Պարտություն մտքի՜ Ու նաև խղճի՜…

Գալիքը՝

Դատա՜րկ անապատ,

Օրերը՝ դահիճ,

Մարդիկ  թիապարտ…

… Խաբնվում ենք արթնացող կրքերից

Ու կորցնո՜ւմ ենք

Կապույտ մի Գարո՜ւն,

Ոսկե մի Ամառ:

Ուրախությունը՝

Անկատա՜ր,

Երջանկությունը – կիսամեռ,

… Փակված սրտերին հասնելու համար

Դեռ մի ամբողջ կյանք

Պետք է որ անցնենք:

… Ու տենչանքնե՜րն են կորում ճամփեքին

… Ու էլ տենչալու բա՛ն էլ չի մնում

… Ու նմանվո՜ւմ ենք ցլամարտիկի,

Ով  ծափերի տակ ընկնո՜ւմ է -

Մեռնում…

Ամեն հաղթանակ նաև պարտությո՜ւն է,

Պարտություն մտքի՜

Ու նաև խղճի՜…

Ինչպես որ գոհանալը

Պարտականությո՜ւն է՝

Թեթև մի զեփյուռ կամ

Հասարա՜կ քամի…

ՄԻՆՉ ԼՈւՍԱԲԱՑ

Թռիչքի ելած արծիվների հետ,

Շոգ անապատի

վագրերին գետնած,

Վազո՜ւմ եմ, վազո՜ւմ,

Վազում դեպի քեզ,

… Ու չե՜մ հասկանում, օրս ո՞նց մեռավ…

Բարձրացած նժույգ ալիքի բաշի՜ն,

Ծովի մեջ նետած

Աստղերին սառա՜ծ,

Սպասո՜ւմ եմ, սպասո՜ւմ

Սպասո՜ւմ առանց քեզ,

…Ու չեմ հասկանում՝ արևագալը ինչո՞ւ ուշացավ…

Հարբել է ամռան շոգ գինու համից

Առավոտը, որ պիտի նոր ծնվեր,

Ու աչքերիս մեջ թախիծն է թարթում,

…Ու արեգակն է մորթվել

Հեռո՜ւ ինչ-որ տեղ…

Ասես թե ձյունե դաշտերի միջով

Վարդերն են վազում

իմ երազանքի,

Փախչո՜ւմ են, փախչո՜ւմ,

Փախչո՜ւմ դեպի քեզ

ու բղավո՜ւմ են.

- Տա՜ր մեզ, խլի՜ր այս ձեռքերից ցավի…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ

Հեռո՜ւ օտար քաղաքում

Եվայի քայլվածքով

Մի կի՜ն էր քայլում,

Ադամաձայներ չկայի՜ն՝

Լո՜ւռ էր,

Միայն աչքերի անթարթ աղմուկ էր…

* * *

Գիտե՜մ

Ծառե՜րն են գլուխ խոնարհում,

Գիտե՜մ

Մայթե՜րն են աչքերը չռած

Ոտքերիդ նայում,

Գիտե՜մ

քամին է հուզմունքից փնչո՜ւմ,

երբ շորիդ փեշը բերա՜նն է խոթում:

Հողագո՜ւնդն էլ չի՛ պտտվում

Այլ շարժվում է քո ոտքերի հպումից,

Քեզ տեսնելու հառաչանքով-

Հառաչո՜ւմ են անցորդները

Իրենց կանանց նայելիս…

Մանկան նման անգիտակից

Թվո՜ւմ է թե իր՛ենք են

Քեզ հետ քայլո՜ւմ,

Քո կողքից,

Չիմանալով, որ խենթանա՜լ կարելի է

Քեզ ամե՜ն մի հպումից…

* * *

Չէ՜,  քեզ ձեռք տալ չի՛ կարելի,

Կարելի է միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝

Ցերեկն ապրել քեզ տեսնելու հուզումներո՜վ,

Իսկ առանց քեզ՝

Գիշերները խենթանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Իդեալի գերեզմանին

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Որին սպասել եմ երկա՜ր ժամանակ

Ասացե՛ք որ եկա՜,

Բայց ինքն էլ չկա՜ր:

Տեսա այն քա՜րը, որի վրա նստե՜լ,

Սպասել էր երկար

Ու առանց ինձ տեսնե՜լ, ընկել ճանապարհ:

Ասացեք.

- Կներե՜ք, մի պահ ուշացավ,

Գնաց՜ել էր իր երազի ետևից -

Պահն այդ ուշացավ՝ դարձավ մի ո՜ղջ կյանք

… Ու կախված մնաց հուշերից:

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Մի քիչ զգո՜ւյշ եղեք, շա՜տ է խռովկան.

Իսկ թե ի՜նձ տեսնեք -

Հանկարծ ինչ-որ տեղ,

Ինձ չմոտենա՜ք,

Չ՛եմ ուզում լսել  այն կնոջ մասին,

Որին սիրե՜լ եմ,

Որին փայփայե՜լ,

Որին կորցրե՜լ եմ

Իմ իդեալին փնտրող ճանապարհներին…

Երբ որ կտեսնեք

Այն կնոջը տա՜ք…

Չէ՜, ավելի լավ է ոչի՛նչ էլ չասեք՝

Քանզի չի՜ եղել,

Քանզի նա չկա՜,

Իսկ ես՝ պոետս, դեռ մինչև օ՜րս

Փնտրո՜ւմ եմ նրան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Սիրտը պոետի

Պոետի հոգո՜ցը մեղեդու նման է՝

Սիրո՜ մեղեդու,

ու շա՜տ է նման  ծաղկող մի վարդի,

Որ փշի նման հանկարծ ծակում է

կամ էլ բուրո՜ւմ է բույրով բուրվառի:

Պոետի հառաչա՜նքը աղոթքի նման է,

վարդի թերթերի պես նո՜ւրբ,

նո՜ւրբ ու կենդանի…

Պոետի հոգին վարդի բարակ ոտքն է,

որին ցանկացած քամին կկոտրի…

Պոետի լա՜ցը վարդի պես գեղեցիկ է

(գեղեցիկները երկար չե՛ն ապրում,

Այդպե՜ս է օրենքն աշխարհի)

Դա գիտի պոե՜տը- միևնույն է լալի՜ս է,

իսկ լացի բույրը տանում է քամին…

Ծո՜ւյլ լուսաբացը բույրով այդ արբած,

Օրորվո՜ւմ ու փռվո՛ւմ է գետնին,

… Ու մեղուները քթները սրած

Քաշո՜ւմ, դատարկո՜ւմ են պոետի հոգին…

Պոետի սի՜րտը՝

Տագնապով լցված բողբո՜ջն այդ վարդի,

Որ դեռ կարո՜ղ էր երգել անկասկած…

… Պոետի սիրտը քամուց տմարդի

Գլուխն է կախում դառնացած:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

03.06.17  Երևան