Աշնան ժլատ արևի նման

Աշնան ժլատ արևի նման

Չասված խոսքերս

Գլուխ են թեքում պոետիկ հույզերի առաջ:

Մի պահ կանգնեցրո՛ւ ընթացքդ արագ,

Մի՛ անցիր անտարբեր,

Մի՛ եղիր համառ…

Խորհի՜ր թե ի՞նչեր կարող եմ ասել,

Չեմ խոսում սակայն,

Դեռ բառ չեմ գտել՝

Մի այնպիսի բառ, որ կարողանա

Աշխարդ շրջել:

Արդեն վաղո՜ց է,  որ այսպես անշարժ

Կանգնած իրար ենք նայում ես ու հույզերս

Խղճում եմ նրանց,  նրանք էլ գուցե ինձ,

Իսկ գիտե՞ս քանիսն են անցել - գնացել չասված խոսքերից…

Խոսքերի ծո՜մ

Հույզերի ալի՜ք

Հավատի անկո՜ւմ

Իսկ հավատները զորքե՛ր են շարժում,

Հարսնաքողի հետ հարսանի՛ք անում,

Հարսնագողի հետ սեղա՛ն են նստում,

Սակայն չե՛ն խոսում,

Քանզի բարձրաձայն ասված խոսքից սխալ՝

Մի օրհնանք - կարող է տասն  անեծք դառնալ՝

Փաթաթվել վզիդ,

Լեզվիդ դառնանալ,

Սրտիդ հետ սերտաճել

Բազմանալ…

Շատ մի՛ չարչարիր սիրտը իմ նեղված,

Թող այն աշխատի հույզերիս չափով:

Աշնան ժլատ արևի նման

Խոսքերս չասված

Թող լինեն սիրո լո՜ւռ ապաշխարանք…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

…Երբ ներսում գարուն է

Անձրև՜ էր, ցո՜ւրտ ու խոնա՜վ,
Քայլում էի լուռումունջ,
Երբ մեր բակում պատահմամբ
Տեսա հիմար մի խխունջ:

Ասացի,

- Գնա տո՛ւն, կմրսե՜ս,
Թրջվե՜լ ես անձրևից,
Խխունջը պատասխանեց.
- Ցո՛ւրտ է միայն դրսից:

Իմ ներսում գարո՛ւն է,
Օ՛ր է հիասքանչ,-
Շշնջաց այդ սողունը,
Պատյանում իր փակված:

Ասում եմ

- Ցո՛ւրտ է, մի՞թե չես մրսում,

Եղանակն էլ կիջնի զրոյից,
Նորից նույնն եմ լսում.

- Ցո՛ւրտ է միայն դրսից,

Իմ ներսում տաք է այնքան,

Որ վարդեր են ծաղկում,
Ծիտիկներ կան ծլվլան,
Ծղրիդներն են երգում…

- Դե լա՜վ, ի՞նչ արած,  

Այ հիմա՛ր խխունջ,

Մնա այդպես՝ փակված

Ներսումդ խնջույք:

… Անձրևը վաղուց ավարտվել էր,
Դուրսն արև էր տաք,
Իմ ներսում խավար էր,
Ցո՜ւրտ էր ու դատարկ:

Օրը՝ նեղացած աշխարհից…

Ամպերը լաց չե՛ն լինում,

Աշխարհում չկա՛ նման բան,

Ինչ որ Մեկ  չկա՛ վերևում,

Որ լաց է լինում քեզ համար…

Թե լա՛ց է անձրևը,  կորա՛ծ չէ ոչինչ,

Կախված չէ ինձնից ու քեզնից,

Թե անձրև է, ուրեմն մեկի սիրտն է

Շատ խիստ նեղացած աշխարհից…

Թեթևանում է երկինքը ցավերից,

Արցունքոտվելով դատարկվում,

Ու տխուր պարում են կաթիլներն անձրևի,

… Աշխարհն անտարբեր պտտվում:

Մի ափ է շոյում բնության թաց այտը,

Տաք՝ ինչպես գիրկը մայրական,

Ու պտտվո՜ւմ, պտտվո՜ւմ է աշխարհը

… Անձրև է թափվում անդադար…

Բնությունն ուղղակի թրջում է աչքերը,

Աչքերի նման հայրական,

Մի ձեռք է շոյում բնության վարսերը

… Անձրև է թափվում անդադար…

Արդյոք կա՞ ինչ որ մեկն այնտե՛ղ վերևում,

Քեզ համար մտածո՜ղ, կարեկի՜ց,                 

Չկա՛,  չի՛ եղել նման բան աշխարհում,

… Քո սիրտն է լալիս ցավերից:                               

Պտտվի՜ր աշխարհ, պտտվի՜ր,

Ազատվիր մոխրագույն ամպերից,             

Թող գնա՜, թո՛ղ այսօրն էլ անցնի,

Օրը՝ նեղացած աշխարհից…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Հեռացող քայլեր

Հեռացող քայլերը միգուցե լքո՜ւմ են,

Միգուցե ուղղակի հեռանո՜ւմ,

Ինչպես աչքի բիբի մեջ թախիծն է կծկվում՝

Աչքի ետևում թաքնվում:

Հղի ձկան նման թաց ու լպրծուն,

Ծանրանում է աչքն ու արցունքոտվում

Եվ

Բաբախում է  ճիշտ սրտի նման

Ո՞վ գիտե վայրկյանում քանի-քանի՜ անգամ:

Արցունքը չի՛ սառում,

Սառած չի՛ կախվում աչքի կոպերից,

Սառույց չի՛ կապում աչքերին,

Բայց չգիտես ինչու սառում են աչքերը

Ճանապարհներին երկա՜ր նայելիս …

Հեռուն գնացող քայլերը պատժամիջո՞ց են լքողի կողմից,

Թե՞ փորձությո՜ւն են, պատի՛ժ լքվողի համար,

Ամեն դեպքում լքո՛ղ են հեռացող քայլերը՝

Սառն ինչպես արյունը ձկան:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Պոետի հոգին

Աշխարհում այդպես է՝

Մեկը գնում է,

Մյուսը գալիս

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ որ այդ անցուդարձից

Մեկ հոգին, մեկ էլ սիրտն է լալիս,

Խղճի նժարը իր ծանրությունից

Պոկվո՜ւմ,

Ընկնո՛ւմ է ցած

Փնտրելով մեկին,

Հոգնա՜ծ, վշտահա՜ր,

Քամու ստվեր է դառնում

Պոետի հոգին…

Լույսերը մարած պոետի հոգին

Շատ է նմանվում այն  կույր նկարչին,

Որը չի տեսնում, բայց շատ լավ է զգում

Դիմացն անհանգիստ նստած բնորդի

Թաքնված թախիծն աչքերում,

Թաքցրած մտքերն աչքերի ետևում,

Ու Արձանանում է

Քամու ստվերին ընկած տերևի խելագար պարը

Նկարչի կտավում:

Պոետի մոլորված հոգին

Մութ փողոցներով փնտրում է մեկին…

Կգտնի՞ թե՞ ոչ,

Ոչ ոք չգիտի,

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ, որ փնտրտուքից

Մե՛կ հոգին, մե՛կ էլ սիրտն է լալիս։

Աշխարհում այդպես է՝

Մե՛կը գնում է, մյո՛ւսը գալիս,

Մեկը ծիծաղո՜ւմ է,

Մեկն՝ արտասվում ցավից,

Եվ այդ բոլորը քամին խելագար

Բերո՜ւմ, կախո՜ւմ  է

Պոետի ուսից…

Պոետի հոգին դառնում է հեքիաթ,

(Հեքիաթներում էլ միշտ

Բարին հաղթում է չարին…)

և ոչ մեկի պետքն էլ չէ հեքիաթասացը՝

Պոետի հոգին։

Ս.Ումառ-Հարությունյան