Ես սիրում եմ
Քո համր գիշերը,
Քո ձեռքերի
կուսական հպումները,
« Սիրիր
այսօր, վաղն ո՞վ գիտե… »
Հրեշտակի
մեջքին դաջված քո մտքերը:
Քո
հեռանալու հետևանքն եղավ շերտավարագույների
մի այնպիսի
ձայնով փակվելը, որ թվաց թե
ցերեկային
լույսը կորցրեց գիտակցությունը:
Ցերեկային
լույսի անսպասելի անհայտացումից
սկսեցին լաց
լինել մոմերը,
որոնք էլ
բնական է վերջում մահանալու են:
Թվում է թե
գնալու տեղ արդեն չկա,
մնում է
բացել պատուհանն ու
դեմքս հանձնել
ամառվա երեկոյան կատաղած քամուն…
… քնել ամեն
մեկս մեր անկողնում՝
հոգով սլանալ
նույն այն անհասանելի գալատիկան,
որտեղ
անջրպետները տեղ չունեն…
Ականջս
անընդհատ ամռան կրծքին սեղմած - դուրս եմ գալիս փողոց,
լսում եմ
միայն ամռան թույլ ու խոր հոգոցները…
Ամառ է,
բայց արև չկա,
Գիշեր է,
բայց շշունջ չկա, ի՞նչ է կատարվում աշխարհում:
Միայն ամառը
գիտե, որ ես չեմ կարողանում տեսնել արևը,
Ամառը՝ իր
հմուտ խմբավարի ձեռքերով
կառավարելով
զգացմունքի բազմաձայն երգչախմբին,
որոնց ձայնն
իրոք չեմ լսում… լուռ լալիս է:
Ինձնից դեպի
քեզ մոխրագույն թախիծի մի երերվող կամուրջ է՝
կիսաքանդ ու
անհուսալի…
Ես բռնում
եմ չերևացող արևի ձեռքն ու փորձում անցնել այդ կամուրջով…
- Տա՛ր ինձ
դեպի Նա, տա՜ր…
Երևակայորեն
բռնած արևի ձեռքը՝
քալում եմ
ձեռքս բարձրացրած,
ձեռքիս վրա
նստում է միօրյա կյանք ունեցող գիշերային մի թիթեռ…
Օրս դանդաղ
մահանում է ինձնից մինչև քեզ -
մոխրագույն
թախիծի մի երերվող կամուրջի վրա…
Տե՛ր իմ՝
Ամառ,
քանի դեռ չի
լուսացել, ինձ հասցրու Նրա մոտ,
նա հիմա
միայնակ է ու երևի անհոգ քնած դեղին սավանի վրա…
Միայնակ
քնածներն անհո՞գ են…
Աչքերիս մեջ
նրա ծիծաղն է,
Նրա բարի
ժպիտը, երբ ասաց, որ հեռանում է ինձնից,
Պատկերացնո՞ւմ
ես Ամառ, որ կարելի է հեռանալ,
լքել ու
ժպտալ մի այդպիսի բարի ժպիտով:
Ո՛չ, դու
չես պատկերացնում, իսկ աչքերս տեսել են դա,
Եթե տեսել
են, ուրեմն դաժան եմ ես, տա՜ր,
Ես պետք է
անպայման հսկեմ նրա ամառային քունը…
…Նա իրոք
քնած էր դեղին սավանի վրա՝ կիսամերկ, ու քնի մեջ լաց էր լինում:
Կրքից սառած
աչքերով լուսինը նայում էր նրա կիսամերկ մարմնին,
շարժելով
խանդի իմ միջուկը,
որը
գիշերային անհունությունում պայթեց՝
վերածվելով
արցունքների
միլիոնավոր
այլ կաթիլների…
Բացեցի
հովանոցս ու ծածկեցի նրան
և արցունքներից
և տիեզերական կրքոտ, օտար հայացքներից…
Ամա՜ռ, ես
քեզ խո՜սք էի տվել ու…
Հսկում եմ
նրա ամառային քունը, ես դաժա՜ն չեմ,
Ես սիրո՜ւմ
եմ…
Ս.Ումառ
