Է՜հ, ի՞նչ
իմանայի, որ աշնան գույները
Քանի գնո՜ւմ, դաժանանո՜ւմ են,
Որ ցավ են
դառնում՝
Հեղուկի
տեսքով կարմիր ու դեղին բաժակների մեջ
Լո՜ւռ
տեղավորվում:
Ի՞նչ
իմանայի,
Որ երբ
դատարկում ես բաժակը ցավից՝
Ինքդ
դատարկվում ես
Ու
Հեռվի՜ց,
շա՜տ հեռվից
Քեզ
ունենալը
Ա՛յլ ցա՜վ է տալիս
և
ուրիշ ոչինչ…
*
Ամառվա
այրող շո՜ւնչն եմ կորցրել,
Այրվել են
օրերս հին կոճղի նման
Ո՞ւմ են
տաքացրել
Կամ թե ո՞ւմ
այրել -
Հիմա դարձել
են մոխի՛ր՝
Անպե՜տք,
անօգուտ մի բան:
*
Ինձ
հասկանում են միայն շուրթե՜րս
Ու աշնան
դեղին տերևին նայող
աչքերս
անպատկառ,
(Որ մի
ժամանակ քեզ էին տնտղում
Միայն ու
միայն)
Թե ո՞ւմ են
գերել,
Ումո՞վ
զմայլվել՝-
Հիմա դատա՜րկ
են՝
Անպե՜տք,
անօգուտ տակառի նման:
*
Կատաղած
գարունը
Ցնդած ամռան
հետ,
Որ մի
ժամանակ սիրտս էին պատռում,
Հիմա լքե՜լ
են,
Թողե՜լ,
հեռացել,
Թողնելով մի
տխրամած Աշուն…
Մեկ էլ՝ ամենացավոտը
- գրկումս
Քեզ ունենալու
անիրականալի
Մի մեծ
ցանկություն:
*
Դե տե՛ս,
սիրելիս
Քեզ չունենալս
քանի՞ անգամ է շատ իմ ունեցածից՝
Լցված անպե՜տք
ու դատարկ բաներով,
Հենց դրանից
եմ ես հիվանդացել
Մի
հիվանդությամբ՝
«Կարոտ»
անունով…
*
Արի բաժանե՜նք,
Բաժանե՛նք
արդար-
Իմ աչքերը
քե՛զ,
Իսկ քո սի՛րտը
ինձ…
Համարժեք են,
սիրելիս, հավատա,
Երկու
դատարկ բան -
Մի տխրամած
աշո՜ւն,
Մի հեռավոր
կա՜նչ…
Հեռվի՜ց, շա՜տ
հեռվից
Քեզ
ունենալը
Միայն մորմո՜ք
է -
Տխրամած Աշնան
դեղին ու կարմիր
Աչքերի նման…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Երևան նոյեմբեր
2016
Комментариев нет:
Отправить комментарий