Տունս ամպերում...

* * *

Մի՛ կասկածիր,

Ու ցավ մի՛ ապրիր,

Ո՛չ խնդության պահին,

Ո՛չ տխրության,

Մի՛ խնդրիր, այլ պահանջի՜ր,

Պահանջի՛ր, որ  քո՜նը դառնամ:

Որ սարքեմ իմ տո՛ւնն ամպերում,

Որտեղից երևա պատուհա՛նդ,

Որ ամե՜ն առավո՜տ, իրիկո՜ւն,

Աչքե՜րս լինեն պահապա՛նդ:

Որ քնքշությունդ սեղմե՜մ իմ կրծքին,

Որ վա՛խդ թաքցնեմ  իմ սրտո՜ւմ,

Որ ամեն վայրկյան հայացքի՜դ,

Հայացքս համբուրի  երկնքում…

Մի՛ ճչա  խո՜ւլ ու մոլո՜ր,

Ես ծանոթ եմ և քո՛ և ի՛մ ցավերին,

Կտեսնես դու ինձ ամեն օ՜ր,

Երբ տունս հենվի ամպերին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ

Ժպտացել իրար,

- Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ

Դարձել էր Ամառ…

- Ինչ-որ չեմ հիշում,

Վերջին հանդիպմանը մենք  համբուրվեցի՞նք

- Ո՜չ, չհամբուրվեցինք,

ուղղակի  ծաղիկներ չեղան,

ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ…

- Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս,

Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ,

- Ո՜չ, դա նրանից էր, որ

Գարունն իր գուլպաներն էր հանել,

Դու խաղում էիր Գարնան մերկ ոտքերի հետ…

Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ

Հույսի ետևից,

Որ սի՛րտդ է այրվում հեթանոս կրակով,

Ասացիր.  «Փորձիր առանց ինձ ապրել»

Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս,

Իսկ ես շա՜տ ջահել…

- Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր

Կամ քիչ մոտ արի՜

- Վաղուցվանի՞ց է:

- Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի,

Ի՞նչպես գտար ինձ

- Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից…

Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ,

- Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ,

Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց,

- Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ…

… Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա,

Ետևից թափոր էր ու մի ծեր Կարոտ

Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում…

Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ

Եվ ո՞ւր ես գնում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Նեղացած մուսայիս

Իմ սիրտը հարմա՛ր է

(Շատերն օգտագործում են հարմարվող բառը)

Բայց ո՛չ, ես գտնում եմ, որ

Տեղին է  «հարմար»- ը…

Այնտեղ կարող ես ինչ ուզես անել՝

Պատերին ոտքերով հարվածել,

Առաստաղը ձեռքերով ճանկռել,

Հանգստանալ՝ պառկել,

Վեր կենալ քայլել,

Ուրախանալով տխուր արձագանքի

Ձայնը լսելուց -

Բղավել,

Լիաթոք լա՛ց լինել,

Մտքիդ եկած ցանկացած միտք -

Պատերին քերծել…

Իրոք հարմար է չէ՞

Եթե այո, էլ ինչո՞ւ ես ատամներովդ փորձում

Անպայման մի պատուհան կամ մի դուռ  բացել՝

Դուրս գալ ու փախչել:

Ապրի՛ր քեզ համար,

Այնքան վայելիր,

Մինչև որ սիրտս

Ինքը կանգ կառնի:

Այդպես կմնաս՝ դու իմ մեջ,

Ես՝ քո,

Սիրտս հարմա՛ր է

Ոչ թե հարմարվող:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Թող ճախրի բազեն

Թող ճախրի բազեն

Թող ճախրի բազեն,

Գեղեցիկ է ճախրում՝ բազեյին վայել,

Ինչո՞ւ ես նրան ցած բերում,

Ընտելացնո՜ւմ,

Փորձում ստրկացնել:

Թե՞ մտածում ես, որ բազեի համար

Մարդ արարծը սողուն է թվում:

Ի՛նքդ թևեր առ, ի՛նքդ բարձրացիր,

Ինչպես հոգիդ է թռչում առանց երթուղի,

Առանց կանգառի,

Առանց ուղեկցորդ,

Թե՞ համոզվել ես, որ

Սողալու համար ծնված էակը

Թռչել չի՛ կարող:

Գե՛տն էլ է հոսում

(Կասեի սողում)

Ջրաղացներ է պտտում հսկա,

Ծայրեր չունեցող դաշտեր է ջրում

և պղտորվում է և պարզ է լինում՝

Այնքա՜ն,

Որ աչքի բիբի պես նայում է վրադ,

Մեկ ծո՛վ է դառնում,

Մե՛կ՝ օվկիան ազատ,

Մեկ հոգուդ նման հանկարծ կատաղո՜ւմ,

Ափերից ելնում

Ու ավերում է ամե՜ն սարքած բան,

Փորձի՛ր ստրկացնել՝ ճահիճ կդառնա…

Այդպե՛ս է կյանքում՝

Ստրուկ սարքելը վայել չէ մարդուն,

Ցանկացա՛ծ ստրուկ

Պահը երբ որ գա,

Դաշույնը ձեռքին

Մա՛հդ կդառնա…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտի իմ ձին

Կարոտի իմ  ձին

Ինձ ո՛չ աղավնի է պետք ու ո՛չ էլ ագռավ,

Կասկածամի՛տ չեմ,

Կասկածներ չունե՜մ,

Ես համոզված եմ,

Սիրո իմ աշխարհը

Վաղուց է պատրաստ…

Սահման չունեցող մեծ  Տիեզերքի-

Փոքրիկ մի կղզի՜, մի ցամա՜ք,

Վարգում է այնտեղ կարոտի մի ձի՝

Վայրի՜, կատաղա՜ծ, անկաշկա՛նդ:

Լազուր օվկիա՜նն է հարվածում ձիուն,

Քամի՛ն է խառնում բաշը գզգզված,

Կապույտ երազի արևն է փորձում

Սանձել կարոտս ծերացած:

Կապույտ աչքերով մի փիղ է գալիս՝

Ծնկո՜ւմ իմ սիրո աշխարհում,

Կարոտներիս ձին տրտինգ է տալիս՝

Մաղձափրփուրը բերանում:

Վիրավորանքի լեզուն դառնահամ

Ընկերացած մենակության հետ,

Մտրակում է իմ ձիուն անդադար

Սարսափի մատներով մի ձեռք:

Կողերն արյունոտ վազո՜ւմ է, փնտրո՜ւմ,                

Ա՛փ է որոնում կարոտներիս ձին

Ու վրնջալով բողոքն է հայտնում

Տարիներ տևող ժամերի մասին:

… Գրկել եմ բունը մի հին թզենու,

Հոգո՜ց եմ լսում՝

Ասես թզենին արծաթ մշուշում

Գրկին է սեղմում

Կարոտից խենթացած

Իմ ձիուն:

Ս.Ումառ-Հարությունյան