Ուրիշ տեղ չունենք

Հյուսիսում  թո՛ւքն  է,

Հարավում՝ այրող Կրակարանը,

Արևմուտքում թո՛ւրքն է,

Արևելքում՝

Մզկիթ-կառափնարանը:

Հայտնվե՛լ ենք գարշահոտում,

Ճահիճի մեջ խորտակված,

Մեզ նեռե՛րն են կառավարում-

Ազգ ու պատիվ ուրացած:

Ո՞ւր ենք գնում, մենք չգիտե՜նք,

Մի՞թե սա էր Բախտը մեր,

Մի՞թե պետք է այսպես ապրենք…

Դե ձա՜յն հանեք Աստվածներ:

Մի՞թե ամոթ ասած բառը

Ջնջել եք մեր Սուրբ լեզվից,

Ձեզ հետ կապող պորտալարը

Դարձրել  լո՛կ խաղալիք:

Մի ահռելի թակարդում ենք հայտնվել

Ձեզ թվում է թե դողո՞ւմ ենք մենք ահից,

Ո՛չ, հարգելի Աստվածներ -

Մեր հնամյա քարերի պես -

Չե՛նք վախենում մենք  մահից:

Դե խաղացեք ծուռ հայի  հետ,

Խոթեք նեռի բերանն ու մինչ նրա ոռնալը՝

Մի՛ մոռացեք.  

Անհնա՛ր է

Մեզ ծամե՛լն ու կուլ տալը:

Այս աշխարհը Մե՛նք ենք ծռել

Լուսնի սառը մահիկով,

Մե՛նք էլ կուղղենք,

Ի՞նչ է եղել,

Ի՞նչ եք անցել իրարով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հեռագիր Ե.Չարենցից « Ես չգիտե՜մ ի՞նչ եմ սիրում…»

Ես իմ անո՜ւշ Հայաստանի արնաթաթախ կյա՛նքն եմ սիրում,
Անցած կյանքի ողբանվա՜գ, լացակումած ձա՛յնն եմ սիրում,
Իմ այսօրվա Հայաստանի ապագայի բո՜ւյրը վառման
Ու լրագրող աղջիկների հեզաճկուն քա՜յլն եմ սիրում:

Սիրո՜ւմ եմ մեր երեսփոխան ընտրյալների մի՛տքը լուսե,
Ամռան տապին ու ձմեռվան դիմակայող ազգս վսեմ,
Ոսկում կորած տաճարների անհյուրընկալ պատերը սև,
Եվ հնամյա աղոթքների հազարամյա շունչն եմ սիրում:

Ո՜ւր էլ լինեմ – չե՛մ մոռանա ես ողբատեսք դեմքերը մեր,
Չե՛մ մոռանա անեծք դարձած երկաթագիր գրերը մեր,
Ինչքա՜ն էլ սուր սիրտս խոցեն արյունաքամ գործերը մեր,
Էլի ես որբ ու արնաքամ  Հայաստանյան կյա՛նքն եմ սիրում:

Իմ կարոտած սրտի համար ո՛չ մի ուրիչ երազ չկա,
Բաղրամյանից - Խորհրդարան ուրիշ ո՛չ մի  ճամփա չկա,
Աշխա՛րհ անցիր, «Սարի թաղ»-ի նման համա՛յնք չկա,
Ինչպես անհաս փառքի ճամփա` ես չգիտեմ  ի՞նչ եմ սիրում:

Հեռագիրն ընդունեց Ս.Ումառ-Հարությունյանը

Բողոք առ Ղազարոս Աղայանի

Բանի՛ր, բանի՛ր խորհրդարա՛ն,

Բանի՛ր դրա՜մ, ռուբլինե՜ր,

Բանի՛ր եվրո՜, բանի՛ր դոլա՜ր,

Որ ես հոգամ ի՛մ ցավեր։

Տիգրանիկս գուլպա՛ չունի,
Բա՛նկ է գնում ոտաբաց,
Գալուստիկը «Պրադո» չունի,
Մի՛շտ անում է սուգ ու լաց։

Կազինոյում, որ տարվեցի

Պա՛րտք մնացի  ես մի քիչ,
Ա՜խ, չորանա՜ր ոտը ռուսի
Եկա՜վ, տարա՛վ ամեն ինչ։

Եղբայրս ինձ հետ փա՛յ է մտել՝

Թալանո՛ւմ  է սրիկան, 

Հիմա ի՞նչ է,  պիտի զրկվե՞մ

Ու չունենա՞մ ոչ մի բան:

Քի՞չ են տված խոստումներս,

Բա ինչո՞ւ ինձ չեն սիրում,

Նույնիսկ ցանած վարունգներս

Թարս են աճում այս երկրում

Բանակ չունե՛նք, զե՛նք էլ չունենք,
Ո՛չ էլ կարգին ոստիկան,
Այսպես անկապ դեռ եղած չե՛նք,
Կտրվե՜լ է ամեն բան։

Բանի՛ր, բանի՛ր խորհրդարա՛ն,

Բանի՛ր դրա՜մ, ռուբլինե՜ր,

Բանի՛ր եվրո՜, բանի՛ր դոլա՜ր,

Որ ես հոգամ ի՛մ ցավեր։

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Բառե՜ր, բառե՜ր…

Երբ երգ ես դառնում շուրթերին կարոտ

Եվ այրում են քեզ աչքերն անծանոթ -

Նշանակում է՝ հիշողությունդ ինչ-որ տեղ հասել

Ու կանգ է առել:

Երբ խենթանում ես ուրիշի համար ստեղծված

Կյանք-ժապավենի արագությունից -

Նշանակում է՝ որ սիրտդ քաջ չէ մտքերիդ նման

Թեև անցել է մաքառման ուղի:

Երբ որ արցունքի կաթիլ ես դառնում՝

Հայելանում  ես  հոգում ուրիշի -

Նշանակում է՝ քո միջով խենթերն են անցնում

Ու ավերում են ամե՜ն,

Ամե՜ն ինչ:

… Ու ե՜րգ ես դառնում շուրթերին կարոտ,

Ու այրո՜ւմ են քեզ անծանոթ աչքեր,

Ու հիշողությունդ է ինչ-որ տեղ այրող

Անթեղված կրա՜կ ու

Բառե՜ր, բառե՜ր…

… Բառերն ո՞ւմ են պետք,

Երբ սի՜րտն է դատարկ,

Երբ արձանանում են կարոտ շուրթերը,

Երբ կաղնու ճյուղի նման  վեր ձգված

Հոգին շոյում է օտար ամպերը…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ահռելի մի Սպասում…

Դու ստիպեցիր ինձ ապրել

Առասպելի մեջ  դաժան,

Սովորեցրեցիր սպասե՜լ,

Կարոտե՜լ ու դիմանալ:

*

Անիծելով մե՛կ անգամ-

Շա՜տ անգամ են աղոթում,

Մե՛կ անգամ են գրում պատգամ-

Շա՜տ անգամներ կրկնում:

Մե՛կ անգամ են ներում հայցում՝

Տանջվելով շատ տարիներ,

Մե՛կ անգամ է բախտը ժպտում -

Լացեցնում բյուր անգամներ:

Մե՛կ անգամ է ցավն հարվածում-

Բազում անգամ գցում ցած,

Մե՛կ անգամ է աստղդ փայլում

…հետո խամրո՜ւմ նեղացած:

Մե՛կ անգամ են գալիս աշխարհ,

Մե՛կ անգամ են հեռանում,

Մե՛կ անգամ են սիրում միայն -

Շա՜տ անգամներ կարոտում:

Մի «կարոտ» է այս աշխարհը,

Մի առասպել Հույսերով,

Երբ որ անցած ամբողջ կյանքդ

Անց ես կացնում սպասելով…

*

Ավարտվում Առասպելը,

Երբ որ արդեն չես լինում

Ի՞նչ է ստացվում,

Որ ապրելը Դիմանա՜լն է

Կարոտե՜լը և

Ահռելի մի Սպասում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

23.07.16  Երևան