Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Եվ գիշերը կո՜ւյր

Ինձ ընկեր դարձավ,

Տեսողությունը կորցրած ա՜յն կնոջ նման,

Որը տեսնում է ամե՜ն, ամե՜ն ինչ,

Բայց չի՛ տեսնում ինձ

Ասե՜ս ես չկամ…

Եվ գիշերը կո՜ւյր մխիթարեց ինձ՝

Պատմեց ա՜յն մասին

Թե քանի՜ միլիոն կո՜յր կին է տեսել…

Եվ նրանց միջից գեղեցիկները՝

Կո՜ւյր աչքով սպասող կանայք են եղել:

Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Երբ որ պոետը կրկնո՛ւմ է մի Բա՜ն

Դրանից ավել էլ ի՞նչ նորություն,

Դա նշանակո՜ւմ է, որ ապրում է նա

Նշանակո՛ւմ է դե՜ռ

Տանջվո՜ւմ է, տանջվո՜ւմ…

Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Մի տեղ կարդացի՜

«Գեղեցիկները դժբախտ են լինում…»

(Գոնե գրեին ապրում են երկա՜ր)

«Դժբախտ»  բառի վրա ծիծաղս եկավ,

Արագ վազեցի, նայեցի՜ հայելուն

Ու…լա՜ցս եկավ…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

Անխուսափելի՜ն աչքերիդ խորքում

Ո՛չ մի կերպ սրտիս հանգիստ չի՛ տալիս,

Աղոթք չգիտե՜մ,

Բա՜յց աղոթում եմ

Անճարությունից:

Տարօրինա՜կ են բառերն աղոթքիս,

Բառե՜րն աղոթքիս – նոտաներ,

Աղոթքս դառնում է մեղեդի՜,

Որը ո՛չ մի տեղ

Ո՛չ ոք չի լսել…

«Գիշերային մենախոսություն» շարքից

* * *

Ինձ մո՜տ մնացի՝

այսինքն քեզ հետ

և մենակություն բնավ չզգացի:

Հետո հասկացա-

Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես

…կամ էլ հոգուս մեջ:

Քայլվա՜ծքդ..

քայլվածք չէր մի սովորական՝

սլա՜ցք էր դեպի վեր,

սլա՜ցք էր հախուռն

և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝

այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում

գարնան երակում:

Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր,

մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր:

Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝

Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր: