Ո՛չ ե՜ս, Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Ո՛չ ե՜ս գիտեմ,

Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Մի պահ թվաց Սերն անցնո՜ւմ է,

Վատ հուշի պես

մոռացվո՜ւմ,

Թվաց լույսը մահանո՜ւմ է

Ու փոշու հետ խառնվում:

Ի՞նչ տխուր է օրը դարձել՝

Գիշե՜ր, աստղե՜ր ու

Լուսի՜ն,

Կարծես մի մե՜ծ ցավի հասել

Ու…լռո՜ւմ ենք միասին:

Թվո՜ւմ է թե վերջացել են

Խոսքերն իրար ասելու,

Ու բառերը շարա՜ն-շարա՜ն

Խցանվե՜լ են 

Սիրտ սնուցող երակում:

Արի՜ խոսենք մե՛կ այլ լեզվով,

Բայց չլռե՜նք սրտի պես,

Կամ, լա՜ց լինենք ծիծաղելով,

Ո՛չ դո՜ւ տխրես,

Ո՛չ էլ ե՛ս…

Քունն ալարկո՜տ ու ծուլորեն

Հաստատո՛ւմ է մոռացում,

Սակա՜յն,

Ո՛չ ես խոսել գիտեմ,

Ո՛չ էլ խոսել գիտես դու:

Հավատալը հե՜շտ է, Սովորելը՝ բարդ,

Հավատալը հե՜շտ է,

Սովորելը՝ բարդ,

Դե մենք բա՜րդ ազգ ենք, ձգտո՜ւմ ենք բարդին

Ու չգիտես ի՞նչու՝

Անիծում բախտին:

Սովորում ենք ամե՜ն ինչին՝

Ցավի՜ն,

Խանդի՜ն,

Տառապանքի՜ն…

Ասեմ նաև սովորո՜ւմ ենք ծակ գրպանին՝

Ա՜յն աստիճան,

Որ երբ մի օր կարկատո՜ւմ ենք- անցքը փակում,

Այդ գրպանում ըստ մեր նախկին սովորության

Բա՜ն չենք դնում:

Սովորում ենք

Ստի՜ն,

Կեղծի՜ն,

Սո՜ւտ կսկիծին,

Ճի՛շտ կսկիծին,

Կոտորածի՜ն,

Արհավիրքի թողած հետքի՜ն…

Բե՜ռին՝

Չափից ավել բարձած մեջքին…

Սովորո՜ւմ ու հեշտությամբ հավատո՜ւմ ենք

Ստախոսին ու

Տականքի՛ն,

Պնակալեզ բանսարկուին,

Զրպարտիչին,

Խանակչին բո՜ւթ,  չարախո՜ս ու նենգարկո՛ւ…

Բայց «հասարակ»

Տեղին ասված մի ճիշտ խոսքի՜ն

Հավատա՜լ ենք  … դժվարանում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ՎԵՐՋԱԿԵՏ

Ստացվել է այնպես,

Որ քերականություն է մեր կյանքը դարձել:

Կյանքի շաղկապված էջերն իրարից

Տարանջատելու-զտելու համար

Ստիպված դնում ենք

Կե՜տ…գի՜ծ…ստորակե՜տ:

Ու այդ գծերո՜վ,

Ստորակետներո՜վ

Փորձում ենք ներկան հատել անցյալից-

Դատարկվո՜ւմ ենք

Ու չե՛նք ունենում ո՛չ մի ասելիք…

Ասելիք չունե՜նք,  ունենք լսելի՜ք:

Ուղղակի թախծո՜ւմ ենք,

Ուղղակի տխրո՜ւմ անհարկի,

Ուղղակի լսո՜ւմ ենք,

Ուղղակի խորհո՜ւմ անհոգի:

Ուղղակի արև՜ն է թաքնված լինում,

Ուղղակի ստվե՜րն է լինում մահացած,

Ուղղակի չե՜նք տեսնում է՛ջն այն ակնհայտ,

Որ մի ժամանակ  թիկո՜ւնք էր,

Հենա՜կ…

Ու շեշտեր դրած

Վանգա-թռչունի

Մահաբեր կտցի՜ն,

Ուղղակի սպասո՜ւմ ենք

Մեր վերջակետին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Քամին

* * *

Կրա՜կ բորբոքող,

Խարույկ հանգցնող մոլագար քամի՜ն -

Մի՛ բուռ էր դարձե՜լ

Ընկե՜լ էր

Գետնին,

Տեսնես գինո՞վ էր

Այդ օրը քամին…

Թի ի՞նչ էր փնտրում՝

Չիմացավ ո՜չ ոք,

Թե ո՞ւմ  էր փնտրում՝

Ո՛չ ոք չիմացավ,

Գուցե՜ միայն ես,

Որ այդ քամու պ՜ես…

Չէ՜, հարբա՜ծ չէր քամին…

Վարսե՜րդ էր խառնել՝

Ի՛նքը խառնվել,

Փե՜շդ էր համբուրել՝

Արբե՜լ էր…արբե՜լ…

Խեղճն  ի՞նչ իմանար, որ վաղո՜ւց եմ ես

Հաշիշն այդ փորձել:

Ինձ ոչ ոք  չասաց հարբա՜ծ կամ արբած,

Քամին էր միայն, որ ինձ հասկացավ.

- Սիրահարվա՜ծ է, - սուլե՜ց

Հեռացավ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Խոստավանությո՞ւն

* * *

Թե որ պա՛հ գա, երբ հասկանա՜մ,

Որ ինձ արդեն

Չե՜ս սիրում,

Չե՜մ նեղանա, հավատա՜:

Թող Աշխա՜րհը նեղանա՝

Դառնա փոքրիկ մի բռունցք -

Որտեղ ո՛չ ինձ ու ո՛չ էլ քեզ

Տե՛ղ չի լինի շնչելու…

Ու Աշխարհը հևասպա՜ռ,

Ու աշխարհը շնչակտո՜ւր,

Թող մտածի՜,

Թե առանց Սե՜ր

Էլ ի՞նչպես է ապրելու…

Ս.Ումառ-Հարությունյան