Մենք՝ Արևորդիներս

Լո՜ւյս ստեղծել,  արարե՜լ

Միայն մե՛նք գիտենք,

Միայն մե՛նք գիտենք

Ձմեռ սրտերով վարդեր հորինել…

Մենք ժպտա՜լ գիտենք

Մենք սիրե՜լ գիտենք

Մեր հորինածով

մենք ապրե՜լ գիտենք:

Ձմռան մուժի մեջ

մենք համբերությամբ

մեր երազները օրորե՜լ գիտենք,

Հույսի դանակով

խավարի կապը մենք կտրե՛լ գիտենք,

Գարնան ավարով

աշուն սրտերին տաքացնել գիտենք,

Ստեղծել պատրանքնե՜ր,

պատրանքով ապրե՜լ,

Տառապանքները հավուր պատշաճի

Հուղակավորել:

Հարկե՜ր, տուգանքնե՜ր

վճարե՜լ գիտենք,

Հարկ եղած դեպքում նաև՜

արևի՜,անձրևի՜ քամո՜ւ

ստվերի՜ համար…

Մեզ նման ո՛չ ոք  մեռնե՜լ չգիտի հավատի համար:

Ծերանո՜ւմ ենք -

մեր աչքերը չե՛ն ծերանում,

Թափում են մեր ատամները-

լույսի համը չե՛նք մոռանում

Խլանո՜ւմ ենք -

հողի կանչը շատ պա՜րզ լսում՝

հող-հայրենիք աստվածացնում:

Ուրվագծել գիտենք հոգսը,

Դառը պահին

կարգավորել  մեր սրտերի

թփթփոցը,

Բուժե՜լ գիտենք

սառած ծառի ճյուղին մեռնող

ծիլ-բողբոջը,

Ուղղե՜լ գիտենք

մենք թշնամու ձեռքով շրջած օրորոցը:

Օրեր ունենք կարկաչաձա՜յն,

Օրեր ունենք ածուխի՛ պես,

Ձայներ ունենք հնչե՜ղ, ոսկյա՜,

Պատարագներ աստվածահեզ…

Չսպիացած վերքե՜ր ունենք,

Նորելուկի մաքուր ձեռքեր,

Չե՛նք հանդուրժի, որ մեր վերքին

Բի՜րտ ու կեղտոտ

ձեռքեր դիպչեն:

Մի բռո՜ւնցք ենք

դեռ կորցնել չե՛նք սովորել,

Բայց հանո՜ւն արդար խոսքի՜ ու մտքի՜

Չե՛մ կարող չասել,

որ ցավո՜ք սրտի և

…խաբվե՜լ գիտենք:

Դուրս է գալիս ո՜ր,

ամե՜ն ինչ ունենք,

Բայց ա՜յ Ժամանա՜կ-

Ապրելու համա՜ր Ժամանակ չունենք …

Ժամանակակից «հանճարներին»

« Մայր հողին - հագեցած արցունքով

Փաթի՜լ առ փաթիլ իջնում էր ձյունը…»

Երբեք մի՛ սկսիր նման տողերով

Քո ծնունդ առնող բանաստեղծությունը:

Մի՛ գրիր թե տերևը բղավեց. – Ընկա,-

Քանի դեռ տերևը չի՛ հասել հողին,

Դա էլ տերևի սլա՜ցքն է որ կա՝

Ձգտումը դեպի իրեն ծնողին:

Բնության քողը հա՜ստ վարագույր է՝

Միլիո՜ն անհայտով մի հավասարում,

Հազար փականով փակված մի դո՜ւռ է

Բանալիները հեռու երկնքում:

Ձեռքիդ գրի՜չը կացին չէ մի բութ,

Որ նախատեսված է կտրելու համար,

Բնության ամեն մի նո՜ւրբ երևույթ

Բացվո՜ւմ է գրչով բանաստեղծական:

Գրում ես պոե՜տ ես, բայց աղմկո՜ւմ ես՝

Արթնացնում թռչո՜ւն ու գազան,

Գլուխդ բարձին գովաբանո՜ւմ ես

Թե՜ գիշերվա կեսին տեսար Լուսաբաց…

Ավելի լա՜վ է քիմիկոս լինես-

Ջրի ֆորմուլը անգիր իմանաս,

Միգուցե  ճի՞շտ է, որ փորձեր անե՜ս,

Համոզվե՜ս, որ ջուր երբե՛ք չես ստանա:

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)

Ո՜վ էլ լինես

Ի՜նքդ քո մեջ

Կամ դո՜ւրս քեզնից,

Արմատներդ չմոռանա՜ս,

Քեզ արմա՜տն է պահում այնպե՜ս

Ինչպե՜ս ծառին հարվածներից:

Եթե այրվե՜ս ցավի՜ց, վշտի՜ց

Ու քեզ թվա թե վերջացա՜ր-

Արմատներդ չե՜ն խեղճանա՝

Նո՜ւյնն է ասես թե մշուշո՜ւմ

Ճանապարհդ կորցրեցի՜ր,

Բայց մի քիչ ո՜ւշ նորի՛ց գտար…

Արմատներիդ կառուցվածքը

Բա՜րդ է այնքան,

Որքա՜ն ասես թե վիճելդ գիշերվա հետ,

Երբ վստա՜հ ես, գիտե՛ս հաստատ,

Որ գիշերը կվերջանա՜

Դու կմնաս լույսերի մեջ:

Ու վիճո՜ւմ էր գիշերն ինձ հետ

Դեսի՜ց-դենից,

(և ոչ մի խոսք արմատներից)

Ես չգիտե՜մ-

Ինքը գիտե՞ր թե՞ չգիտեր՝

Այդ անարմատ անաստվա՜ծը

Կարկատո՜ւմ էր հին վերքերս

Վատ դերձակի ասեղի պես…

Ո՜վ էլ լինես

Ի՜նքդ քո մեջ

Կամ դո՜ւրս քեզնից-

Հեռանալո՜վ չե՛ս հեռանում արմատներից,

Քեզ արմա՛տն է պահում այնպե՜ս

Ինչպես հո՜ւյսը ծնունդ առնող

Լուսաբացից:

«Գիշերային դիմակներ» (շարք)

Մի կո՜ւշտ քնեի

Եվ ուրիշ ոչի՜նչ,

Բայց ցավո՜ք արդեն ժամանակ չկա՛,

Չնայած պառկո՜ւմ եմ,

Շուռումուռ գալիս

Ու թվում է թե քանի չե՛մ քնել

Դեռ չե՛մ կորցնում ժամանակ:

Չէ՜,

Չե՜մ հասկանում, թե ո՞ւմ եմ խաբում,

Ի՞նձ,

Ժամանակի՞ն,

Բախտի՞ն նեղացկոտ,

Այդ պահերի՜ն է, որ չե՛մ ճանաչում ինձ՝

Ինքս ինձ համար մնո՜ւմ անծանոթ:

Անծանո՜թ

Կա՜մ էլ մի վտարանդի-

Վտարված սեփական մարմնի կողմից,

Ատո՜ւմ եմ ինքս ինձ որպե՜ս մի լքված

Իմ սեփական կաղապարից:

Գրողի ծո՜ցը թե ժամանակ չկա՛,

Դանդա՜ղ-ծուլորեն

Մի կո՜ւշտ քնեի կաղապարիս հետ,

Ժպտայի փոքրիկ Հիսուսի նմա՜ն

Սո՜ւրբ Աստվածածնի նուրբ ձեռքերի մեջ…

Հիշողությո՞ւն

Նկուղում

Հնամաշ իրերի միջից

Մի տաբատ գտա՝

Մանկության մի ճի՜չ…

Չափեցի՝  ծնկներիցս էր,

Որ մի ժամանակ երկար էր եղել վրաս

Ուղիղ երեք մատ՝

Փոշոտ ճմրթված

Մի հրավիրատոմս էր դեպի իմ անցյալ…

Միգուցե՞

«Հի՜ն շոր, հի՜ն կոշիկ» ձայնից վախեցել,

Փախել մտել էր ներքնահարկ,

Կամ էլ տատիկիս հսկող աչքերից

Կծկվե՜լ, թաքնվե՜լ էր թթվի տակառի տակ:

Գտա՜ մանկությունս՝

Գրպանում փոքրիկ փայտե պարսատիկ

Ու…անեծքները մայր-ճնճղուկների: