ԻՆՔՆԱԿԵՆՍԱԳՐՈւԹՅԱՆ առաջին տողը

Ես փոքր էի, շատ փոքր, դեռ խոսել չգիտեի, միայն կարողանում էի ձայներ հանել:

Այդ օրը, ես մինչև հիմա չեմ կարողացել պարզել, թե ինչ խոսակցություն էր տեղի ունեցել ծնողներիս միջև…

…ես պառկած տնքում էի, հայրս օրօրվող բազկաթոռի մեջ Սովետական Հայաստան լրագիր էր կարդում:

Մայրս քիչ հեռու նստած ինչ որ բան էր կարում ու լացակումած աչքերով նայում ինձ:

Չէի հասկանում թե ինչու չի մոտենում ինձ ինչպես միշտ:

Շատ էի ափսոսում, որ լաց լինել դեռ չէի սովորել ու ձայներ էի հանում՝ հրավիրելով մեկն ու մեկին ինձ մոտենալու ու գրկելու, կամ տեղափոխելու մի այլ տեղ, քանի որ պառկած էի մանկական փայտե մահճակալից  դուրս ցցված մի փոքրիկ մեխի վրա ու անհանգիստ էի:

- Չմոտենաս, նա տղա է, թող ինքը լուծի իր հարցերը:

Մայրս անձայն արտասվում էր անկարողությունից:

Ներս եկավ տատիկս:

- Քոռանամ ես, բա չեք լսում երեխայի ձայնը, անխիղճներ:

Փորձ արեց մոտենալու ինձ, բայց հորս խիստ ձայնը նրան ետ պահեց:

- Չմոտենաս տղայիս:

- Բայց անհանգիտ ձայներ է հանում, միգուցե ինչ որ բան է անհագստացնում:

- Նա անհանգստանում է այնքան, որքան որ թույլ է տալիս անհագստությունը, երբ որևէ բան ցավեցնի, նա ստիպված կլինի լաց լինել, ինքը կտեղափոխվի, ինչպես որ կարող է, նա տղա է, թող սովորի:

* * *

Այսօր իմ կյանքում առկա են բազմաթիվ դուրս ցցված մեխեր, որոց վրայով ես զգույշ քայլում եմ, ինչ որ ձայներ հանելով, բայց լաց չեմ լինում, դեռ ոչինչ այնքան ցավալի չէ, ուղղակի պետք է դիմանալ, դիմանալ…

Ս.Ումառ

ՀՐԱՇՔ

Միշտ զարմացել եմ, թե որքան ուժեղ է կին արարածը:

Նախանձել եմ:

Պատկերացնում եք մեկ օր- 24 ժամ- 1440 րոպե- 86400 վայրկյան այդ ուժեղ արարածը քո աչքի առաջ պտտվում է ու դու՝ անզոր որևէ բան անելու:

Որտե՞ղ է ծվարել այդ արարածի Աքիլլեսյան գարշապարը:

Որոշեցի անպայման գտնել ու պատկերացնում եք իմ չորս տարվա տանջալից արդյունքն ավարտվեց հաջողությամ:

Ես գտա՜…

Բայց մինչ անցնելը նրա Աքիլլեսյան գարշապարին (չիմացողների համար նշեմ, որ գարշապարը դա կնոջ մարմնի օրգան չէ) ես արեցի մի գյուտ, որի մասին կցանկանայի կիսվել:

Մի անգամ մտա ննջարան, որտեղ առանց մակիյաժ, առանց մանիկյուր, առանց պեդիկյուր առանց էպիլյացիայի նա կիսաբաց պառկած էր, վերցրեցի ու մեր վեցամյա աղջկա բանտիկը կապեցի մազերին՝ թիթեռնիկի տեսքով…

Հրաշքը պատրաստ էր…այսպիսի բաներ:

Չշեղվենք.

Չեմ ափսոսում իմ կորցրած տարիները, արդյունքն էլ գոհացուցիչ չէ, բայց կարևորը դա իմ գտածն էր…

Եվ այսպես.

0.1916666 օր-11.5 րոպե- 690 վայրկյան կինը բացարձակ անկարող է և 100% խոցելի, դա այն ժամանակահատվածն է, երբ մանիկյուր քսելուց հետո սպասում է, որ եղունգները չորանան:

ՀԻՇՈՂՈւԹՅՈւՆ

Ճանապարհները վերջ չեն ունենում, հատկապես գարնանը, նույնիսկ նրանք, որոնք քեզ տանում են փակուղի, դա վերջը չէ, որովհետև դու նորից շրջվում ես ու նորից քայլում նույն ճանապարհով:

Այս ճանապարհն էլ բացառություն չէ, ոլոր մոլոր, զառիթափ, վերելք, վայրեջք, որով քայլում են իմ հիշողության երեք քույրերը՝ Դառը հիշողությունը, Քաղցր հիշողությունը և Սերկևիլի համով հիշողությունը:

Ավագ քույրը՝ Դառը հիշողությունը, խիստ դեմքով է, հաստ ապակիներով ակնոցով, թողնում է լուրջ տպավորություն:

Միջնակ քույրը՝ Քաղցր հիշողությունը, որախ աղջկա աչքերով անընդհատ փնտրում է ինչ որ բան, երևի ճամփեզրին հաճախակի հանդիպող յուրահատուկ գույնով ծաղիկներ:

Կրտսեր քույրը՝ Սերկևիլի համով, մտախոհ է, անընդհատ նայում է ոտքերի տակ, բայց աչքի տակով կարծես հսկում է երկու քույրերին, չնայած համոզված է որ միևնույն է իրեն չեն լսելու ավագ քույրերը:

Ճանապարհը հոգնեցուցիչ էր, հուշում էր հանգիստ ու բոլորովին էլ պատահական չէր որ դիմացից երևաց ճյուղերը մինչև գետնին կախած մի ծեր, կյանքից հոգնած մի ծառ, որը շատ նման էր ինձ, մի մարդու որը ստիպված պետք է հյուրընկալեր իր հիշողություններին:

« Հիշո՞ւմ ես, երբ մի անգամ կինոդահլիճում, կինոյի ժամանակ համբուրվում էինք, ձեռքս ակամա մեկնվեց կրծքիդ, իսկ դու ետ քաշվեցիր ու ապտակեցիր ինձ.

- Մի՞թե սերը այդպիսին է լինում, դու ինձ ո՞ւմ տեղն ես դրել… »

« Հիշո՞ւմ ես, երբ մի անգամ կինոդահլիճում, կինոյի ժամանակ համբուրվում էինք, ձեռքս ակամա մեկնվեց կրծքիդ, իսկ դու ետ քաշվեցիր ու ասացիր.

- Կբղավեմ հաճույքից, խնդրո՜ւմ եմ, հիմա պետք չէ…»

« Հիշո՞ւմ ես, երբ մի անգամ կինոդահլիճում, կինոյի ժամանակ համբուրվում էինք, ձեռքս ակամա մեկնվեց կրծքիդ, իսկ դու ետ քաշվեցիր ու.

- Լսի՛ր, երբ մտանք դահլիճ ես նկատեցի որ կոշիկներդ թաց են, կմրսես, ուզում ես հանիր, մի կերպ չորացնենք, մութ է ոչինչ չի երևա…»

* * *

- Նստենք, այս ծերացած ծառի տակ, ինչքան էլ չլինի մի քիչ հով է այստեղ:

- Ինչ գեղեցիկ են կախվել ճյուղերը,

- Այս ծառը նույնիսկ ձմռանն է կանաչ լինում, հիասքանչ է:

Ծառն իր ճյուղերով փաթաթվեց ու կուլ տվեց հիշողության երեք քույրերին:

Ս.Ումառ

ԲՆԱՎՈՐՈՒԹՅՈւՆ

Բանականությունս սրիկայի մեկն է, դաժան, անողոք, միշտ դանակը ձեռքին պատրաստ սպանելու ցանկացած իրեն դուր չեկող բան:

Բնավորությունս խոզի մեկն է, անվերադարձ սիրահարված է Մտքերիս ու ոչ մի գնով չի կարողանում ապրել առանց նրանց:

Մտքերս  նազելի ձիու նման գեղեցիկ են ու վրնջյուն, հիանալի կարողանում են կողմնորոշվել ցանկացած պարագայում, նույնիսկ ինձ թվում է թե իգական սեռի են, քանի որ իրոք գեղեցիկ են: Այստեղ պետք է հասկանալ Բնավորությանս վերաբերմունքը, ճաշակով է, ինչ խոսք:

Մտքե՜րս…

Մտքերս այսօր իրենց  լավ չեն զգում, մի տեսակ թույլ են, կարծես անկամք, ոչնչի կարիք չունեն, անփայլ աչքերով նայում են առաստաղին…

Չափում եմ մտքերիս տաքությունը՝ 38.6:

Հիմա հասկանալի է թե ինչու եմ արդեն երկու օր այս վիճակում:

Բանականությունս կատաղած քայլերով մտավ ներս, ես հասկանում եմ որ իրեն էլ պետք է հասկանալ, բայց ինչ կարող ես անել, հիվանդությունը ժամանակ է պահանջում:

- Ես ինչքան պետք է տանջվեմ առանց ձեզ, ինչու եք հիվանդացել, որտեղ է տեսնված որ Բանականությունը առանց մտքերի լինի:

- Մենք մեղավոր չենք, դե երևի վիրուս է, համատարած:

- Ինձ չի հետաքրքրում ես էլ իմ կյանքն ունեմ, ինչ է ուզում եք ինձ ժամանակից շուտ գերեզման իջեցնել:

- Ներեղություն, - ասաց  Բնավորությունս,- պատահում է բոլորի հետ, պետք է համբերել:

- Իսկ դու սուս մնա, ես քեզ ձայն չեմ տվել,- հետո Բանականությունը շրջվեց դեպի մտքերս ու շարունակեց.

- Ձեզ տալիս եմ մեկ գիշեր, լսեցիք, մեկ գիշեր, եթե ոտքի չկանգնեք, ես կմորթեմ ձեզ, այ այս դանակով,- հեռացավ վստահ քայլերով:

Գիշերվա երկուսն էր երբ Բնավորությունս զգույշ, հուշիկ քայլերով մոտեցավ, նստեց Մտքերիս անկողնուն ու ասաց.

- Խնդրում եմ, ձեզ, առողջացեք, ես շատ կվշտանամ եթե Նա ձեզ մորթի, ես կօգնեմ, աղաչում եմ, գիտեք թե որքան են աղոթել ձեզ համար:

Հետո էլի բառեր, բառեր, բառեր…

Մտքերս կամաց կամաց ոտքի էին կանգնում Բնավորությանս Խոզ աչքերի առաջ:

Վերջապես, երբ առավոտյան ժամը 8-ն էր, Մտքերս կազմ ու պատրաստ, առողջ տեսքով դիմավորեցին սուրճ բերող դաժան Բանականությանս:

Բանականությունս ցնծում էր:

Բնավորությունս հոգնած գիշերն ինձ տված ջերմ բառերից՝ ննջում էր անկյունում:

- Այդպես, քանի որ արդեն լավացաք, պետք է խնջույք կազմակերպենք, քեֆ ենք անելու, ու դրա համար մենք կմորթենք Բնավորությանն ու խորովածով կնշենք ձեր առողջանալը:

- Ինչու ինձ, - Բնավորությունս վախեցած նայում էր Բանականությանս:

- Որ քիթդ ամեն տեղ չխոթես, վերջ, ես իմ ասածի տերն եմ:

Ս.Ումառ