Սպասում

Գիշերվա ճիչն ընկավ հատակին,

Հատակը ծածկվեց մթան շղարշով,
Միայնությունը գրկեց տագնապին,

Երբ դու հեռացար գիշերով:

Ինչ որ մի բան բարձրացա՞վ թե՞ ընկավ,

Ժպիտը շնչեց անհանգիստ,

Արցունքից թրջված մի ձեռք բարձրացավ,

Դանդաղ մոտեցավ աչքերիս:

Ո՛չ քամի կար,

Ո՛չ ճիչ, ո՛չ լուսին,

Միայն սուտն էր լողում մթան մեջ,

Մի  կապույտ շրջազգեստ էր ընկած բազմոցին՝

Դաժա՜ն, անողո՜ք, սնամեջ:

Կարծես հրդեհվեց ատլասե վարագույրը՝

Այրվե՜ց,

վերջացավ աղոթքի նման,

Սենյակում մնաց օդային քո համբույրն ու…

Կավե մի դատարկ ծաղկաման:

Անքնությունը մի որբուկի պես,

Լիզում է աչքերս հոգնած,

Իրոք չեմ կարող մնալ առանց քեզ,          

Նեղացա՜ծ,

Հեռացա՜ծ իմ երազ…

Ապրել կամ քնել կլինի՞ առանց քեզ…

Սպասումը ցա՜վ է,

Տանջո՜ւմ է աչքերս,                                

Մի՛ սեթևետիր, արի վերջապես,

Փակի՛ր կոպերս…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Անկյուն...

Կրքերի քամին

  

Ես երբեք այսքան համառ չեմ եղել,

Եվ ի՞նչ եմ ուզում քեզնից անընդհատ,

Կյա՜նք,

Ընդամենը հպարտ եմ եղել,

Հիմա խնդրում եմ - մեն մի ակնթարթ:

Ընդամենը մե՜կ,

Ո՛չ տա՜սը, ո՛չ  հարյո՜ւր…

Ընդամենը մե՛կ  - մեկ ջնջո՛ց կյանքի,

Որ կարողանամ

Ինձ թևեր տվող

Անքա՜ն ցանկալի, թևերս կտրող

Այնքա՜ն ցավալի

Մեկ օրը ջնջել իմ հիշողության…

Դա այն օրն է, երբ դռանս տակից կատվի ձագի պես,

Մի կրքոտ քամի սողաց դեպի ներս,

Ո՜չ,

Ո՛չ թե սենյակ, այլ

Սիրտս լցվեց…

Համոզել փորձեց, որ ինքը Սերն է,

Պարզվեց՝ անհասցե, անտոհմ մի

Բե՜ռ է…

Արցունքն աչքերում

Մի ունայնություն…

Դա տիեզերքի, տարվա այն օրն է,

Երբ մայրամուտն է լուսնին մերձենում,

Երբ արթնանում են հոգումդ քնած խաղաղ խխունջները,

Երբ երթն են սկսում ագա՜հ, կիսաքուն, քո

Խո՜ւլ անուրջները…

Երբ ցանկանում ես զմայլվել արևով,

Ամպի դիմակով,

Անձրևի թափով,

Հողի Ջերմությամբ, որից որ պետք է ծնվի մի փոքրիկ,

Երիցուկ կամ էլ

Մարգարտածաղիկ…

…Ու հենց այդ պահին

Բա՜րձր, շա՜տ բարձր փռշտում է

Կրքերի քամին՝

Աչքերը տնկած քո թաշկինակին,

Որով բազմաթիվ անգամ ես սրբել

Երազանքներիդ արցունքն ու փոշին…

Ինձ մի՛ առարկիր,

Որ դա բնական է՝

Բնությունն է փռկվել իմ սրտում,

Որ օձը՝ օձին է գտնում,

Գայլը- գտնում է գայլին…

… Կրքից լցված իմ այս սրտով

Որտե՞ղ  գտնեմ ընտրյալին:

Ես երբեք այսքան չեմ եղել համառ,

Եվ ի՞նչ եմ ուզում քեզնից

Կյա՜նք…

Ո՛չ տա՜սը, ո՛չ  հարյո՜ւր…

Ընդամենը մե՜կ,

Հիշողությանս - մեկ օրվա ջնջո՛ց:

… Առանց Նրա կիրքը բեռ է,

Սերն էլ ցա՜վ է

Ու խայթո՛ց…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տատիկը

Մի տատիկ էր մեջքով հենվել
Դեղատան հին դռանը,

Դեղ գնելու փո՛ղ չուներ -

Դա էր ցավի պատճառը:

Դեղատոմս էր ափի մեջ,
Արժեքը՝ իր կյանքի  չափ,
Իսկ փողոցում անտարբեր
Դարն էր՝ խիղճը կորցրած:

Թղթե մի Հավատ էր բռնել,

Թղթում- Հույսի երկու բառ,

Մի՞թե վերջն էր եկե՜լ, չոքե՜լ,

Խեղճ տատիկի սրտի տակ:

… Հեռվից կարծես մի ձայն լսեց՝

Մաքո՜ւր, պայծա՜ռ, կանչո՜ղ, ջի՜նջ

« Մի՞թե Տերը ինձ չանտեսեց,

Գո՞ւցե հիմա կօգնի ինձ…»

Փոքրիկ մի տղա էր  կանգնել…

- Տատի՛կ, էլ լաց չլինե՛ս,

Մայրս հացի՜ է ուղարկել,

Կուզե՞ս, կեսը կտամ քեզ:

Թաթիկը կնոջն էր պարզել,

Տալիս էր նրան իր հացը,

Բոլորին մարտի էր կանչել,

Տասնամյա այդ դյուցազնը:

…Հազարամյա ծունկը չոքեց,

Ցա՛վը մարմնում նվնվաց

Ու փոքրիկին գրկին սեղմեց

Դեղատոմսը մոռացած…

Ցավերն անցան մի հրաշքով,

Հավատն իր գործը արեց,

Աշնան քամին սառը շնչով,

Դեղատոմսը փախցրեց…

Ս.Ումառ

Կարոտ

Բարձրանում է հոգնած ձե՜ռքը կարոտի,

Հեռացնում է իրարից թարթիչներս-

Աչքե՛րս բացում,

Կարոտի աչքերն այնքա՜ն հարազատ

Տեղավորվում են հայացքիս ներսում…

Պահարանի կիսաբաց դռնից,

Քո շրջազգեստն է ոտքերը կախել

Միայնա՜կ,

Կարոտս չի՛ հոգնում սպասելուց,

Կարոտս սպասում է համակ…

Մի ցա՛վ է ճչում ժամանակի մեջ,

Իմ ետևից կանչում է մի ձայն,

Դանդաղ հեռանում եմ ներկայից՝

Կարոտս գրկումս սեղմած…

Հուշերիս անոթը դատարկ է՝

Վշտաբեկ,

Սիրտս՝ նվաղած – կարկամած,

Անոթի հատակում  կանացի մի ձեռք,

Մատներն է սեղմում դառնացած…

Վազում է կարոտս

Սենյակից-սենյակ,

Հպվում է դռան դիտանցքի ապակուն,

Հեռավոր հուշերի երազ-քաղաքում

Մի կին  է կրծքով

Կերակրում պատանուն…

… Կարոտս - հրաժեշտի չափ երկար,

Անխի՜ղճ,

Անավա՜րտ,

Անաստվա՜ծ…

Իր կիսադեմով աչքով է անում,

Համբուրում է կոպերս հոգնած…

… Արևն անհոգի, աչքերս է բացում,

Ամոթխած կարոտս - շշնջում

«Բարև՜»…

Ծաղկած հոների փոքրիկ մի այգում,

Ժպիտդ է թռչում

Տերևի՜ց-տերև՜…

Ս.Ումառ