ԵՎ ԱՐԹՄՆԻ ԵՎ ՔՆԱԾ

Երեկվա օրն այս առավոտից

Բաժանում է մի անաստված գիշեր,

Որն էլ իր երկա՜ր, սառը մատներով

Թվում է հավերժ…

Հո՜ւյսը երեկվա մեռնո՛ւմ է դանդաղ-

Ամեն ինչ շրջվում է ինչպես որ կյանքում,

Ասես մի երկա՜ր, երկա՜ր ճանապարհ

Մեկ իսկ հպումով

Թաղա՜նթ է դառնում:

Ու պատռվո՜ւմ է թաղանթն այդ բարակ,

Ու ընկղմվում ես խո՜րքը անդունդի,

Որից կառչելու փորձերդ դատարկ

Խեղդում են քո մեջ

Ձա՜յնը կենդանի…

Ծանր կոպե՜րդ չե՛ս ուզում բանալ,

Դատարկության մեջ դատա՜րկն ես փնտրում-

Միևնույն է նույնիսկ եթե արթնանաս՝

Կողքդ  ինչպես մի՜շտ

Փո՛ւչ ես տեսնելու…

Առավել դյուրին է ապրել երազում

Երազում ծնվում ես նաև մահանում,

Բայց հարյո՜ւր անգամ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ՍՊԱՍՈւՄ

Աշխարհում ինձնից

Հարուստ մարդ չկա՜ -

Ես գերհարուստ եմ իմ չունեցածով…

Ընկած կյանքի ընթացքի մեջ

Անգիր արած խորհո՜ւրդ ու խոհ

Չե՛մ էլ հիշում մինչև հիմա

Ո՞ւմ եմ սպասել սրտի դողով

…և ցավագին այրո՜ղ ու տաք,

Առավոտյան հրճվանքներով,

Կոպերիս տակ թրթռացող

Ունեցածս երջանկությամբ,

Երբ ջո՜ւր էր պետք հո՛ւր եմ խմել,

Երբ բա՜ռ էր պետք տո՛ղ եմ գրել,

Երբ գի՜ր էր պետք ե՛րգ եմ ձոնել,

Ու սպասե՜լ եմ, սպասել այնքա՜ն,

Որ…չսպասեմ…

Պարտություն մտքի՜ Ու նաև խղճի՜…

Գալիքը՝

Դատա՜րկ անապատ,

Օրերը՝ դահիճ,

Մարդիկ  թիապարտ…

… Խաբնվում ենք արթնացող կրքերից

Ու կորցնո՜ւմ ենք

Կապույտ մի Գարո՜ւն,

Ոսկե մի Ամառ:

Ուրախությունը՝

Անկատա՜ր,

Երջանկությունը – կիսամեռ,

… Փակված սրտերին հասնելու համար

Դեռ մի ամբողջ կյանք

Պետք է որ անցնենք:

… Ու տենչանքնե՜րն են կորում ճամփեքին

… Ու էլ տենչալու բա՛ն էլ չի մնում

… Ու նմանվո՜ւմ ենք ցլամարտիկի,

Ով  ծափերի տակ ընկնո՜ւմ է -

Մեռնում…

Ամեն հաղթանակ նաև պարտությո՜ւն է,

Պարտություն մտքի՜

Ու նաև խղճի՜…

Ինչպես որ գոհանալը

Պարտականությո՜ւն է՝

Թեթև մի զեփյուռ կամ

Հասարա՜կ քամի…

ՄԻՆՉ ԼՈւՍԱԲԱՑ

Թռիչքի ելած արծիվների հետ,

Շոգ անապատի

վագրերին գետնած,

Վազո՜ւմ եմ, վազո՜ւմ,

Վազում դեպի քեզ,

… Ու չե՜մ հասկանում, օրս ո՞նց մեռավ…

Բարձրացած նժույգ ալիքի բաշի՜ն,

Ծովի մեջ նետած

Աստղերին սառա՜ծ,

Սպասո՜ւմ եմ, սպասո՜ւմ

Սպասո՜ւմ առանց քեզ,

…Ու չեմ հասկանում՝ արևագալը ինչո՞ւ ուշացավ…

Հարբել է ամռան շոգ գինու համից

Առավոտը, որ պիտի նոր ծնվեր,

Ու աչքերիս մեջ թախիծն է թարթում,

…Ու արեգակն է մորթվել

Հեռո՜ւ ինչ-որ տեղ…

Ասես թե ձյունե դաշտերի միջով

Վարդերն են վազում

իմ երազանքի,

Փախչո՜ւմ են, փախչո՜ւմ,

Փախչո՜ւմ դեպի քեզ

ու բղավո՜ւմ են.

- Տա՜ր մեզ, խլի՜ր այս ձեռքերից ցավի…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ

Հեռո՜ւ օտար քաղաքում

Եվայի քայլվածքով

Մի կի՜ն էր քայլում,

Ադամաձայներ չկայի՜ն՝

Լո՜ւռ էր,

Միայն աչքերի անթարթ աղմուկ էր…

* * *

Գիտե՜մ

Ծառե՜րն են գլուխ խոնարհում,

Գիտե՜մ

Մայթե՜րն են աչքերը չռած

Ոտքերիդ նայում,

Գիտե՜մ

քամին է հուզմունքից փնչո՜ւմ,

երբ շորիդ փեշը բերա՜նն է խոթում:

Հողագո՜ւնդն էլ չի՛ պտտվում

Այլ շարժվում է քո ոտքերի հպումից,

Քեզ տեսնելու հառաչանքով-

Հառաչո՜ւմ են անցորդները

Իրենց կանանց նայելիս…

Մանկան նման անգիտակից

Թվո՜ւմ է թե իր՛ենք են

Քեզ հետ քայլո՜ւմ,

Քո կողքից,

Չիմանալով, որ խենթանա՜լ կարելի է

Քեզ ամե՜ն մի հպումից…

* * *

Չէ՜,  քեզ ձեռք տալ չի՛ կարելի,

Կարելի է միա՜յն-միայն հիանա՜լ՝

Ցերեկն ապրել քեզ տեսնելու հուզումներո՜վ,

Իսկ առանց քեզ՝

Գիշերները խենթանալ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան