среда, 4 ноября 2015 г.

«Համլետ»




Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»
Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,
Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,
Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:

- Համլե՜տ, որդյակ իմ, վերցրո՛ւ թաշկինակս,
Աշունն է մեկնում լաչակն իր ոսկի,
Ո՞ւմ կողմից և ե՞րբ խոցոտվեց սիրտս,
Երբ ո՛չ գահ ունեմ, ո՛չ էլ ծիրանի:

Մի երևույթ է մոտենում հեռվից
Ծնկած բղավում եմ,
- Դո՞ւ ես, Սադայե՜լ,
…  Հորացիոն չկա՜, որ ինձ բարձրացնի,
Աշունն է սուլում արքայավայել:

- Գնա՜, գալի՜ս եմ, ինձ չե՛ս վախեցնի,
Արքայա՛զն եմ ես, Համլե՜տը իշխան,
Կանգնում եմ ոտքի ձեռքիս ինչն որ իր՝
- Խե՜ղճ Յորիկ, դո՞ւ էլ ես ցնդել ինձ նման:

Ու  ծիծաղում է գանգը ձեռքիս մեջ
- Սա՞ էիր ուզում, կռիվ աշնա՞ն հետ,
… Աշունը հիմա շորերն իր հանել
Ու կենակցում է մութ գիշերվա հետ:

Ավելի լավ է, որ չխանգարե՜ս,
Շուտով կծնվի ձմեռը կյանքիդ
Էլ չես ունենա երազներն այն հեզ,
Այս ապականված աշխարհի եզրին:

Արդարությա՞ն ես կանչում աշնանը,
Մթա՞նն ես կանչում որպես քեզ վկա,
Նույնիսկ եթե գա հորդ ուրվականը՝
Նա էլ չի փրկի, խոսքիս հավատա:

Ինձ խենթի տեղ են դրել կամ խելագարի,
Աշնան ջաղացին գիշերն է պարում,
Ամեն մեկն  իր սրտում  «իր Համլետն» ունի,
Որից բաժանվել նա չի ցանկանում:

Գիշերը ինձ  հետ խաղում է «Համլետ»
Արա՛գ է խփում իմ սիրտը էլի,
Կռիվ եմ տալիս, չգիտեմ ո՞ւմ հետ,
Մի՞գուցե ջահերը վառած երկնքի:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

вторник, 3 ноября 2015 г.

Սերը մե՜ղք էր իրոք

Ես պատրաստ էի ամե՜ն,
ամեն ինչի,
Կարո՞ղ ես պատկերացնել
Նույնի՛սկ,
Նույնիսկ զանգահարելու,
Ձայնդ լսելու,
Ժպտալու՝ տեսնելով դեմքը բարկության,

Իսկ պատճա՞ռը լռության…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
Տանջում էինք նրան

Ու շարունակվում էր այդպես՝
Վիճա՜կ,
Տառապա՜նք,
Դու վախենում էիր սիրել,
Ես վախենում էի մերժվել,
Եվ այդպես օր-օրի սերը ծերացավ,
Եվ այդպես օր-օրի տարիներն անցան…

Սերը մե՜ղք էր իրոք,
Մենք տանջում  էինք նրան

Ըմբոստության ոգին, որ պիտի քեզ գրկեր,
քեզնով ջերմանար,
Քո շնչով լցվեր,
Կուսական կրծքիդ աղոթքներ գրեր-
Ժամանակ չգտավ՝
կարոտներիս ձիու հետ
Երազներում կորավ,
Կարոտները հեռացա՜ն
Չվերադարձա՜ն…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք
Տանջում էինք նրան

Անհասկանալի մերժումներից մութ,
Չասված խոսքերից (գուցե նեղացած)
Սերն իր ճամպրուկը կապեց 
(գնալուց առաջ)
Սերը թռա՜վ, գնա՜ց…

Սերը մե՜ղք էր, գնա՜ց
Ա՜խր շա՜տ էր տանջված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան



воскресенье, 1 ноября 2015 г.

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜


Անտառի ու բացատի շոշափող գծից
Մի քիչ դեպի աջ
Մի հողաթումբ է,
Վրան անտաշ քար ու մի փայտե խաչ:
Քարի անհարթ մակերեսին կապտագույն ներկով
Գրված է մեկ բառ.
«Ավո»

Քիչ հեռու երկաթե մի սեղան է,
Երկու զույգ նստարան…
Ոտքերի վրա մի ժանգոտ մանղալ է,
Ու  դատարկ շշեր անհամար:

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜:

Ո՞վ է քեզ այստեղ հուղակավորել,
Որ չի էլ իմացել թիվը ծննդյա՜ն, մահվա՜ն,
Թե՞, կապույտ ներկը չի բավականացրել,
…Հանգրվանդ դարձել է վայրի գերեզման:

Հողը դնելիս ի՞նչ երգ են  երգել
«Դլե յամա՜ն»  թե՞
«Օտար ամայի ճամփեքի վրա…»
Ավո՜, հետաքրքիր է ի՞նչ մարդ ես եղել,
…Երբեք չեմ տեսել նման գերեզման:

Տեսնես ինչ-որ մեկի աչքը
Թա՞ց է եղել այդ պահին,
Ինչ-որ մեկը կո՞ւրծքն է ծեծել,
Բղավե՞լ է լալագին,
Թե՞ համբերող համբերությամբ
Սպասել են լուռ
կապույտ բոցով մանղալի մեջ
Խորովածի ավարտին…

Ավո, տեսնես ո՞վ ես եղել,
Ազգի վերջին մի անհա՞տ,
Մա՞րդ ես եղել  դու հողածին…
Թե՞, Բաքոսների սերնդից
Սուրբ ես եղել մի անհայտ ….

Վստահ եմ որ կամքդ է եղել
Քեզ հիշելու ձևը այս
Աչքով արցունք հեղեղելը
Խորթ է եղել քեզ համար:

Ամեն դեպքում եղել ես Մա՜րդ,
Օղորմի քեզ մարդ աստծո,
Հողը թեթև լինի վրադ,
Ավո,՜ եղբա՜յր անծանոթ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

четверг, 29 октября 2015 г.

Համր մասրենին



Անձրև է մաղում,
Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,
Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,
Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,
Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,
Որ այգումս աճած վայրի մասրենին
Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,
Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,
Քամին՝ այդ խելառն անաստված
Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,
(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)
Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ
Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,
Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,
Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել
Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,
Կառչած անցյալի թևերից,
Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման
Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

воскресенье, 25 октября 2015 г.

Կարոտո՜ւմ եմ, կարոտո՜ւմ



Երբ մայրը կա՝  հենա՛կ ունես, պատվա՛ր ունես անսասան,
Տառապանքդ ո՛չ թե կիսող -  
Չեզոքացնող ուրվական:               

Քեզ համբուրող մոր շուրթերը ուրիշ գո՜ւյն ունեն, ուրիշ բո՜ւյր,
Մորդ քեզ ծածկող մատները                        
Ունեն մեկ ուրիշ ջերմություն:

* * *
Լռությո՞ւն է,  թե՞ թվում է, որ մեծ «աղմուկ» է լսվում,
…Դա մայրական քնքո՜ւշ սիրտն է,
Միայն քեզ համար բաբախում:

Քեզ փորձանքից հեռու պահող Մոր շուրթերն են մրմնջում,
Խոնավ աչքն է՝ քեզ կարոտող
Առանց արցունք լաց լինում:

Խաչակնքող մո՛ր ձեռքերն են այդքան «աղմուկ» բարձրացում,
Մորդ  սպասող տա՜ք հայացքն է
Քեզ անընդհատ տուն կանչում:

Մոր անցկացրած ամբողջ կյանքը՝ կա՜նչ է, կարո՜տ ահռելի,
Մոր սրտի զարկն արձագանքն է
Քո կատարած քայլերի:

* * *
Թող անիծվի վերջին պահը, երբ մոր «աղմուկն»  է լռում,
Երբ մայրերի ուրվականը
Մեր մեջ կարոտ է դառնում:

… Հիմա գիտեմ թե կարոտը ի՞նչ  հզո՛ր է ու դաժա՜ն,
Գիտեմ ի՞նչ է հեռո՜ւն, մո՜տը,
Կարոտո՜ւմ եմ քեզ, մա՜մ ջան:

Վաղո՜ւց եմ ես դարձել հայրիկ, պա՛պ եմ դարձել, մայրի՜կ ջան,
Բայց վերմակս ծածկող ձեռքիդ
Կարոտո՜ւմ եմ անսահման:



Ս.Ումառ-Հարությունյան