воскресенье, 22 июня 2014 г.

Բացատրական բառարան (Ս.Ումառ)



Կրծկալ
Լվացքի պարանների բազմագույն, անփոխարինելի, զարդ

Օրիորդ
Նախնական թարմությունը մի կերպ պահպանող պահնորդ

Փիլիսոփա
Աչքերը ծածկող գլխարկի տեսակ

Ամաչկոտություն
Մայոնեզով խառնած Չկարողանալու ու Ցանկանալու վինեգրետ

Բանաստեղծ
Հաստափոր, ճմրթած էջերով հանգաբառարան

Կիրք
Վարգաձիուն մշտապես վազանցող Կատաղած քուռակ

սեր
Ամենամաքուր սպիտակ գույն,
Ամենահաճելի համ ունեցող,
Ամենակարող ուժ տվող,
Քիմքը շոյող,
Լեզվի վրա միջազգային տոն առաջացնող,
Քեզ ամեն ինչը մոռանալ ստիպող
Թթվասեր:

Վերջաբան
Սուրճի բաժակի մրուրի մեջ տղամարդու բութ մատի չորացած մատնադրոշմ

Փական
Օձաբարո կանանց մատների հյուսվածք, որոնք ոչ մի գնով տեղի չեն տալիս

Հոգեկան հիվանդություն
Հաջողություններից խելակորույս սիրելի կնոջ աչքերը չտեսնող մարդու կարգավիճակ


Կնոջ մատներ

(
ճկույթ)
Դեղձի ծաղիկների համ
(
բութ)
Կնճիռների նուրբ մերսում
(
ցուցամատ)
Երկար ճանապարհ շրթունքների եզրագծով
(
միջնամատ)
Տղամարդու քթարմատից դեպի վերին շրթունքի չափը՝ Էվկլիդյան համակարգում
(
մատանու մատ)
Տղամարդու կրծքավանդակի վրա իդեալական շրջանագիծ գծող կարկինի շարժական ոտք

Հարցմունք՝
Խորտակված սրտի մի փոքրիկ Գարուն, արցունքներից հյուսված ճոպանից կախված տարուբերվում էր.
Լինել, չլինել
Լինել, չլինել

Տղամարդ ՝
Աստղագնաց, որը միշտ խոստանում է վերադառնալ:
Հեռավոր անհասանելի սիրած էակ, որին պաշտում են շատ կանայք, ամեն վայրկյան սպասելով նրա վերադարձինոր կգա կհանի իր ճամփորդական շորերը, կգրկի, կհամբուրի երկնային համբույրով, որից հետո ժամանակավորապես քեզ կզգաս Դրախտում, կպատմի հեքիաթներ երկնքում գոլություն ունեցող կյանքից ու նորից կթռչի կհեռանա խոստանալով, որ կվերադառնա անպայման

Կին՝
կյանքի իմաստը, ստեղծված շատ սրտերին ստիպելու բաբախել իրենց կարողություններից շատ ավելի արագ
ստեղծված քեզ սովորեցնելու առանց մտածել ժպտալու հմտություններին, լողալու դրախտային այն ջրերում, որից հետո քեզ զգում ես հոգեկան անհավասարակշիռ մի վիճակում


Ճանապարհ
անցնող ուղիղ որը քեզ տանում է վերթվում է թե գնւոմ ես վեր, բայց իրականում անընդհատ իջնում ես ու այնքան, որ քո ագահ ցանկությանը հագուրդ տալու համար հանգրվանում ես հողում, դառնալով Երկիր մոլորակի ամենահավատարիմ ու անփոփոխ հասցեատերը


Փուչիկ
ոչ մեկի կողմից չսիրված տղամարդ
Տարիներով հոսող գարեջրի մի տեղ կուտակվելու էլաստիկ տակառ, որը գնալով մեծանում է ու ընդունում փուչիկի տեսք, հետո թռնում է ինչ որ բան փնտրելու հույսով:
Պատահում է նաև այնպես որ ինչ որ մի կին նրան հասկանալու համար փորձ է անում նկարել ականջներ ու ձեռքի գրիչի մի անվարժ շարժումով փուչիկը պայթում է

Բարեկամներ
Մարդկանց որոշակի խումբ, որը հաճախ հավաքվում է հաշվելու իր անդամների քանակը ու ճաշկերույթով նշելու քանակի ավելացումն ու պակասելը


Ոսկերիչ
Հող,Կրակ, Ջուր, Թթվածին չափելու համար գերզգայուն կշեռք ունեցող մարդ:

суббота, 21 июня 2014 г.

Գիշերահարսը





Շոգն իր ամոթխած այտերը հպելով ծառերի կատարներին, արյունոտվելով՝արյան կաթիլները կաթեցնելով գետնին, կարծես դիտմամբ հետք թողնելով, դանդաղ հեռանում էր դեպի հորիզոնը…
Հերթականությամբ երկնքում սկսում էին երևալ հարավային փոքրիկ աստղիկները, որոնք կարծես ամաչելով համարյա ամբողջ երկինքը ծածկող ծեր Լուսնից, ծիկրակում էին ամպերի տակից, ցուցադրելով իրենց ներկայությունը:
Շուրջն արծաթ էր ու գիշերն էլ արծաթյա
Գիշերն այդքան հրաշալի չէր լինի եթե չերևար Նա՝ թափանցիկ բարակ շրջազգեստով ու պարուհու թեթև քայլվածքով:
Գիշերը կախարդական չէր լինի, եթե նա իր ամբողջ մերկությամբ չլուծվեր շրջապատի մեջ

Հանեց շրջազգեստը:
Մինչև գոտկատեղը հասնող երկար մազերը հանձնեց Գիշերվա վստահելի ձեռքերին փորձ արեց իր մերկության ետևից լուծվելու Գիշերվա մեջ ու…ո՞վ կամ ի՞նչը կարող էր խոչընդոտել նման գեղեցկության մուտքը:
Գիշերը շոյեց նրա կուսական կուրծքը, ձեռքերով զգույշ շոշափելով մարմինը դանդաղ բարձրացրեց ու սահեցրեց իր մեջ:
Գիշերը դարձավ կիրք ու կարմրեց:
Արծաթ-կարմիրը ըմբոշխնում էր իր համար չնախատեսված մի զգացմունք ու հաճույքից թարթում էր աչքերը աղջկա սրտի հետ համահունչ:
Գիշերը շնչում էր արագ ու ծանր, շշնջում բառեր առանց քաշվելու աստղիկներից ու Լուսնից.
- Ես երկար եմ պահել, խնամել ամբողջ տիեզերքի ամենագեղեցիկը, ես այն կնվիրեմ քեզ, լսո՞ւմ ես, Քեզ համար եմ պահել, այս պահի համար միայն թե
- Ի՞նչ, - աղջկա աչքերը լայն բացվեցին, գլուխը թեքվեց աջ, իսկ մազերն էլ կախվեցին աջ կրծքի վրա ծածկելով ամբողջ մարմինը:
Բաց մնաց միայն ձախ կուրծքը որին իր մետաքսե սև շուրթերով գրկեց Գիշերը:
- Թո՛ղ, ցավեցնում ես, - գիշերային պարը սկսեց դուր չգալ աղջկան.
- Ի՞նչ ես անում, մի՞թե այդպիսին է սերը, ես վախենո՜ւմ եմ:
- Մի՛ վախեցիր, նայի՛ր ինչ գեղեցիկ է, դու կլինես իմ Գիշերահարսը, ինչո՞ւ պետք է Ջրահարս լինի, իսկ Գիշերահարս՝ ոչ: Դու ինձ կնվիրես քո վարդը իսկ ես քեզ կտամ, նայի՛ր
Գիշերվա ձեռքերում հայտնվեց Գիշերային վարդը, գեղեցիկ, ինչպիսին ոչ ոք չէր տեսել երբեք:
Սև թերթիկները անօգնական նայում էին աղջկա աչքերին ու կարծես շշնջում խորհրդավոր կանացի գաղտնիքներ
Արևի ցերեկվա ամբողջ ջերմությունը կուտակված էր նրա մոխրագույն տերևների մեջ…
Ցողունն օրորվում էր աստղիկների փայլերից ու կարծես պարում էր մի աննկարագրելի պար գիշերվա գրկում…
- Ի՞նչ լավն է, ի՞նչ գեղեցիկը,- չկարողացավ զսպել իրեն աղջիկն ու ձեռքերը պարզեց դեպի Գիշերային վարդը:
- Ուրեմն համաձա՞յն ես,- Գիշերվա վարդը տեղ գտավ աղջկա մազերին ու աղջիկն ուրախությունից սկսեց մի այլ պար՝ կրքոտ ու կանչող…
Գիշերը չէր կարող դիմանալ, Գիշերվա ըմբոստությունը կատաղեց, գրկեց աղջկան մի այլ ձևով ու երբ աղջիկը հասկացավ գիշերվա ուզածը՝ արդեն ուշ էր…

Գիշերահարսը քնած էր Գիշերվա գրկում ու քնի մեջ ժպտում էր:
Չգիտես ինչպես Լուսնի վրա հայտնված վարդը, լալիս էր…
Վարդի թերթերը հատ հատ պոկվում էին ու ընկնում քնած գիշերահարսի կիսաբաց շուրթերին…
Աստղիկները խանդից թաքնվել էին:
Ծեր Լուսինն էլ պատրստվում էր հեռանալ:
Լուսանում էր…

Ս.Ումառ


пятница, 20 июня 2014 г.

Եվ այսպես ամեն գիշեր…





« Մի տխրիր այդպես, դե լա՜վ, շա՜տ եմ խնդրում…
Ես ունեմ իմ տունը, թեկուզ միայն իմ տողերում, բայց ես այն համարում եմ Մերը:
Տունն ունի պատշգամբ, ծղոտներով գործած ճոճվող բազկաթոռ, մի քանի աթոռներ:
Բազկաթոռը քոնն է, ճոճվիր ինչքան կամենաս, իսկ ես հատակին նստած կնայեմ քեզ:
Դու միշտ ուշ ես գալիս, այն ժամանակ երբ արդեն դրսում չի երևում տերևների հերթական հոսքը գետնի վրայով:  
Գիտե՞ս, ուշադրություն եմ դարձրել, երբ լուսնի շուրջը բացարձակ մթություն է ես սկսում եմ լսել  քո գրածները:
Հետո քո գրածները թերթ առ թերթ ընկնում են հատակին:
Այդ թերթիկները քո ամբողջ կյանքն են, քո մտորումները, օրերը, երազանքները…
Դու  նայում ես ոտքերի մոտ ընկած  քո կյանքին ու պահը՝քո ամենալուռ պահն է:
Երբ հեռանում ես, ես հավաքում եմ, զգույշ տեղավորում շրջազգեստիս գրպանում:
Քայլում եմ միշտ ձեռքս դրած քո կյանքի վրա:
Այն տաքացնում է ինձ…մինչև քո  արագ վերդարձը.
- Ես մոռացե՞լ եմ այստեղ թերթիկներ, օրեր կամ…
- Այո՛, բայց քամին տարել է, չկա ոչ մի օր…»

Եվ այսպես ամեն գիշեր

« Այսօր դու ի՛մն ես, դե լա՜վ, մի՛ ամաչիր, ո՞վ է մերկացած հոգուց ամաչում…
Հասկացիր վերջապես, որ հնավոր չէ ձեռքերով սիրել հիգին, կամ համբուրել…
Ի՞նչ գեղեցիկն ես, իրանդ կարծես բարակ մի մոմ լինի, որ կրակի ծանրությունից մի քիչ թեքվել է…
Ուզում եմ տեսնել ավելին, ո՞չ, մի՛ թաքցրու հայացքդ, չե՞ս վստահում, նույնի՞սկ հոգիդ, միգուցե էլ չե՞ս սիրում իմ հոգուն…ի՞նչ է, հեռանամ:
Դե լավ, հեռանամ աչքերիս վրա հալվող փաթիլների ցոլանքով մեկ ուրիշին նայելու:
- Մնա՜, լսո՜ւմ ես:
- Լսո՜ւմ եմ:
- Հանգցրո՛ւ աչքերիդ լույսը, ես ամաչում եմ:
- Չի՛ ստացվում, փորձո՜ւմ եմ, բայց…
- Շրջվի՛ր, ես ցանկանում եմ ծածկվել վերմակով:
- Լավ, ես լուսամուտից կնայեմ դուրս, մինչև մտնես անկողինդ:
- Ո՛չ, միայն ինձ նայիր, բայց մի տես, ու կարդա ինչ որ բան, քո գրածներից:
- Հիմա, մի րոպե, ընտրեմ, բայց ո՞րը:
- Արի՛ ինձ մոտ, լո՜ւռ, ոչինչ մի՛ ասա:
- Գալի՜ս եմ:
- Ասացի ոչինչ մի ասա… »

Եվ այսպես ամեն գիշեր…


Ս.Ումառ

среда, 18 июня 2014 г.

Ամառային գիշեր











Ես սիրում եմ Քո համր գիշերը,
Քո ձեռքերի կուսական հպումները,
« Սիրիր այսօր, վաղն ո՞վ գիտե… »
Հրեշտակի մեջքին դաջված քո մտքերը:


 Քո հեռանալու հետևանքն եղավ շերտավարագույների
մի այնպիսի ձայնով փակվելը, որ թվաց թե
ցերեկային լույսը կորցրեց գիտակցությունը:
Ցերեկային լույսի անսպասելի անհայտացումից
սկսեցին լաց լինել մոմերը,
որոնք էլ բնական է վերջում մահանալու են:
Թվում է թե գնալու տեղ արդեն չկա,
մնում է բացել պատուհանն ու
դեմքս հանձնել ամառվա երեկոյան կատաղած քամուն…
… քնել ամեն մեկս մեր անկողնում՝
հոգով սլանալ նույն այն անհասանելի գալատիկան,
որտեղ անջրպետները տեղ չունեն…

Ականջս անընդհատ ամռան կրծքին սեղմած - դուրս եմ գալիս փողոց,
լսում եմ միայն ամռան թույլ ու խոր հոգոցները…
Ամառ է, բայց արև չկա, 
Գիշեր է, բայց շշունջ չկա, ի՞նչ է կատարվում աշխարհում:
Միայն ամառը գիտե, որ ես չեմ կարողանում տեսնել արևը,
Ամառը՝ իր հմուտ խմբավարի ձեռքերով 
կառավարելով զգացմունքի բազմաձայն երգչախմբին,
որոնց ձայնն իրոք չեմ լսում… լուռ լալիս է:
Ինձնից դեպի քեզ մոխրագույն թախիծի մի երերվող կամուրջ է՝
կիսաքանդ ու անհուսալի…
Ես բռնում եմ չերևացող արևի ձեռքն ու փորձում անցնել այդ կամուրջով…
- Տա՛ր ինձ դեպի Նա, տա՜ր…
Երևակայորեն բռնած արևի ձեռքը՝
քալում եմ ձեռքս բարձրացրած,
ձեռքիս վրա նստում է միօրյա կյանք ունեցող գիշերային մի թիթեռ…
Օրս դանդաղ մահանում է ինձնից մինչև քեզ -
մոխրագույն թախիծի մի երերվող կամուրջի վրա…

Տե՛ր իմ՝ Ամառ,
քանի դեռ չի լուսացել, ինձ հասցրու Նրա մոտ,
նա հիմա միայնակ է ու երևի անհոգ քնած դեղին սավանի վրա…
Միայնակ քնածներն անհո՞գ են…
Աչքերիս մեջ նրա ծիծաղն է,
Նրա բարի ժպիտը, երբ ասաց, որ հեռանում է ինձնից,
Պատկերացնո՞ւմ ես Ամառ, որ կարելի է հեռանալ,
լքել ու ժպտալ մի այդպիսի բարի ժպիտով:
Ո՛չ, դու չես պատկերացնում, իսկ աչքերս տեսել են դա,
Եթե տեսել են, ուրեմն դաժան եմ ես, տա՜ր,
Ես պետք է անպայման հսկեմ նրա ամառային քունը…

…Նա իրոք քնած էր դեղին սավանի վրա՝ կիսամերկ, ու քնի մեջ լաց էր լինում:
Կրքից սառած աչքերով լուսինը նայում էր նրա կիսամերկ մարմնին,
շարժելով խանդի իմ միջուկը,
որը գիշերային անհունությունում պայթեց՝
վերածվելով արցունքների
միլիոնավոր այլ կաթիլների…
Բացեցի հովանոցս ու ծածկեցի նրան
և արցունքներից և տիեզերական կրքոտ, օտար հայացքներից…

Ամա՜ռ, ես քեզ խո՜սք էի տվել ու…
Հսկում եմ նրա ամառային քունը, ես դաժա՜ն չեմ,
Ես սիրո՜ւմ եմ…

Ս.Ումառ

суббота, 14 июня 2014 г.

Սիրո Թվաբանությունը



Ես չգիտեմ Բախտի բերմամբ թե պատահմամբ ավարտել եմ Երևանի Պոլիտեխնիկական Ինստիտուտի, Տեխնիկական Կիբերնետիկայի ֆակուլտետը:
Դա ինձ հնարավորություն տվեց գիշերը մոտ երեք ժամում հաշվելու, որ ես ողջ կյանքիս ընթացքում անընդհատ համբուրվել եմ 2 շաբաթ՝ 14 օր՝ 336 ժամ՝ 20160 րոպե, 1209600 վայրկյան…
Կնոջը  ինտիմ բառերով գովերգել եմ 6281955 անգամ…
Վերջին թիվը սարսափելի էր…բայց քանի որ Բախտի բերմամբ թե պատահմամբ ավարտել եմ Երևանի Պոլիտեխնիկական Ինստիտուտի, Տեխնիկական Կիբերնետիկայի ֆակուլտետը շարունակեցի.
Կինն ինձ ձեռք է մեկնել միայն 1 անգամ:
Կնոջ հանդիպել եմ միայն 1 անգամ:
Կնոջ արցունքներ տեսել եմ միայն 1 անգամ:
Կնոջ ժպիտ տեսել եմ միայն 1 անգամ:
Կնոջ համը զգացել եմ միայն 1 անգամ:
Կնոջ համբույրից ինձ կորցրել եմ միայն 1 անգամ…

Լուսանում  էր, երբ փորձ արեցի անպայման հիշել այդ Կնոջ անունը…

Արդեն առավոտ էր, երբ այդպես էլ չհասկացա Բախտի բերմամբ,  թե՞ պատահմամբ եմ ավարտել Երևանի Պոլիտեխնիկական Ինստիտուտի, Տեխնիկական Կիբերնետիկայի ֆակուլտետը, քանի որ հստակ հիշեցի այդ Կնոջ անունը՝
Գրականություն…