Ինձ ո՛չ ոք չի սպասում

«Ինձ ո՛չ ոք չի սպասում»

Հնչո՜ւմ է աղոթքի նման,

Տխո՜ւր աղոթքի

(Ուրախ աղոթքներ չեն լինում հարկավ)

Իսկ եթե իրոք չե՛ն սպասում

Մնում է թողնե՜լ,

Հեռանա՜լ…

Հեռանալ սևամորթ գիշերը սրտում,

Հույսերը քամու թաթիկներին  հեզ,

Առանց բացատրել թե ի՞նչ ես թողնում

Եվ ո՞ւմ ես թողնում,

Հեռանում հավերժ…

Ես ողջ կյանքում 

Թևածել եմ սովորել,

Ամպերին եմ հպվե՜լ, գգվե՜լ

Կուրծքը շոյել արևի

Եվ բույրերն եմ հոտոտել

Որ բերել է ինձ քամին…

Աստղերի  հետ խենթացե՛լ եմ,

Կայծակի  հետ բղավե՛լ,

Հեռանալու գաղջ ու տխո՜ւր արվեստը

Տակավին չեմ սովորել …

Ես չգիտեմ

Ե՞րբ,

Որտե՞ղ

և ինչպիսին է լինելու

Իմ Դա՛տը,

Բայց մի բան գիտե՜մ,

Որ Ե՛ս եմ լինելու

Եվ դատավորը և մեղադրյալը,

Ե՛ս եմ լինելու մեղադրող կողմը

և վկան և փաստաբանը:

Կյանքի հմուտ ոտքերի տակ

Հոգիս շատ է ամրացել -

Դրանից է՝գիտեմ հաստատ

Որ չեմ լինի խղճալի՝

Դողդողալով չեմ մոտենա

անմեկնելի վախճանին…

«Ինձ ո՛չ ոք չի սպասում»

Աղո՞թք է,

Բողո՞ք,

Թե՞ փաստացի լուր…

…Արդարության ձախակողմյան նժարում

Հացի փոքրիկ մի կտոր է,

Իսկ մյուսում խորտակված

անուրջների մի բլուր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

21.05.16  Երևան

Ամենա՜, ամենա՜…

Ամենացավո՜տը -

Քո խենթ ձեռքերից հեռացած Սերն է,

Ամենացանկալին՝

Շուրթերդ ետ մղող մատները Նրա,

Ամենահեռո՜ւն քո երազներն են,

Որ մեկ բացակա են, մեկ ներկա:

Ամենակրքո՛տը՝

Մատներն են քեզ սիրող կնոջ,

Ամենաքնկո՜տը՝ շուրթերը փակված,

Ամենաբարդը՝  հոգոցն  անորոշ,

Ամենատա՛քը -

Նրա համբույրն է վերնաշապիկիդ օձիքին դաջված:                       

Ամենաերեկո՜ն -

Հուշիկ քայլերով դեպի քեզ եկող Նրա ոտնաթաթն է,

Ամենագիշե՜րը՝

Քեզնով մեկ փռված վարսե՛րը Նրա,

Ամենաառավոտը սուրճի ա՛յն բաժակն է,

Որ Նրա մատներից պատահմամբ

Ընկնում է  վրադ…

Ամենաթեթևը՝

Ձախ ուսիդ  հենված Նրա գլուխն է,

Երբ ուսդ չի զգում ծանրություն Նրա գլխի տակ,

Ամենադաժա՜նը պահարանի ճռացող դո՛ւռն է

ու զգեստակախիչը դատարկ…

Ամենալի՛քը դո՛ւ ես՝

Քո հոգի՛ն, կարոտով լեփ-լեցուն,

Ամենախաղալիքը քո մարմի՜նն է-

Նրա դողացող ձեռքերում:

Ամենակատարյա՜լը Նրա կուրծքն է՝

Մոգակա՜ն,  չքնա՜ղ տեսարան,

Ամենադատա՛րկը

Անկողնուդ ա՛յն հատվածն է,

Որտեղ անցյալում սիրել ես Նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Անամոթ մի սեր…

- Լա՛վ նայիր գուշա՛կ, թեկուզ մի բա՜ռ,

մի տա՜ռ Նրա անունից,

Ա՜խ, ես շատ եմ կարոտել,

մի բան ասա Նրանից…

- Չե՛մ տեսնում ոչինչ, ո՛չ բառ, ո՛չ տառ,

Ո՛չ էլ ճանապարհ…

Ինձ մի՛ շտապեցրու, սովորի՛ր  սպասել,

Բայց սպասիր կարծես,

Տեսնում եմ միայն անամոթ մի սեր…

- Անամոթ մի սե՞ր…

Երբ լույսն աչքերի կուրծքս է այրո՞ւմ,

Երբ նրա խոնավ  մատները կոնքիս բառե՞ր են գրում,

Երգե՞ր հորինում…

Ա՜խ, գուշա՜կ, գուշա՜կ, ի՞նչ դաժան ես դու…

Ու ոչի՜նչ, ոչի՜նչ դու չես հասկանում:

- Ինձ մի՛ շտապեցրու, սովորի՛ր  սպասել …

Տեսնում եմ միայն անամոթ մի սեր…

- Անամոթ մի սե՜ր…

Երբ իմ մարմնի հողմի կենտրոնում

Բախվում են իրար լույսն ու ստվերը,

Երբ իմ քունքերին  անձրևն է թակում,

Երբ արեգակի այրվող ազդրերը

Տաք ձյուն են մաղում,

Երբ հոգիս են գրկում նրա շուրթերը,

Երբ որ բացվելու պատրաստ իմ վերքը

Դառնում է նրա կարոտի երգը…

… Դու խոսի՛ր գուշակ, թող որ

կարճանա սպասման գիշերը…

- Կին ես, հասկացի՛ր

Սա ընդամենը մրուր է սուրճի,

Մի հիմարություն, դատա՜րկ, սնամե՜ջ

Ու խոսքե՜ր, խոսքե՜ր…

- Ո՛չ, լավ ասացիր,

Մի անամոթ սեր…

… Կրակից այրվող սառցե բեկորներ,

Հանգիստ վայելող հագուստի վրա

Եռացող կաթի այրող կաթիլներ,

Ի՞նչ լավ ասացիր,

Անամո՜թ մի սեր…

- Գիտեմ սիրո՜ւմ ես, շատ չե՛մ խորանա,

միայն թե ասա՛,  ո՞վ է,

որտեղի՞ց և ի՞նչ մարդ է նա՞

- Չեմ կարող թաքցնել, սիրելի գուշակ

Գուցե և մարդ չէ,

Գազան է վայրի,

Մեղվի խայթոց է, ծիծաղ վարազի…

Մեկ պարզից պարզ է, մեկ էլ առեղծված,

Մեկ այգաբաց է, մեկ էլ խուլ գիշեր,

Բանաստեղծ է նա գրողի տարած…

Անամո՜թ մի սեր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հայաստանս

Քո քարերը – Նախշե՜ր,

Քո լեռները -  Խոհո՜ւն,

Քո մայրերը - Պատկե՜ր,

Զինվորներդ Տոկո՛ւն…

                                        

Քո տառերն երկիմա՜ստ

Խոսքերդ նրբահյո՜ւս,

Քո երգերն ամեն տեսակ

Ներշնչող սե՜ր ու հույս…

Քո աչքերում Թախի՜ծ,

Քո ձեռքերում Կարո՜տ,

Քո կանչերում Մասիս՝

Այդքան հեռու ու Մոտ….

Դու ոչ հո՜ղ, ոչ տարա՜ծք,

Դու մեր Սի՜րտ բաբախող,

Աստված չանի հանկարծ

Քեզ նայեն չար աչքով…

… Քարերդ – Նախշե՜ր,

Լեռներդ -  Խոհո՜ւն,

Մայրերդ – Պատկե՜ր,

Զինվորներդ բազո՛ւմ…

Տե՞րն է հսկում հայրաբար,

Թե՞ արցունքը քույրերի,

Թե՞ աղոթքներն անդադար

Որդեկորույս մայրերի…

Ա՜խ, երբ պետք է հոգիդ

Լինի հանգիստ քնած,

Արարատի ձյունե

Գլուխները գրկած…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կապույտն իմ գույնն է

Կապույտն իմ գույնն է`

Երակի գույնը,

Կարմիրը՝ սիրո թույնը,

Ո՜չ,

Ո՛չ այն կարմիրը,

Որ շրջազգեստիդ տեսքով քեզ է պարուրվել,

Այլ ա՛յն կարմիրը, որ քո անունով

Սիրտս է լցվել:

Լսե՜լ ես երևի, որ

«Հոգուս մե՜ջ ես»

«Մտքերո՜ւմս ես անընդհատ» կամ

« Ծայրին ես լեզվիս »,

Իսկ ես ասում եմ, որ

Արյանս մեջ ես

Ու դրանից ահավոր բան

Չկա՜ Սիրելիս…

Թվո՜ւմ է, թե մոտիկ ես,

Բայց չե՛մ տեսնում քեզ,

Գիտեմ լալի՜ս ես

Ու ցավեցնում ես…

Ասո՜ւմ են սիրտը

(Ինչպես և կինը)

Երբեք չի լալիս՝

Նա արտասվում է և հաճախ թաքուն,

Նույնիսկ այդ պահին տգեղ չի լինում-

Նրանից գեղեցիկ

Ի՞նչ կա աշխարհում:

Ասո՜ւմ են կինը

(Ինչպես և սիրտը)

Երբեք  չի շտապում՝

Չի աճապարում իր բռնած գործից

Ետ կանգնել,

Ասում են կնոջ գործը

Աշխարհում

Ո՛չ մի տղամարդ չի կարող անել:

Կապույտն իմ գո՜ւյնն է

Լցված Կարմիրով,

…

այն կարմիրով, որ սիրտս է լցվել

Կի՛ն,

Քո անունով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

2012թ. Երևան