Հո՜ղը մեր նախնյաց:





Սի՜րտն Աստվածային




Սի՜րտն ընդամենը մի բռունցք արյո՜ւն է,
Բայց այնքա՜ն ծանր,
Բայց այնքա՜ն խորը,
Լայնածավա՜լ
Ու տարողունա՛կ,
Որ թվո՜ւմ է թե աշխարհը սեղմե՜լ
Ու տեղավորել են
Ուղի՛ղ կրծքիդ տակ…

Ու թպրտո՜ւմ է աշխարհը կրծքում,
Հաճախ ցավո՜ւմ է,
Ծակո՜ւմ,
Հառաչո՜ւմ,
Հաճախ ուզում է գլուխը առնե՜լ  ու
Քեզնից փախչե՜լ,
Ի՞նչ իմանաս ո՜ւր…

Ամեն մի անձրև իր արև՜ն ունի,
Ի՜ր ծիածանը՝ իրենից հետո,
Խեղճ Սիրտն ի՞նչ անի,
Որ մի աշխա՜րհ է
Լի՜ արցունքներով…

Այսքանով հանդե՜րձ
Սիրտն ուրախանալու պերճա՜նքը ունի,
Խելագար պարելու ցանկությո՜ւն,
Սիրտն ուրախությունից իր պայթե՜լն  ունի
Եվ պայթեցնելու հնարավորություն:

Եվ երգե՜լ գիտի- ուրա՜խ ու տխուր՝
Այրո՜ղ մի լավա՝ սրտամեղեդի՜,
Եվ ատել գիտի թշնամու նման,
Եվ սիրե՜լ  գիտի  անսահմա՜ն,
Իր գրիչն ունի՝ ձեռագիրը իր,
Արվե՛ստն իր ունի  դյութական:

Հսկա՜ է սիրտը՝ հսկայամարմի՛ն,
Ադամանդի պես կա՜րծր է,
Հողի պես փխրո՜ւն,
Ի՞նչ առեղծված է՝  մարդ չի՛ հասկանում՝
Եվ սպանե՜լ գիտի և
Ունակությո՜ւն հարություն տալու:                   

Կարո՛ղ է դարերո՜վ գաղտնիքներ պահել,
Կարող է պահի՜ տակ դառնալ «չաչանակ»
Մեկ խաչեղբա՜յր է՝  թև՜ տալ է կարող,
Մե՛կ էլ սգավո՜ր՝
Կարո՛ղ է կոտրե՜լ տենչեր բյուրավոր:

Քո մեջ աշխա՜րհը,
Դո՛ւ աշխարհի մե՜ջ,
Մի ամբողջությո՜ւն՝ արյան մի  բռունցք,
Նույնի՜սկ  ուրանի ատոմը ճեղքվեց…

…Սի՜րտն Աստվածային
Մնաց  հանելուկ: