Այսօր

Քա՜ղցր է,  շա՜տ քաղցր

Արևի շողը,

Այն աստիճանի, որ դա՜ռն է թվում

Նույնիսկ խաղողը,

… Ասեմ ավելին, որ ամենաքա՜ղցրը

Հողն է հայրենի:

Իսկ հողում արդեն

Ուզե՜ս թե չուզե՜ս-

Ճիճու կգտնես՝

Զզվելի մի ո՜րդ,

Որը սնվում է հայրենի հողով,

Ուռչո՜ւմ, չաղանո՜ւմ,

Դառնում պատուհաս

Ու ապականո՛ւմ

Հողը քո նախնյաց…

Դե արի մեկ-մեկ ճիճու ման արի՝

Գլուխը կտրի՜,

Երկու կես արա՜,

…Չի՛ օգնում ոչինչ-

Ճիճվի կյանքն է դա:

Ու ճիճուն ինքն իր

Օրե՛նքն է դնում,

Թե ինչպե՞ս ապրես հայրենի հողում,

Ի՛նչ անես,

Չանե՜ս,

Իրեն չկպնե՜ս՝

Ճիճվի իր կյանքը քի՜չ երկարացնես…

Ու մոռանում է  ճիճուն,

Որ հավի անմե՜ղ, մաքո՜ւր մի ճուտիկ

Կտցի մի զարկով

Վե՛րջ կտա կյանքին: