ՆԱՅԵԼՈՎ ՁԵՐ ԴԻՄԱՆԿԱՐԻՆ

Չհասկացա – ի՞նչպես ստացվեց,

Որ իմ խենթ լեզուն այսպես սսկվեց…

Որ աչքերիս մեջ էլ չե՜ք երևում,

Որ տողերիս մեջ Ձեզ չե՜մ որոնում,

Ձեռքիս ինքնաբո՜ւխ, մի  անկախ շարժո՜ւմ

«Քեզ»-ի փոխարեն միշտ «Ձեզ»  է գրվում…

Դուք  Տիկին, ստիպեցիք ինձ սիրել կյանքը,

Համոզեցի՛ք, որ Ձեզնից բացի այլ կանայք չկան,

Իսկ Ճակատագիր կոչված տականքը

Ամեն ինչ վերցրեց ու խառնեց իրար:

Դուք  Տիկին, հոգիս դարձրեցիք ծո՜վ

(Կտցահարում են ճայերն անաստված)

Իսկ ես իմ մաքո՜ւր ու ազնիվ սիրով

Բռնեցի դեպի «Ցա՛վ» տանող ճամփան:

Ձեր սրտում Տիկին, հիմա ամա՜ռ է,

(Որտեղ որ ապրո՜ւմ եք, ձմեռ չի՛ լինում)

Իմ սրտում ձմե՜ռ է և այնքա՜ն համառն է,

Որ Ձեր նկարից աչքը չի կտրում:

Հիմա կծկվում եմ ինչ-որ ցավերից,

Փնտրո՜ւմ, չե՛մ գտնում թե ի՞նչից է դա,

Սիրտս էլ փորձեր է անում իր տեղից

Ձեզ նման  փախչե՜լ,  հեռանալ…

Կգա ժամանակ,  որ չե՛նք լինի էլ,

Տիկի՜ն, զարմացա՞ք, այո՜, նաև Դո՜ւք,

Քանզի, եթե ես որոշեմ մեռնե՜լ -

Դո՛ւք լինելու եք  իմ պոետ սրտում:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

20.04.17  Երևան