Այդպես չեն հեռանում…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր, համոզի՛ր,

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում…

Հեռանում են գեղեցիկ՝

Մայրամուտի նման նուրբ,

Հեռանում են ցավի նման անցողիկ՝

Կծկված օրվա տաք կրծքում…

Եվ բնավ էլ հեռանալով,

Պարտադիր չէ ցավեցնել…

Ո՞վ չգիտե, որ Բախտի հետ

Անիմաստ է մրցակցել:

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Իսկ ես ուզում եմ հարցնել.

Մի՞թե կարող եմ

Օրը սարքել ժամ,

Ժամը՝ ակընթարթ,

Անունդ սարքել տող,

Անցյալս երկտող,

Կրճատել ինքս ինձ…

Ու ամեն անգամ վեր թռչել տեղից

Մենության վայրագ բութ թակոցներից…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Մի՛ շտապիր, սպասի՛ր,

Ես չեմ խեղդելու թախիծն ու կիրքը

Գինու գավաթում,     

ճշմարտությունը գինու մեջ չէ այլ

Արյան զարկերում…

Թույլ տուր մի վերջին գավաթը ըմպել -

Լցված քո բույրով,

Մի վերջին անգամ քեզանով արբել…

Ու համարձակության օձիքից կառչած -

Բախտի հետ վիճել,

Բախտին համոզել,

կամ ապացուցել,

Որ տված նվերը ետ չեն պահանջում…

Ո՜չ, այդպես չեն հեռանում:

Վաղը նոր օր կբացվի՝

Մի նոր գիշեր, նոր ցերեկ

Ու խումհարը չի թողնի, որ

Զրուցեմ մերկ պատի հետ…

Լռո՞ւմ ես,

Չունե՞ս ասելու ոչինչ,

Ի՞նչու ես աչքերդ խոնարհում…

Գոնե բացատրի՛ր,

Վիճի՛ր,

Համոզի՛ր…

Մի՞թե այդպես են հեռանում…

Ս.Ումառ

Երևան

12.08.14թ

Առանց քեզ

 

Աստվա՛ծ իմ, ի՞նչ կարճ է կյանքը,

Վեճե՜ր, խա՜նդ,

Ցավեր անհամար,

Ես հագնում եմ քո փոքրիկ հողաթափերը

Իմը - թողնելով քեզ համար:

Փորձում եմ տաքացնել հոգիս

Դողացող կոպիտ ձեռքերով,

Մի հիմար աստղ երկնքից

Ձեռքով է անում ժպտալով:

Մի՞թե ավարտը սա է,

Այրված, վերջացած հույսի մի կտոր,

Քամին՝ մոլագար այդ դերասանը

Տերևներն է ավլում գիշերով…

Մի ամբողջ աշխարհ է աթոռիս թիկնակին՝

Քո սպիտակ կրծկալը՝ աչքերը չռած,

Ու կարծես մի ձեռք երկնային

Աչքերս է փակում սարսափած:

Շուտով կայցելի և լույսը

Եվ արևը…

Երկի՜նքը անամպ…

Ու կչքվի այն փոքրիկ մի հույսը

Որ մթով ստեղծեցիր ինձ համար:

Շրթունքիս անկյունում մի արցունք է ծնվել,

Ալեհեր մի ցավ է ձեռքերս այրում…

Մի՞թե աշխարհն է  իմ մեջ խենթացել…

…Թ՞ե ես եմ խենթացել աշխարհում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Բա՛ց արա դուռդ...

* * *

Երջանիկ մարդիկ նորից են ծնվում,

Գուցե այդպես է օրենքն աշխարհի,

Երջանիկ մարդիկ սկզբից կուրանում,

Հետո այլ կերպ են աշխարհին նայում:

Քո սերը վաղուց կուրացրել է ինձ,

Կյանքին նայում եմ ակնոցներով մութ,

Իսկ ձեռքիս փայտը ճանապարհներից

Քո ճանապարհը փնտրում,չի գտնում:

Հիշի՛ր, որ ես եմ քո պատուհանին

Նկարել լուսին ագահ աչքերով,

Հետո էլ խանդից կոտրել ապակին,

Որ քեզ լուսինն էր նայում գիշերով:

Հիշի՛ր, որ ես եմ սրտիդ օրագրում

Արևագույնի ակնոցներ ներկել,

Հիշի՛ր, արև եմ եղել քո կյանքում,

Հիմա ստիպված եմ սև ակնոց կրել:

Կիսալուսինն է մտել իմ թևը,

Մութ գիշերներն են աչքերս փակում,

Իսկ տարիներիս կուրացած բեռը

Քո փակված դուռն է անընդհատ թակում:

Բա՛ց արա դուռդ, վերադա՛րձ եմ ես,

Արևագույներ ներկող այն տղա՜ն,

Բա՛ց արա դուռդ ,գուցե դո՞ւ փշրես

Կույր տարիներիս ժանգոտված շղթան:

Ս.Ումառ

Ների՜ր, սիրելիս

Ասո՜ւմ են…

Աստված չի ջնջում անցյալդ, որ

Չմոռանաս ա՛յն,

Ինչը որ շատ ես ուզում մոռանալ…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս -

Քո հետ չանցկացրած

Իմ բոլո՜ր, բոլո՜ր

Օրերի համար…

Ասո՜ւմ են…

Իբր իմ խնդիրները

Լուծում է Աստված,

Իսկ երբ չի լուծում ու

Ես եմ լուծում բոլոր հարցերս -

Իմ առջև ծագած.

Դուրս է գալիս, որ ե՞ս էլ եմ Աստված…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս,

Ինձնից ի՞նչ Աստված…

Ասո՜ւմ են…

Աստված Ներում է նրանց,

Ովքեր իրենք են ներողի դերում ու

Ի՞նչ է ստացվում,

Որ ներողն ինքը դառնում է Աստվա՞ծ…

… Ուրեմն ների՜ր,

Ների՜ր սիրելիս,

Իմ բոլոր գործած,

Նաև չգործած

Մեղքերի համար…

Ս. Ումառ Հարությունյան

Աստղաթափը տխուր մի երգ է

* * *

Ծառերը՝ մերկացած փերիներ,

Պարում են գրկում գիշերվա,

Դանդա՜ղ ու ցավո՜տ գիշերը

Ճանաչում է իմ ներկան…

Ամպերը անձրևոտ շապիկով

Վազում են խելագար աջ ու ձախ,

Լալի՜ս են, ընկնո՜ւմ կարոտով

Գիշերվա կրծքին լուսնաշաղ:

Աստղաթափը տխուր մի երգ է,

Կարծես թե` սառած արցունքներ,

Շշուկն է՝ լռության այդ մահերգը

Գիշերվա աչքերում ծվարել:

… Գիշերն անարև,

Անաղմո՜ւկ, խաղա՜ղ

Իբրև մարգարե իջնում է ծնկի…

…Գիշերն ուժասպառ է եղել…

Ծխում է օրվա

Ծխախոտն իր վերջին…

…Գիշերն արտասվում է

Իր մերկության վրա…

Լուսնաթովն է գիշերվա այտերին..

…Գիշերը ցավերով երկունքի,

Արարում է

Այս թավշյա՜ ու քնքո՜ւշ մեղեդին:

Ս.Հարությունյան (Ումառ)