Կրծքումս չգիտե՜մ
ի՞նչ է
Կատարվում,
Սի՛րտ իմ, ինչու
ես թպրտո՜ւմ,
Հուզվո՜ւմ,
Աշխատանքիցդ
ցնդե՞լ ես ծերուկ՝
Դրսում ձմե՛ռ
է -
Գարո՜ւն ես
ուզում…
Տաք քամուց
դողացող տերև ես ուզում,
Պագշոտ արևի
ջերմությո՜ւն,
Մե՛կ
հեծկլտում ես,
Մե՛կ էլ
ծիծաղում,
Սի՜րտ իմ
հարազատ, քեզ չե՛մ հասկանում…
Ճզմում ես կուրծքս՝
Ոտնակոխ
անում,
Ո՞վ կմտածեր,
որ խե՜նթ ես այսքան,
Մեկ ե՛րգ ես
երգում,
Քեզ ու քեզ
խոսում,
Մե՛կ էլ
հայհոյում հարբածի նման:
Չե՛մ
կարողանում ես քեզ հետ կռվել,
Արյո՛ւնս է
գժվել երակում,
Չե՛մ էլ
ցանկանում ես վերստին լռել,
Երբ այդպես
դառն ես արտասվում:
Ես հիանո՛ւմ
եմ քո լի եռանդով,
Հանգավորում
եմ քո վա՛զքը խելառ,
Գիտե՜մ, լցված ես իմ իսկ արյունով,
Բայց այսօր
անծանո՜թ ես… օտա՜ր…
Ա՜խր,
աշխարհը ես ի՞նչպես շրջեմ,
Ի՞նչպես
ձմեռը ես սարքեմ Գարուն,
Որ քեզ
սիրելիս քիչ հանգստացնեմ
Ու ցավեր էլ չզգամ իմ կրծքում:
Խաբել
չգիտե՜ս,
Մռնչում ես
խո՜ւլ,
Փորձե՜ր ես
անում ինձնից հեռանալ,
Գիտե՜մ, որ
միշտ էլ ճիշտ ես եղել դու,
Բայց
խնդրում եմ քեզ մի քիչ դիմանալ:
Ես քեզ
հուսախաբ երբեք չե՛մ արել,
Հավատա,
խնդրո՜ւմ եմ մի վերջին անգամ,
Ինձ թվում
էր թե արդեն ծերացել
Ու
հանդարտվել ես մտքերիս նման:
Գարո՜ւն
կմուրամ ձմռան սպիտակից,
Ձյունե
շողերով չքնա՜ղ մի էակ,
Չգիտեմ ես
քե՛զ կփրկեմ թե՞ ինձ,
Միայն
խնդրում եմ մի վազիր արագ:
Այս
մոլորակը իրոք ցնդե՜լ է՝
Մեկ ընկնում
է վա՜ր, մեկ վե՛ր է թռչում,
Ի՞նչ է
կատարվում՝
Դրսում ձմեռ
է,
Իսկ ծերուկ
սիրտս գարուն է տենչում…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
01.12.15
Երևան
