Երազ (Հ.Մ.-ին)

Մի՛ շփոթվիր,

Կինը երբեք չի՛ շփոթվում,

Ոչ էլ դեմքիդ կարմիր հագիր,

Հետո ի՞նչ, որ գույնը կարմիր

Շատ է սազում շրթունքներիդ ու այտերիդ:

Քո բազմաթիվ հնարքներից մեկը փորձիր,

Ա՜յն մեկը,

 որ տղամարդուն  հունից հանում

Ու տանում է իր կարճ զգեստի

մութ ծալքերում ոչնչացնում…

( Կինը ունի այդ հնարքը՝

Ոտքը ոտքի վրա գցել -

Տղամարդուն շփոթեցնել )

Իսկ դու փոքրիկ աղջկա պես

Ամեն անգամ շփոթվում ես,

Շփոթվո՜ւմ ես – շփոթեցնո՜ւմ

Ու ծածկելու աչքիդ թացի բուն պատճառը

Մեկնում ես ինձ թաշկինակդ.

- Հանի՜ր խնդրեմ, ձախ աչքիս մե՛ջ

Քամին կարծես փոշի գցեց:

Ձևացնո՜ւմ ես,

Ձևացնում եմ, թե չգիտեմ հնարքը այդ

Մոտենում եմ ու համբուրում աչքերդ տաք…

             

… Մտածում եմ,

Քամին այդ ո՞ւմ շունը դառավ, սենյակ մտավ,

Երբ սենյակում փոթորի՛կ կար…

Հրաբո՜ւխ կար

Ու եռ եկող լավան իր մեջ

պետք է ժայթքե՛ր,

պետք է այրե՜ր

պետք է այրվե՜ր, հանգստանա՜ր՝

Ինչպես հիմա քո գլուխն է

Հանգստանում ձեռքիս վրա:

Ու թանչում*  է մի լռություն, որ նման չէ լռությանը

( Տեսնես ե՞րբ է կինը լռել

Ու զարմացրել բնությանը)

Ու թվում է, որ հանգել է մի հրաբուխ,

Ու թվո՜ւմ է էլ չի ժայթքի,

( Զարմանում է բնությունը՝

առանց հասնել նուռը ճաքի՞ )

Կպցնում եմ մի գլանակ,

Ծուխը մթում դանդա՜ղ,

հոգնա՜ծ,

Բարձրանո՜ւմ է,

Տարածվո՜ւմ է սենյակով մեկ…

ու քո ձայնն է լսվում հանկարծ.

- Ո՞ւր ես, արի՜, ծո՜ւխդ լցվեց աչքերիս մեջ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան