Սերը մե՜ղք էր իրոք

Ես պատրաստ էի ամե՜ն,

ամեն ինչի,

Կարո՞ղ ես պատկերացնել

Նույնի՛սկ,

Նույնիսկ զանգահարելու,

Ձայնդ լսելու,

Ժպտալու՝ տեսնելով դեմքը բարկության,

Իսկ պատճա՞ռը լռության…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք

Տանջում էինք նրան

Ու շարունակվում էր այդպես՝

Վիճա՜կ,

Տառապա՜նք,

Դու վախենում էիր սիրել,

Ես վախենում էի մերժվել,

Եվ այդպես օր-օրի սերը ծերացավ,

Եվ այդպես օր-օրի տարիներն անցան…

Սերը մե՜ղք էր իրոք,

Մենք տանջում  էինք նրան

Ըմբոստության ոգին, որ պիտի քեզ գրկեր,

քեզնով ջերմանար,

Քո շնչով լցվեր,

Կուսական կրծքիդ աղոթքներ գրեր-

Ժամանակ չգտավ՝

կարոտներիս ձիու հետ

Երազներում կորավ,

Կարոտները հեռացա՜ն

Չվերադարձա՜ն…

Սերը մե՜ղք էր, իսկ մենք

Տանջում էինք նրան

Անհասկանալի մերժումներից մութ,

Չասված խոսքերից (գուցե նեղացած)

Սերն իր ճամպրուկը կապեց 

(գնալուց առաջ)

Սերը թռա՜վ, գնա՜ց…

Սերը մե՜ղք էր, գնա՜ց

Ա՜խր շա՜տ էր տանջված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜

Անտառի ու բացատի շոշափող գծից

Մի քիչ դեպի աջ

Մի հողաթումբ է,

Վրան անտաշ քար ու մի փայտե խաչ:

Քարի անհարթ մակերեսին կապտագույն ներկով

Գրված է մեկ բառ.

«Ավո»

Քիչ հեռու երկաթե մի սեղան է,

Երկու զույգ նստարան…

Ոտքերի վրա մի ժանգոտ մանղալ է,

Ու  դատարկ շշեր անհամար:

Տեսնես ի՞նչ մարդ ես եղել, Ավո՜:

Ո՞վ է քեզ այստեղ հուղակավորել,

Որ չի էլ իմացել թիվը ծննդյա՜ն, մահվա՜ն,

Թե՞, կապույտ ներկը չի բավականացրել,

…Հանգրվանդ դարձել է վայրի գերեզման:

Հողը դնելիս ի՞նչ երգ են  երգել

«Դլե յամա՜ն»  թե՞

«Օտար ամայի ճամփեքի վրա…»

Ավո՜, հետաքրքիր է ի՞նչ մարդ ես եղել,

…Երբեք չեմ տեսել նման գերեզման:

Տեսնես ինչ-որ մեկի աչքը

Թա՞ց է եղել այդ պահին,

Ինչ-որ մեկը կո՞ւրծքն է ծեծել,

Բղավե՞լ է լալագին,

Թե՞ համբերող համբերությամբ

Սպասել են լուռ

կապույտ բոցով մանղալի մեջ

Խորովածի ավարտին…

Ավո, տեսնես ո՞վ ես եղել,

Ազգի վերջին մի անհա՞տ,

Մա՞րդ ես եղել  դու հողածին…

Թե՞, Բաքոսների սերնդից

Սուրբ ես եղել մի անհայտ ….

Վստահ եմ որ կամքդ է եղել

Քեզ հիշելու ձևը այս

Աչքով արցունք հեղեղելը

Խորթ է եղել քեզ համար:

Ամեն դեպքում եղել ես Մա՜րդ,

Օղորմի քեզ մարդ աստծո,

Հողը թեթև լինի վրադ,

Ավո,՜ եղբա՜յր անծանոթ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Համր մասրենին

Անձրև է մաղում,

Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,

Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,

Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,

Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,

Որ այգումս աճած վայրի մասրենին

Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,

Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,

Քամին՝ այդ խելառն անաստված

Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,

(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)

Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ

Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,

Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,

Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել

Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,

Կառչած անցյալի թևերից,

Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման

Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտո՜ւմ եմ, կարոտո՜ւմ

Երբ մայրը կա՝  հենա՛կ ունես, պատվա՛ր ունես անսասան,

Տառապանքդ ո՛չ թե կիսող -  

Չեզոքացնող ուրվական:               

Քեզ համբուրող մոր շուրթերը ուրիշ գո՜ւյն ունեն, ուրիշ բո՜ւյր,

Մորդ քեզ ծածկող մատները                        

Ունեն մեկ ուրիշ ջերմություն:

* * *

Լռությո՞ւն է,  թե՞ թվում է, որ մեծ «աղմուկ» է լսվում,

…Դա մայրական քնքո՜ւշ սիրտն է,

Միայն քեզ համար բաբախում:

Քեզ փորձանքից հեռու պահող Մոր շուրթերն են մրմնջում,

Խոնավ աչքն է՝ քեզ կարոտող

Առանց արցունք լաց լինում:

Խաչակնքող մո՛ր ձեռքերն են այդքան «աղմուկ» բարձրացում,

Մորդ  սպասող տա՜ք հայացքն է

Քեզ անընդհատ տուն կանչում:

Մոր անցկացրած ամբողջ կյանքը՝ կա՜նչ է, կարո՜տ ահռելի,

Մոր սրտի զարկն արձագանքն է

Քո կատարած քայլերի:

* * *

Թող անիծվի վերջին պահը, երբ մոր «աղմուկն»  է լռում,

Երբ մայրերի ուրվականը

Մեր մեջ կարոտ է դառնում:

… Հիմա գիտեմ թե կարոտը ի՞նչ  հզո՛ր է ու դաժա՜ն,

Գիտեմ ի՞նչ է հեռո՜ւն, մո՜տը,

Կարոտո՜ւմ եմ քեզ, մա՜մ ջան:

Վաղո՜ւց եմ ես դարձել հայրիկ, պա՛պ եմ դարձել, մայրի՜կ ջան,

Բայց վերմակս ծածկող ձեռքիդ

Կարոտո՜ւմ եմ անսահման:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Տունս ամպերում...

* * *

Մի՛ կասկածիր,

Ու ցավ մի՛ ապրիր,

Ո՛չ խնդության պահին,

Ո՛չ տխրության,

Մի՛ խնդրիր, այլ պահանջի՜ր,

Պահանջի՛ր, որ  քո՜նը դառնամ:

Որ սարքեմ իմ տո՛ւնն ամպերում,

Որտեղից երևա պատուհա՛նդ,

Որ ամե՜ն առավո՜տ, իրիկո՜ւն,

Աչքե՜րս լինեն պահապա՛նդ:

Որ քնքշությունդ սեղմե՜մ իմ կրծքին,

Որ վա՛խդ թաքցնեմ  իմ սրտո՜ւմ,

Որ ամեն վայրկյան հայացքի՜դ,

Հայացքս համբուրի  երկնքում…

Մի՛ ճչա  խո՜ւլ ու մոլո՜ր,

Ես ծանոթ եմ և քո՛ և ի՛մ ցավերին,

Կտեսնես դու ինձ ամեն օ՜ր,

Երբ տունս հենվի ամպերին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան