Թմբիր

Սա Բարձրյալի դատարանն է,այստեղ և մեղավորը և դատախազը նույն մարդն է ուրեմն.

- Ոտքի, դատարանն է գալիս:

Դատավորների սև, երկար հագուստները մեկ-մեկ տեղավորվեցին երկար թիկնակներով բազկաթոռների մեջ:

Հայցքները սառը,թափանցելու ընդունակ:

Նրանք երեքն են`երկու կին և մեկ տղամարդ:

- Մեղադրյալ ոտքի~:

Ես եմ:

- Անուն,հայրանուն, ազգանուն, ծննդյան թիվ:

- Ս.Ս. Հարությունյան,ծնված 1963 թ հոկտեմբերի 22-ին..

- Մեղադրյալ,այստեղ գրված է 28 հունիսի 1955 թ.

- Պարոնայք դատավորներ,դա իմ աշխարհ գալու տարեթիվն է,իսկ իրականում ես կյանք եմ մտել երբ “Կյանքի հարցեր կարգավորող հանձնաժողովից” մի ծերակույտ ինձ զրկեց իմ սեփական հորից, իսկ “Կյանքի ճանապարհի ուղեգրեր բաշխող  վարչությունը”` զրկեց մորից, դա 1963 թ. Հոկտեմբերի 22-ն էր:

- Մեղադրյալ,խոսեք ըստ բնույթի,մոռանում եք որ սա ուրիշ ԿՅԱՆՔ է և ձեզ այստեղ տեղավորելու համար մեզ պետք է միայն ճշմարտությունը:Ուրեմն այսպես,դուք մեղադրվում եք մի քանի զանցանքների համար որից`

ԱՌԱՋԻՆ բողոք.(բողոքող Տաթևիկ Պողոսյան) 1976 թ ապրիլի 4-ին ձեր կողմից կատարված գողությունն է:

- 1976թ ապրիլի 4-ին ես ոչ թե գողացել այլ վերցրել եմ ինձ պատկանող Տաթևիկ Պողոսյանի հայացքը,այն ինձ էր ուղղված:

Տղամարդ դատավորի դեմքին ժպիտի նման մի բան փայլեց ու նրա ձեռ.քի շարժումներից հասկացա,որ թղթի վրա ավելացան դրական նշաններ,իսկ կին դատավորների աչքերը զարմանքից մեծացան ու նրանցից մեկը չկարողացավ չհարցնել:

- Առանց Տաթևիկ Պողոսյանից թույլտվություն հարցնելու՞,բայց չէ՞ որ դա մեղմ ասած գողություն է:

Կին դատավորները իրենց մոտ ինչ որ բան նշեցին:

Գրիչների շարժումներից հասկացա որ նշանները նման էին բացասականի:

ԵՐԿՐՈՐԴ բողոք ( բողոքող Սիլվա.Վարդերեսյան) 1985 թ. Օգոստոսի 16-ին դուք յուրացրել եք Սիլվա Վարդերեսյանի սիրտը,նույնպես առանց նախապես թույլատվություն ստանալու:Ընդունում եք :

- Ոչ, ես գտել եմ փողոցներն անօգնական ընկած թափառող մի սիրտ:

Իմ կոպիտ ձեռքերով այն փայփայել եմ,իմ ծխախոտ շնչով կյանք եմ տվել,մաքրել ու փայլեցրել եմ ամեն մի մասնիկ:Ես այն գործի եմ գցել:

Հետո երբ հայտնվել ե Ս.Վարդերեսյանը և ետ պահանջել իր սիրտը,ես զարմանքից այն պատահմամբ ձեռքիցս վայր եմ գցել:Սիրտն ընկել է ոտքերիս մոտ պտտվել իմ շուրջն ու նայելով կրունկներիս,փախել է Ս.Վարդերեսյանից: Ես ինձ մեղավոր չեմ ճանաչում:

Տղամարդ դատավորն ինչ որ նշաններ ավելացրեց,կանայք նույնպես:

Կարծես գործերս լավ են գնում,ինձ կարող են թողնել այստեղ:

Ես այնտեղից չափազանց հոգնած եմ եկել և չեմ ցանականում վերադառանալ:

Ինչու՞ են բողոքել իմ դեմ չեմ հասկանում:

Ինչևէ,մնաց մեկը,թե ինչ բողոք է չգիտեմ:

Ես այնտեղ պետք չեմ ոչ մեկին:Թողնեիք հանգիստ,Բարձրի այս դատարանի առաջ լինեի մենակ ու առանց բողոք թող դատեին:

Միևնույն է թե ուր կուղարկեն:

Ինչու՞ եմ պայքարում,փորձում ինչ որ բան պարզաբանել,արդարանալ,ես էլ չեմ հասկանում:

* * *

Մի անգամ անձրևի ժամանակ կոշիկներս հանեցի ու ձեռքս բռնած գժի նման վազում էի կաթիլների ետևից,ցանկանում էի կուլ տալ ինձ այդքան տանջող վերից թափվող կաթիլներին,բոլորին,անխնա:

Ինձ մի գնչու-գուշակ էր ասել,որ եթե ես դա անեմ ապա կլինեմ աշխարհի ամենաերջանիկ մարդը:

Փողոցում անձրև էր ու մարդ չկար:

Ձեռքիս կոշիկները խանգարում էին,ես նրանց դրեցի մի ավտոմատ հեռախոսախցիկում ու երբ կուլ էի տվել բոլոր կաթիլները,անձրև էլ չկար,ես վերադարձա,կոշիկներս չկային:

Ես թաց,գլխիկոր,ոտաբոպիկ քայլում էի:Գիտեի որ պատժվելու էի և չկար ոչ տղամարդու ոչ էլ կնոջ ձայն,որ ասեր “Ոչինչ,տղաս,այդպես էլ է պատահում,երբ ցանկանում ես ամբողջը վերցնել,շատ հաճախ զրկվում ես նույնիսկ քչից:Երբ ուզում ես ամբողջը տալ,զրկվում ես ոչ միայն քչից այլև ամեն ինչից:Չես բողոքում,որովհետև տալիս ես մեկին,որին դու ընտրել ես արդեն,որն ընտրել է քեզ”:

* * *

ԵՐՐՈՐԴ բողոք (բողոքող “Կանանց շահերը պաշտպանող հատուկ ծրագրերի վարչություն”)  2003 թ. Ապրիլի 28-ին ծանոթանալով առայժմ մեզ անհայտ Ս.Մարգարյանի հետ,համոզել եք, որ ողջ մարդկության կողմից ընդունված “Աշխարհի Արարումը” սխալ է մեկնաբանվում,տվել եք մի այլ տեսակետ,որի արդյուքում անօրինական ճանապարհով ձեռք եք բերել Ս.Մարգարյանի ազատությունը,ժամանակը,հայացքը,սիրտը,տիրել եք հոգուն ու հեռացել Ս.Մարգարյանին անհայտ ուղղությամբ:

Հիմա դահլիճին ենք ներկայացնում ձեր տեսակետը.

“Սերը մենակ էր տիեզերքի մեջ,

Իսկ տիեզերքը խավար ու անձև

Տանջում էր Սիրուն,հալածում անվերջ:

Սերն էլ խավար էր,Սերն էլ էր տձև:

Սերն ասաց –Աստված թող արդար լինի,

Թող որ խավարը լույսից անջատվի:

Ու մութ խավարը լույսից անջատվեց,

Առաջին օրը այսպես արարվեց…

Ու չէր գովերգվում Աստված երկնքում,

Չէր փառաբանվում արարվածն անգամ,

Ու կավահողի փոքրիկ կտորից

Արարվեց մարդը ու կոչվեց Ադամ:

Սերը ուզում էր իրեն էլ հիշեն,

Որ իր արածն էլ երկրում երևա,

Սերը նախանձ էր ու մի մութ գիշեր

Ադամի կողից արարեց Եվա:”

- Բայց ես իրոք այդպես եմ մտածում և Ս.Մարգարյանին...

- Դատարանի որոշումը ձեզ կներկայացվի 30 րոպեից:

- Ոտքի, դատարանն է գալիս:

Դատավորների սև, երկար հագուստները մեկ-մեկ տեղավորվեցին երկար թիկնակներով բազկաթոռների մեջ:

Հայցքները սառը,թափանցելու ընդունակ:

Նրանք երեքն են`երկու կին և մեկ տղամարդ:

- Դատարանն ընդհանուր կարծիքի չեկավ,բայց որոշեց ընտրելու իրավունքը թողնել մեղադրյալին,կամ վերադարձ Երկիր,կամ Ս.Մարգարյանին այստեղ-Բարձրյալի դատարան:

Ունե՞ք վերջին խոսք:

- Այո ունեմ:

Կգա՞ս իմ անգույն մոլորակը,կլինե՞ս արդյոք իմ մուգ ու անշուք օրերի սպիտակը:

Կկանգնե՞ս արդյոք մեկ հոգու համար նախատեսված պատվանդանի վրա`իմ կողքին:

Կհավատա՞ս արդյոք որ իմ կողից ստեղծածը միայն դու ես:

Կտա՞ս ինձ արդյոք սեփական կողս երկու ձեռքերով  ամուր բռնելու ու հոշոտելու գերմարդկային այն հաճույքը,որը ես անվանել եմ քո անունով:

Եթե սիրել ես կգաս:

Եթե չես սիրել,ապա ես կգամ ու այնտեղ ինձ ՆՈՐԻՑ ասող չի լինի “Սիրելիս քեզ ի՞նչ է պետք,ի՞նչ անեմ քեզ համար”:

Ես չեմ տալիս քո անունը:Ես չեմ ուզում քեզ տեսնել այստեղ:

Ինձ այստեղ էլ չեն հասկանում:Քեզ էլ չեն հասկանա:

Ես ուզում եմ որ դատավորներ չլինեն,ոչ տղամարդ,ոչ կին:

Ուզում եմ, որ ամեն անգամ մարդիկ չմտածեն.

“այն աշխարհում մեզ չեն հասկանա”

“այս աշխարհում ո՞վ է մեր ձեռքը բռնելու”

“ինչու՞ պետք է կյանքում լիաթոք չծիծաղած փոքրիկը ձեռքով հող լցնի սեփական մոր գերեզմանին”

“այս փոքրիկը ինչու՞ պետք է ծամի ու կուլ տա միայնության կարծր,դառը,արցունքներով ցողված կյանքի կաթիլները”…

Բայց մի րոպե,պարոնայք դատավորներ ես ձայն եմ լսում,սա Նրա ձայնն է,եղեք ուշադիր:

Հեռվից,կարծես ինչ որ թունելի միջից իրոք ձայն էր լսվում:

- Ուր՞ ես սիրելիս,

- Սիրելիս քեզ ի՞նչ է պետք:

- Սիրելիս ի՞նչ անեմ քո համար:

- Գալի~ս եմ,սիրելիս:

Դատավարտին ինձ մոտեցան դատավորները,դատավորներին հատուկ երկար ու սև շորերով:

Նրանք երկուսն են`երկու կին:

- Կարող ես մեզնից որևէ բան վերցնել,գողանալ ժամանակ,հայացք,սիրտ,տիրել մեր հոգուն մենք չենք բողոքի:

- Հիմա չեմ կարող,հիմա ես ունեմ ամեն,ամեն ինչ:

Հիմա Նա կգա: