Վերջի՜նը…

«Վերջին» բառը ամենածա՜նրն է

(Բառերն էլ են ունենում կշի՜ռ-

ծանրությո՜ւն)

«Վերջին» բառը ամենադա՛ռն է

(Բառերն ունենում են նաև

Դառնություն:)

Ամենախորը վերջին կնճիռն է՝

Դեմքիդ վրա խո՜ր,

Շա՜տ խոր մի ակոս,

Երբ սիրտդ ծանրություն չի զգում

Այլ՝

Սո՜ւր, շատ սուր մի ծակոց…

Վերջին սերը ամենապագշոտն է՝

Համեմատ նախորդ սերերի,

Վերջին հրաժեշտը արագաոտք է՝

Տարիներդ բարձած ուսերին:

Ամենաթանձրը սիրո ստվերն է,

Որ վերջին վայրկյանին ստվերում է քեզ,

Ամենացավալին այն աշնան երգն է,

Որին, որ վերջին անգամ կուղեկցես…

Վերջին մի բուռ հողը ամենասառն է,

Ամենատաքը՝ իր բուն խորհրդով,

Վերջին տերևը ամենահամառն է՝

Ծառի մերկ ճյուղից կառչած մատներով:

------------------------------------------------

Իմ աչքի բիբը վերջի՜ն գեղեցիկն է,

Որտեղ, որ Դո՛ւ ես անընդհատ ներկա,

Իմ փակվող կոպը ամենաերգեցիկն է՝

Մի վերջի՜ն,

Մի վերջի՜ն,

Մի վերջի՜ն անգամ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Դրսում ձմե՛ռ է, Գարո՜ւն եմ տենչում…

Կրծքումս չգիտե՜մ ի՞նչ է

Կատարվում,

Սի՛րտ իմ, ինչու ես թպրտո՜ւմ,

Հուզվո՜ւմ,

Աշխատանքիցդ ցնդե՞լ ես ծերուկ՝

Դրսում ձմե՛ռ է -

Գարո՜ւն ես ուզում…

Տաք քամուց դողացող տերև ես ուզում,

Պագշոտ արևի ջերմությո՜ւն,

Մե՛կ հեծկլտում ես,

Մե՛կ էլ ծիծաղում,

Սի՜րտ իմ հարազատ, քեզ չե՛մ հասկանում…

Ճզմում ես կուրծքս՝

Ոտնակոխ անում,

Ո՞վ կմտածեր, որ խե՜նթ ես այսքան,

Մեկ ե՛րգ ես երգում,

Քեզ ու քեզ խոսում,

Մե՛կ էլ հայհոյում հարբածի նման:

Չե՛մ կարողանում ես քեզ հետ կռվել,

Արյո՛ւնս է գժվել երակում,

Չե՛մ էլ ցանկանում ես վերստին լռել,

Երբ այդպես դառն ես արտասվում:

Ես հիանո՛ւմ եմ քո լի եռանդով,

Հանգավորում եմ քո վա՛զքը խելառ,

Գիտե՜մ,  լցված ես իմ իսկ արյունով,

Բայց այսօր անծանո՜թ ես… օտա՜ր…

Ա՜խր, աշխարհը ես ի՞նչպես շրջեմ,

Ի՞նչպես ձմեռը ես սարքեմ Գարուն,

Որ քեզ սիրելիս քիչ հանգստացնեմ

Ու ցավեր էլ  չզգամ իմ կրծքում:

Խաբել չգիտե՜ս,

Մռնչում ես խո՜ւլ,

Փորձե՜ր ես անում ինձնից հեռանալ,

Գիտե՜մ, որ միշտ էլ ճիշտ ես եղել դու,

Բայց խնդրում եմ քեզ մի քիչ դիմանալ:

Ես քեզ հուսախաբ երբեք չե՛մ արել,

Հավատա, խնդրո՜ւմ եմ մի վերջին անգամ,

Ինձ թվում էր թե արդեն ծերացել

Ու հանդարտվել ես մտքերիս նման:

Գարո՜ւն կմուրամ ձմռան սպիտակից,

Ձյունե շողերով չքնա՜ղ մի էակ,

Չգիտեմ ես քե՛զ կփրկեմ թե՞ ինձ,

Միայն խնդրում եմ մի վազիր արագ:

Այս մոլորակը իրոք  ցնդե՜լ է՝

Մեկ ընկնում է վա՜ր, մեկ վե՛ր է թռչում,

Ի՞նչ է կատարվում՝

Դրսում ձմեռ է,

Իսկ ծերուկ սիրտս գարուն է տենչում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

01.12.15

Երևան

Դու կլռե՞ս…

Լռությունը դատա՜րկ աշխարհ է՝

Անկյանք մի հայացք ուղղված առաստաղին,

Լռությունն անկեղծություն է-

Սառն ինչպես մատներն անցյալի:

Մենախոսությունը տխուր աչքերը չեն,

Որ նայում են չոր պատերին ու զրուցում,

Մենախոսությունը մենությունն է,

Երբ սիրտն է կոկորդում բաբախում:

Երբ դատում ես քեզ, որ այսօր ուրի՛շ ես,

Այսօր մի գի՛րք ես կարծես քրքրված,

Մի քիչ տխո՜ւր ես…

Մի քիչ ուրա՜խ ես…

Բայց չես հասկանում -

Ինչո՞ւ են էջերդ խառնվել այսքան…

Լռությունը հիշողության  լեզուն է՝

Փաղաքշական խոսքի սպասող  շան քոթոտ,

Տրտունջի նման լավագույն -

Մութի ու լույսի սահմանագծի մի նեղ արանքում:

…Աչքերդ կփակես -

Լուսնին տեսնելով,

Երբ դրսում արև է՝ անցյալի նման,

Կփակվես մենության ծածկոցով ՝

Չլսելու հոգոցը հարբած գիշերվա:

Դու կլռե՞ս

Թե՞ կբղավես լեզվով լռության.

- Ցմահ անիծվես դու

«Սպասո՜ւմ»,-

Լռությունն անկեղծությո՞ւն է,

Թե՞ ատամներովդ սեղմված լեզուն:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հեռացող քայլեր

Հեռացող քայլերը միգուցե լքո՜ւմ են,

Միգուցե ուղղակի հեռանո՜ւմ,

Ինչպես աչքի բիբի մեջ թախիծն է կծկվում՝

Աչքի ետևում թաքնվում:

Հղի ձկան նման թաց ու լպրծուն,

Ծանրանում է աչքն ու արցունքոտվում,

Աչքը բաբախում է,  ճիշտ սրտի նման

Ո՞վ գիտե քանի՜ անգամ վայրկյանում:

Արցունքը չի՛ սառում,

Սառույց չի՛ կախվում աչքերից,

Բայց չգիտես ինչու սառո՜ւմ են աչքերը

Ճանապարհներին երկա՜ր նայելիս …

Հեռուն գնացող քայլերը պատժամիջո՞ց են լքողի կողմից,

Թե՞ փորձությո՜ւն են, պատի՛ժ լքվողի համար,

Ամեն դեպքում լքո՛ղ են հեռացող քայլերը՝

Սառն ինչպես արյունը ձկան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ուշացած սեր

Պատահում է, որ արևն է դուրս գալիս

Ու չես զգում ջերմություն,

Դա ա՛յն պահն է,

Երբ որ սիրտդ աշխարհից

Նեղացե՜լ է, ու արտասվում է թաքուն …

Պատահում է, որ պառկում ես քնելու

Ու աչքերդ չե՜ն փակվում,

Դա ա՛յն պահն է,

Երբ աչքերդ չե՛ն հոգնել,

Չե՛ն հագեցել փնտրելուց…

Պատահում է, որ պատահում է ա՛յն,

Ինչին սպասում ես սրտատրոփ,

Դա ա՛յն պահն է, երբ հեռացած հուշերդ

Հույզի ամպեր բարձրացնելով

Ե՛տ են գալիս քառատրոփ…

Պատահում է, որ չե՛ս զգում

Ժամե՜րը, րոպեներն ու վայրկյանները,

Դա ա՛յն պահն է

Երբ զգո՜ւմ ես, որ հեռվում,

Մի ժամանակ քեզ փայփայող ձեռքերը

Իրենց հուշերից քո ոտնահետքերը են

Մաքրում…

Հպարտությունդ տեղի է տալիս գիտակցությանդ,

Գիտակցությունդ իրականության ձեռքերով

քամվում է՝

Կաթիլ  առ կաթիլ փոխարինում արյանդ,

Դա ա՛յն պահն է,

Երբ լեզուդ որսը տեսած արծվի նման

Քարանո՛ւմ, իսկ

Վա՜ռ, ճո՜խ ու շռա՛յլ հույզերդ

Պա՛ր են պարում խավարում…

Պատահում է, որ սթափվո՛ւմ ես-

Արծաթագույն սպասումդ դառնում է հրե գունդ

Ու խավա՛րն է շիկացնում,

Դա ա՛յն պահն է, երբ  թվում է թե

Արևն է դուրս եկել

Ու չես զգում ջերմություն ….

Ս.Ումառ-Հարությունյան