Մենություն...

Իսկ դուք ծանո՞թ եք Մենությանը,

Եթե ո՜չ,

ցավո՜ւմ եմ Ձեզ համար,

Նշանակում է ծանո՜թ չեք ձեր բնությանը

Եվ գաղտնիքներին անհամար:

Նշանակում է

Խոսե՜լ  չգիտեք, լսե՜լ  չգիտեք ինքներդ Ձեզ,

Նշանակում է

Գիշե՜ր ու ցերե՜կ անծանոթ մի ձայն է

զրուցում ձեզ հետ:

Նշանակում է

տեսնե՜լ  չգիտեք

Ի՞նչպես են ուռենու կախված վարսերը

համբուրում վազող գետակին,

Ի՞նչպես է բացված ծաղիկն իր շուրթե՜րը

Հպում հեռացող թիթեռին:

Չգիտեք ի՞նչպես է լռում ջութակը,

Ի՞նչպես է Լուսինը փա՜յլն իր կորցնում,

Երբ միլիո՜ն տարեկան իմաստուն արեգակը

Մենության առաջ գլո՜ւխն է կախում…

Չգիտեք գիշերվա անթափանց գո՜ւյնը

Ի՞նչպես է քսվում աչքերին,

Ի՞նչպես է մո՜ւթը գտնում իր բո՜ւյնը

Սև կոչված սրտի պատերին:

Չգիտեք ի՞նչպես է ընկնում զարկերակը՝

Ուղղվո՜ւմ, դառնում ճառագայթ…

Ի՞նչպես է մահվան դատարկ պատգարակը

Դանդա՜ղ օրորվում աչքերի առաջ:

Մենությունը դարձել է խարա՜ն-

Եվ հոգո՜ւ և մարմնի՜ կառափնարանը,

Ի՜նքս էլ չգիտեմ,  ցավե՞մ ձեզ համար

Թե՞ նախանձեմ,  որ ծանո՜թ չեք

Մենությանը…

Մտորումներ (շարք)

* * *

Շատ է տանջում  սի՛րտն իմ խելառ,

Մեկ ասում է «Հեռացի՛ր»,

Մեկ ասում է  «Մնա՜, տանջվի՜ր»,

Մեկ ասում է  «Մոռացի՛ր»:

Սի՛րտ,  միակն ես,

որ ինձ հանգիստ չես տալիս,

Մեկ խնդո՛ւմ ես,

Մեկ հիմարի պես լալիս:

Սի՛րտ իմ, եթե մի օր  ձե՛ռքս ընկնես,

Շարունակես քո վե՛ճը,

Վստա՛հ եղիր,  քեզ կպատռե՜մ

Տեսնեմ թե ի՞նչ կա մեջդ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մտորումներ (շարք)

* * *

Ուզում եմ գրե՜լ,

Բայց գրել այնպե՜ս - ինչպես սիրո՜ւմ եմ,

Ու բարկանում եմ, որ չի ստացվում այնպես-

Ինչպես ուզում եմ…

Բարկանալը հե՜չ –

Անցնո՜ւմ, գնում է…

Զավեշտը` զարմանալն է,

Ու…զարմանո՜ւմ եմ –

Սիրում են ինձ այնպես –

Ինչպես գրո՜ւմ եմ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մտորումներ (շարք)

* * *

Չե՛մ հասկանում

Թե ի՞նչու ես ինձ ատում…

Ուրիշի հետ ուրախանո՜ւմ,

Ուրիշի հետ սեղա՜ն նստում,

Ուրի՛շ ձեռք է մազդ խառնում,

Ուրի՛շ աչք է առագաստդ

Բացո՜ւմ-փակում,

Ուրիշ ծովի ալիքին ես նստած թևում…

Բայց վշտե՜րդ,

Ա՜խ, վշտերդ

Միա՜յն-միա՜յն

Ինձ հետ կիսում…

Ս. Ումառ-Հարությունյան

N-ին (բանաստեղծություն)

«Մոնա Լիզայի» նկարի առաջ

Հավաքված  գաճաճներ խղճի՜ ու մտքի՜,

Դուք գեղեցիկ եք համարում նրան,

Երբ  դեռ չե՜ք տեսել պատկերն իմ N-ի:

Դուք դեռ չե՛ք տեսել ժպի՜տը նրա,

Մատնե՜րը սեղմած իր կրծքին,

Ազդրե՜րը, ողորկ ալիքի նման

Քեզ ձգող դեպի խորքերը կրքի:

Գաճաճնե՜ր խղճի,

Գաճաճնե՜ր մտքի,

Դուք համարում եք նրան խորհդավո՞ր,

Նաև գրավի՜չ, գեղեցի՜կ այնքան,

Չէ՞ որ չեք զգացել շուրթերն իմ N-ի,

Գի՜րկն իր ձգելու ո՜ւժը կատարյալ:

Չէ՜, իմ N-ի աչքերը ա՜յլ են,

Ավելի խորո՜ւնկ պատկերով,

Իսկ այս  նկարում նկարչի մա՜յրն է

Նկարչի «Էդիպի բարդույթ»  զգացումով:

Հիացե՜ք խնդրեմ

Դել Ջակոնդոյի կնոջ ժպիտով,

Կամ Բելլա  դ՛Էստենի  պարանոցով հաստ,

Նկարում գուցե՞ հենց նկարիչն է

Կամ երիտասա՜րդ մի տղա:

Հիացե՛ք ինչքա՜ն որ կամենում եք,

Դրանից «Լիզան» չի դառնա ձե՜րը,

Մտքի գաճաճներ դուք ձե՜րն ունեցեք-

Ինչպես ես ունեմ  իմ  N-ը:

Միգուցե՞ լավ է, որ դուք չե՜ք տեսել

Իմ   N-ի մարմինը այնքա՜ն կատարյալ,

Միգուցե՞ լավ է, որ

Չե՜ք խենթացել՝

Ինձ նման  դարձել խելագար…