Երբևե, գոնե
մի՜ պահ, թռուցի՜կ, մտածել եք թե աշխարհում ինչքան միայնակ մարդիկ կան:
Դիմացս մի
գեղեցկադեմ կին է նստած ու ինչ-որ շարժումներով խոսում է կողքը նստած մի աղջկա
հետ:
Դեմքին,
հատկապես աչքերի ծայրերին նոր ծնվող կնճիռներ են երևում ու նաև նրանց ինչ-որ կերպ
թաքցնելու անհաջող փորձեր:
Երևի շատ
հետաքրքիր բան են քննարկում, դա երևում է միմիկաներից:
Կնոջ
շուրթերին մեկ երևում է ժպիտ, մեկ ծիծաղելու պատրաստ շարժումներ, բայց կնոջ
աչքերից չի հեռանում թախիծը, ասես թե ինչ-որ բանից պաշտպանվելու զգացում է պակաս,
որը պարզ երևում է աչքերում:
Չկա ներքին
կրակ, որը ստիպի իր ներսում բղավելու որ սիրում է ու հատկապես սիրված է…
Միգուցե
սխալվում եմ, չգիտեմ, բայց աչքերը, որոնք իրոք հոգու հայելին են, լի են թախիծով:
Հ.Գ.
Փառք Աստծո,
որ ես միայն վերոգրյալի հեղինակն եմ այլ ոչ թե նման սկիզբ ունեցող պատմվածքի,
նովելի կամ մանրապատման վերջաբանը գրողը, քանի որ նման մանրապատումը կավարտեի այ
այսպես.
« Վիճում-քննարկում
էին իրենց հարաբերությունները ՆԱԽԿԻՆ ԿԻՆԸ
իր նախկին ամուսնու ԴՍՏԵՐ հետ, որն ամեն կերպ փորձում էր բացատրել, որ
հայրը լքել հեռացել է միայն այն պատճառով որ կինը չի կարողացել երեխա ունենալ… »
