Կինը բարձունքում

Ինձ թվաց թե հաղթե՜լ եմ
Մի կնոջ հետ
Եվ մարմնի՜ և հոգո՜ւ հետ պայքարում,
(Հուսամ, որ հե՜շտ հասկացաք
Ինչի մասին եմ խոսում)

Ո՜ւշ հասկացա-
Իրականում պարտվե՜լ էի
Բոլո՜ր-բոլո՜ր հարցերում…

Ասա՛ց. – ճի՛շտ ես, խոսքե՜ր չունեմ,
Առարկե՜լ էլ չեմ կարող,
Բայց ցա՜վ չկա ասածիդ մեջ,
Միա՜յն, միա՜յն
Նախատի՜նք է անողոք…

… Տղամարդուն հաղթեց կինը
Բոլոր կանանց անունից,

Հիմա գիտեմ՝ նախատինքը
Ցավն է բոլոր ցավերի…

ՎԱՐԴԱՍՏՎԵ՜ՐԸ

Վարդի ստվե՜րը

Վարդի հա՜մ ունի,

(Ստվերները հա՞մ)

Փորձի՜ր,

Թո՛ղ ստվերն ա՜յդ քեզ վրա ընկնի

Եվ անմիջապե՜ս կզգաս համը այդ:

Պառկած կլինես

Վարդաթփի տա՜կ

(Այլ կերպ ստվերը վրա՜դ

չի՛ ընկնի)

Իսկ վարդաթփի տակ ամե՜ն, ամեն բա՜ն

Ունի վարդի բո՜ւյր, վարդի հա՜մ ունի:

Բացառություն չէ՛  նաև ստվերը՝

Ստվերը վարդի  սպիտա՜կ կամ կարմի՜ր,

Սև՜, երբեք չի՛  եղել ստվերը վարդի,

Որը վարդի բո՜ւյր,

Վարդի հա՜մ ունի…

Դու…

Երբ Սերը սրտում մի կի՜ն է քայլում-
Դա հի՜ն տեսարան է՝ ծանոթ բոլորին,
… Իր փեշին կպած աշխարհն է տանում՝
Խելագարեցնում
Բանաստեղծներին:

*
Այդպես եղե՜լ է դարերում բոլոր,
Երբ ներսում տեղավորվո՜ւմ է Սերը,
Եվ այդ հնամայա առեղծվա՜ծը խոր
Մի՛շտ էլ դրսի՛ց է այրում ներսերը…

Քայլո՜ւմ ես հիմա օտար քաղաքում,
Որտեղ խենթացել են բոլո՜ր պոետները,
Գիտե՞ս, որ նրանց մի մի՜տք է տանջում-
Թե ո՞վ է վառել հոգուդ լույսերը:

Քայլո՜ւմ ես, գուցե՜ փնտրո՞ւմ ես դու ինձ,
Տխո՜ւր, անծանո՜թ դեմքերում,
Սակայն ինչո՞ւ ես դողում զայրույթից
Պատմելո՜վ ցավերդ քամուն…

Չե՜ս գտնում, չե՛ս գտնի ո՛չ մի տեղ-
Ես քո մե՜ջ եմ` քո ներսում,
Եվ արյո՜ւնս ինչպես խեժ
Մակարդվել է քո սրտում:

Քայլո՜ւմ ես հոգնա՜ծ հարբածի նման,
Քայլում ես՝ թախծո՜ւմ է հոգիդ,
Գուցե մի ե՜րգ ես երգում քթիդ տակ-
Սիրո մի տխո՜ւր մեղեդի:

*
… Եվ օտարալեզու հեռո՜ւ քաղաքում,
Քայլում է մի կի՜ն՝ վարդագույն մի մո՜ւժ,
Աչքերում թախի՜ծ, հոգում տխրությո՜ւն,
Սրտին պա՜հ տված
Անմոռաց մի հուշ:

Փախուստ

Գնացքը հևո՜ւմ է, առա՜ջ է սուրում

Ետևո՜ւմ մնացին լույս աչքեր,

Կապտազգե՜ստ,

Կապտաչյա՜,

Կապտավո՜ւն մի կին

Ու կրծքի՜ն խաչված զույգ ձեռքեր…

Գնացքը արագ տանում է հեռո՜ւ

Իսկ միտքս՝ արագ գնացքից,

Գնում եմ հեռո՜ւ, անհայտ ապագա-

Թողնելով զույգ աչքեր հուզալից…

Արդեն երեկո՜ է, աստղե՜րն են փայլում

Կողքի՜ց,

Դիմացի՜ց,

Վերևի՜ց,

Ետևում մնացած աչքե՜րն եմ հիշում…

Ու  թվում է թե

Կանչո՜ւմ են նորից:

Գարուն

Մի ձմե՜ռ էլ անցավ, ծնվեց մի նո՜ր գարուն,

Սիրտս էլի անհանգիստ

Տրոփո՜ւմ է տեղում:

Ու այնքա՜ն է աշխույժ, որ թվում է արագ

Իր մենակ լինելուց

Կմնա միայնակ…

Չի՛ որոնի քեզ,  չի՛ քնի հանգիստ,

Չափման միավորը

Հոգո՜ցը կլինի:

Սրտիս հետ տրտում  ես «Դուք»- ով եմ խոսում,

Գիտեմ, որ մի տեղ թաքուն

Քեզ իր մեջ է պահում:

Թպրտո՛ւմ է, չի՛ պարում (առանց սեր ի՞նչ պար)

Ծովափնյա ավազի նման

Չգիտի թե ալիքը իր մոտ

Ինչքան կմնա…

Թող հուզվի՜, փոթորկվի՜,  չմնա՛ կծկված,

Ի՞նչ իմանաս, ի՞նչ կբերի

Գարունն այս սպասված:

…Մի ձմե՜ռ էլ մեռավ, ծնվեց մի նոր գարուն,

Ձյունն անձրև՜ դարձավ,

Սի՜րտս…

Տրոփո՜ւմ է տեղում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան