Օտա՜ր մի հողում

Իմ սերը այսօր
«տխուր» է հագել,
Եվ ասող չկա թե ի՞նչ է եղել,
Կարո՞տն է խեղդել,
Թե՞ մի դառը խոսք,
Կամ ինչ-որ մեկն է կտրուկ ասել թե.
- Էլ քեզ չե՛մ ների…
Թե՞ հոսքը
Դեպի քեզ եկող օտար աչքերով
Օտար դեմքերի:

Իմ սերը այսօր
«տխուր» է հագել
Ու նմանվել ե մենա՜կ աղավնու,
Որը թառել է ավերակ վանքի
Քանդված մի պատին
Ու շուրջը չկա՜ ուրիշ աղավնի…

Հեռո՜ւ
Այդ օտա՜ր փոքրիկ քաղաքում-
Ուր վաճառվո՛ւմ է նաև
Տրամադրությո՜ւնը,
Թող փորձի մեկը դե՜մքդ նկարել,
Եվ գիտե՞ս արդյոք թե ինչ կստացվի՝
Օտա՜ր նկարչի, օտա՜ր վրձնով
Կստացվի անտարբե՜ր
Աչքերով պատկեր:

Իսկ իմ աչքերում
«Տխո՜ւր» ես հագել,
Ասես չի՛ հուզում
Քեզ քամի՜ն օտար,
Օտար արև՜ը,
Օտար աչքե՜րը,
Օտար «Բարև՜ը»…

Ասես քեզ պետք են միա՜յն ու միայն
Հայի՜ աչքերը,
Որ կարո՜տ, թախի՜ծ
Ու հուզմունք կարդան
Աչքերիդ խորքում -

Այդ օտա՜ր, օտա՜ր
Անիծված հողում…

© Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

Հանկա՜րծ չուշանամ ապրելուց

Գիտե՜մ,
արդեն համոզվել եմ, որ դու ամե՜ն ինչ կանես,
որ ես չուշանամ:
Շնորհակալություն չեմ հայտնում դրա համար՝
դա քո՛ գործն է և դու կատարում ես
առանց հասկանալո՜ւ,
առանց զգալո՜ւ,
առանց դրության մեջ մտնելու:

Մարդկային ոչինչ չկա՛ քո մեջ
և դեռ ընկեր ես համարվում,
բայց ասեմ որ քանի՜-քանի
գեղեցի՜կ,
ռոմանտի՜կ,
էրոտի՜կ,
տխո՜ւր սիրային
երազներ ես ընդհատել ու դարձել իմ
անհոգի մեխանիկական
թշնամին:

Դա դեռ քիչ ես համարում
ու շարունակում ես
քո զարթուցիչ կերպարով
խանգարե՜լ,
խանգարե՜լ
խանգարե՜լ,
իսկ ես չեմ կարողանում քեզնից
ազատվե՜լ,
ազատվե՜լ,
ազատվե՜լ,
քանի որ կարող եմ առանց քեզ
հանկարծ ուշանալ
ապրելո՜ւց,
ապրելո՜ւց,
ապրելո՜ւց…

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

ՄԱՅՐԻԿԻՍ

*
Քեզ նման ինձ ո՛չ ոք դեռ չի՜ ժպտացել,
Քեզ նման քնքուշ չի՛ սեղմել գրկում,
Քեզնո՜վ է սկսվել, քեզնո՜վ վերջացել
Այն ամե՜նն ինչ-որ
Ապրե՜լ է կոչվում:

Հաճա՜խ է եղել - ի՛նքդ վշտի մեջ,
Սիրտդ՝ տագնապում-
Ժպիտո՜վ ես միշտ դիմավորել ինձ,
Քեզանից բացի տեսնես աշխարհում
Կա՞ ինչ-որ մեկը այդքան կարեկից…
*
Խնայել չգիտի՜ Մայրն արցունքները,
Սի՜րտը խնայել Մայրը չգիտի՜,
Մոր համար ավելի հե՜շտ է մեռնելը
Քան թե տեսնե՜լը
Մա՜հը զավակի:

«Մայր» բառը ամենահի՜ն բառերից մեկն է,
Սակայն մի՛շտ թա՜րմ է, քնքո՜ւշ ու բարի,
Ու թե ծերանա բառն այդ՝ միայն նրանից,
Երբ մայր ասողը լինում է բռի՜,
Անտա՜շ, վայրենի:
*
Մոր նման քեզ ո՛չ ոք չի՛ կարող ժպտալ,
Սեղմել քեզ գրկին ի՜ր գորովանքով,
Մորի՛ց է սկսվում ամե՜ն, ամե՜ն բան
Ու վերջանո՜ւմ է մոր աղոթքներով…

© Ստեփան Ումառ-Հարությունյան

…և ես ներո՜ւմ եմ քեզ կյա՜նք

*
Բարությո՜ւնը
Ուժեղների արժանիքն է…
Եվ ես ներո՜ւմ եմ քեզ կյա՜նք,

Դուրս եկավ, որ մեզնից ուժե՜ղը ե՛ս եմ,
Որ դիմացե՜լ եմ քեզ
Այսքա՜ն ժամանակ:
*
Դու իրո՜ք որ գեղեցի՜կ ես,
Բայց չարություն կա քո մեջ,
Աննրբանկա՜տ ես,
Անխի՜ղճ ես,
Դաժա՜ն ես,
Հենց դրանով էլ դու թույլ ես
Քան ես:
*
Հիմա չգիտե՜մ,
Ներե՞մ, չներե՞մ բոլոր արածներդ,
Ի՞նչ է փոխվելու ի՜մ կամ
Քո՛ մեջ կյա՜նք,
Չէ նեղացե՜լ եմ՝ չե՛մ խոսում հետդ,

Ես մնամ այսպես՝ նեղացկո՜տ, համե՜ստ
Դու մնա նո՜ւյնը՝
Քինախի՜նդ, ագա՜հ…
*
Արի՜ չխոսենք,
Խոսելն ո՞ւմ է պետք,
Ո՛չ ներենք, ո՛չ էլ չներենք իրար,

Եկ լռե՜նք, իրար աչքերի նայենք-
Տեսնենք թե մեզնից
Ո՞վ կդիմանա…

անանուն

Կարմիր գինի՜ է կարծես արյունս,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Երբ վերադառնում եմ ու լի՜քն է տունս
Հիշողությունով վաղո՜ւց մոռացված:

Բանտավանդա՜կ է ասես պատուհանս,
Լուսի՜նն է բանտված ետևում,
Խոսում է ինձ հետ հիշողությունս.
- Ձեռք բեր ինձ,
կունենաս երկրո՜րդ մանկություն:

Երկրի արգանդից նորելո՜ւկ կլինես՝
Պորտալարով միացած ամպերին,
Չե՛ս նեղվի, որ խոսե՜լ չգիտես,
Բայց կարդա՜լ գիտես աստղերին:

Արյունս կարծես գինի՜ է կարմիր,
Հրա՜շք է թվում ամե՜ն, ամե՜ն բան,
Աստղեր են թափվում երկնի փեշերից,
Իսկ ես կարդո՜ւմ եմ,
Կարդո՜ւմ անդադար…