Հեռացող քայլեր

Հեռացող քայլերը միգուցե լքո՜ւմ են,

Միգուցե ուղղակի հեռանո՜ւմ,

Ինչպես աչքի բիբի մեջ թախիծն է կծկվում՝

Աչքի ետևում թաքնվում:

Հղի ձկան նման թաց ու լպրծուն,

Ծանրանում է աչքն ու արցունքոտվում

Եվ

Բաբախում է  ճիշտ սրտի նման

Ո՞վ գիտե վայրկյանում քանի-քանի՜ անգամ:

Արցունքը չի՛ սառում,

Սառած չի՛ կախվում աչքի կոպերից,

Սառույց չի՛ կապում աչքերին,

Բայց չգիտես ինչու սառում են աչքերը

Ճանապարհներին երկա՜ր նայելիս …

Հեռուն գնացող քայլերը պատժամիջո՞ց են լքողի կողմից,

Թե՞ փորձությո՜ւն են, պատի՛ժ լքվողի համար,

Ամեն դեպքում լքո՛ղ են հեռացող քայլերը՝

Սառն ինչպես արյունը ձկան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Պոետի հոգին

Աշխարհում այդպես է՝

Մեկը գնում է,

Մյուսը գալիս

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ որ այդ անցուդարձից

Մեկ հոգին, մեկ էլ սիրտն է լալիս,

Խղճի նժարը իր ծանրությունից

Պոկվո՜ւմ,

Ընկնո՛ւմ է ցած

Փնտրելով մեկին,

Հոգնա՜ծ, վշտահա՜ր,

Քամու ստվեր է դառնում

Պոետի հոգին…

Լույսերը մարած պոետի հոգին

Շատ է նմանվում այն  կույր նկարչին,

Որը չի տեսնում, բայց շատ լավ է զգում

Դիմացն անհանգիստ նստած բնորդի

Թաքնված թախիծն աչքերում,

Թաքցրած մտքերն աչքերի ետևում,

Ու Արձանանում է

Քամու ստվերին ընկած տերևի խելագար պարը

Նկարչի կտավում:

Պոետի մոլորված հոգին

Մութ փողոցներով փնտրում է մեկին…

Կգտնի՞ թե՞ ոչ,

Ոչ ոք չգիտի,

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ, որ փնտրտուքից

Մե՛կ հոգին, մե՛կ էլ սիրտն է լալիս։

Աշխարհում այդպես է՝

Մե՛կը գնում է, մյո՛ւսը գալիս,

Մեկը ծիծաղո՜ւմ է,

Մեկն՝ արտասվում ցավից,

Եվ այդ բոլորը քամին խելագար

Բերո՜ւմ, կախո՜ւմ  է

Պոետի ուսից…

Պոետի հոգին դառնում է հեքիաթ,

(Հեքիաթներում էլ միշտ

Բարին հաղթում է չարին…)

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ հեքիաթասացը՝

Պոետի հոգին։

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մենք՝ ադամորդիքս...

* * *

Այդ ի՞նչ ուժ կա քո մեջ,

Ո՜վ կինարմատ  արարած,

Որ ունակ է արթնացնելու հրաբուխները հանգած…

Որ կարող է չարին գույն տալ՝ կապույտ կամ էլ վարդագույն,

Բարին սարքել խնդություն կամ տխրություն

Ու իր այրող լավայի մեջ

Տղամարդուն սարքել շուն,

Սարքել առյո՜ւծ,

Նապաստա՜կ,

Բուի նման իմաստուն,

Վագրի նման կատաղած,

Ավանակի նման հեզ… Դո՛ւրս արի կի՛ն քո պատյանից

Տե՛ս թե ինչե՜ր ես արել

Ադամորդու կամքի հետ…

Մի Մեծ պոետ գրեց այսպես.

« Մարդ կա աշխարհն է շալակած տանում…»

Չմանրացավ, նա շա՜տ էր Մեծ, որ բացատրեր -

Կի՛նն է  աշխարհը շարժում…

Շարունակեց, որ մարդ էլ կա

Ելե՛լ է շալակն աշխարհի,

Ինքն Ադամորդի էր, չէր կարող գրել,

Թե  Կինն է Ադամին  բարձրացրել՝

Դրել շալակն աշխարհի…

Դեռ շատ վաղո՜ւց էր, որ կինն իր լեզվով

Համոզեց Ադամին դրախտում,

Իսկ մենք՝ ադամորդիքս, իրար խաբելով

Մեզ տերեր ենք կարծում աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ցերեկը

*  *  *

Արագ է անցնում ցերեկը,
Լուսաբացին երկար ես սպասում,

Այսօրդ՝ սոսնձված քո երեկվան
Դանդաղ մահանում է ապակուն:

Անմաստ խաղեր են քո պատուհանին,
Լուսնի մի բեկոր է ապակուց անցնում,
Տեղավորվում է կողքդ՝ հատակին

Միայնության հետ տխուր անկյունում:

Էլ չես հավատում կյանքիդ փոփոխմանը
Գիտես – ոչինչ էլ  չի փոխվել կյանքում,

Նույն առաստաղն է, հատակը, պատուհանը
… և  բացակայությունդ իմ զարկերակում:

Արագ է անցնում ցերեկը

Մահանում է օրը՝ ստվեր ծնելով,

Լսվում է գիշերվա լալագին երգը

Ու աչքդ է փակվում կարոտով:

Ս. Ումառ- Հարությունյան

Ճշմարտությունը

Ճշմարտությունը

Ցորենի հատիկի մեջ է,

Հասկի՜,

Ալյուրի՜,

Խմորի՜,

Հացի՜,

Հա՛ց թխող ձեռքերի մեջ է,

Հա՛ց տվող սրտերի մեջ է,

Ա՜յն հոգիների մեջ է,

Որոնք ծնվել են Կիսելու համար

Մի վերջի՜ն պատառ…

…Եվ բոլորովին էլ պարտադիր չէ

Որ հոգուդ միջով սուր պիտի անցնի

Հանգիստդ փառավոր լինելու համար:

Ճշմարտությունը աչքերի մեջ է,

Ո՛չ քո աչքերի

Այլ այն Աչքերի,

Որոնք հսկում են անդունդից մինչև

Գողգոթա տանող ողջ ճանապարհը

Փուշ ու տատասկից,

Օձ ու կարիճից

Քեզ զգուշացնելու,

Սատանաների լարած թակարդից

Հեռու պահելու:

Ճշմարտությունը աչքերի մեջ է,

Ո՛չ քո աչքերի,

Այլ ա՛յն Աչքերի,

Որոնք վերջին փշուրը կիսելու պատրաստ

Սրտերի նման,

Կիսում են մեղքդ՝ թեթևացնելու,

Քեզ հետ բարձրանում դեպի Գողգոթա-

Ստորոտից-կատար…

…Եվ բոլորովին էլ պարտադիր չէ

Որ հոգուդ միջով  պիտի լույս անցնի

Հանգիստդ՝ հանգիստ լինելու համար:

Ճշմարտությունը ցորյան սրտում է

Ու հավատարիմ Աչքի բիբում է:

Ս.Ումառ-Հարությունյան