Ես և Նա

Կենսագրությունը՝

Կասկածելի՜ -

Ծնվել է սրտումս դեռ անցյալ տարի,

Մանկությունը

Մի անամոք կարո՜տ,

Որ ինքս էլ էի կրել անկարող,

Աչքերը կոպերիս տակ՝

Լո՜ւյս պատուհաններ,

Տեսնես նա՞ էր ինձ,

Թե՞ ես էի նրան խավարից հանել:

Հայացքը՝

Հայացքիցս ներում էր հայցում,

Որ մեր կարճ կյանքում

Ինձ շա՜տ է տանջել,

Արցունքի պես ջի՜նջ Ծնո՜ւնդն եմ հիշում

Եվ խոնարհվո՜ւմ այդ ծնունդի առջև…

Իսկ մեզ ի՞նչ էր պետք ապրելու համար՝

Մի քիչ  ջերմությո՜ւն,

Մի քիչ  ա՜ղ,

Ժպի՜տ…

(Մենք դա ունեինք)

Սիրո թև՜ առանք

Իրարից հեռո՜ւ

Եվ այսքա՜ն մոտիկ…

101-րդ էջում

Ձայնս հիշո՞ւմ եք,  վստահ չգիտե՜մ,

բայց գրվածներիս

ծանո՛թ եք հարկավ,

ա՜խ, Տիկին ի՜նչ մոռացկո՜տն եք,

ինչպե՞ս այսքան շո՜ւտ

ու հեշտ մոռացաք:

Անմոռաց լինե՞լ, ես չէի կարող,

մաքուր է՜ջ  չէի  Ձեր գրքի համար,

… ո՛չ անձրև դարձա

անկանոն թափվող,

… ո՛չ էլ բաբախող Ձեր քունքը հիմա:

Մի պոկված տերև՜ դարձա Ձեր գրքում -

թեկուզ խնամքո՜վ  չորացրած,

պատահմամբ նման բան

լինո՞ւմ է կյանքում՝

մեկ էջում երկո՜ւ տերև մոռացված:

Մեկ մտածո՜ւմ եմ թե մխիթարա՜նք է,

մե՛կ էլ մտածում թե

երկո՜ւ լքված սիրտ,

չէ՜, ամե՜ն դեպքում իրար ախոյան ենք,

իրար նկատմամբ-

անտա՜շ ու կոպիտ:

Գրքի այդ էջից հանե՛ք ինձ,  Տիկին,

մե՜կ ուրիշ էջում տեղադրեք,

զույգ արու տերև մեկ էջում գրքի՞,

դա չափազա՜նց է,

Տիկի՜ն, ինձ ներեք…

Չորացած տերևը սրտի՜ է նման,

լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ, գլխահա՜կ,

շա՜նս տվեք հնոց ոճով

պատվարժան՝

սրտիս լինելու Ձեր ոտքերի տակ:

Ոտքով քչփորե՛ք սի՜րտս նեղացած,

Տիկի՜ն խնդրում եմ մի քիչ զգույշ եղե՜ք,

Ձեր ոտքով հանկարծ չփշրեք նրան՝

101-րդ էջում մոռացվա՜ծ այն մյուս՝ երկրո՜րդ

Տերևի նման…

Տերևի դերը դրախտի այգո՞ւմ,

Տիկի՜ն, դա այլ թեմա է, լրի՜վ առանձին,

Խոսքը գնում է լքվա՜ծ, մոռացվա՜ծ,

Այլ ո՛չ թե փոխնորդ-տերևի մասին…

Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու

Ա՜խր ես ոչի՜նչ չունե՜մ քեզ տալու,

Տրամադրությո՜ւնս էլ մի բա՜ն չի,

Որ նվիրեմ քեզ,

Արի ես քեզ տամ  հայա՜ցքս տխուր -

Միգուցե՞ այնտեղ ինչ-որ բան գտնես…

Գիտե՞ս ինչից է հայացքը տխուր,

Ասե՜մ, որ միայն աչքերի  թացից,

Այնպե՜ս, ինչպես որ աղբյո՜ւրն է մաքուր

Պղտորվում փոքրիկ մի հողաքարից:

Ա՜չքն էլ պղտորվում է մի դա՜ռը բառից,

Որ քարի՜ նման նստում է սրտում,

Ցավո՜ւմ է սիրտը վիրավորանքից

Ու բարձրանո՜ւմ է աչքերը լցվում:

Ու դուրս է գալիս – Տրամադրությո՜ւնս

Կա՛մ էլ  հայացքս քեզ նվիրելով,

Ես քեզ սիրելի՜ս տալիս եմ  սիրտս,

Որին ցավեցրիր մի անզգույշ բառով…

Ա՜խր,  չունեի քեզ ոչի՜նչ տալու

Որտեղի՞ց գտա, ոչ դո՛ւ գիտես, ոչ ե՜ս,

Ես քեզ տալիս եմ  հայա՜ցքս տխուր -

Իսկ մնացա՜ծը արդեն դու գիտես…

ՍՊԱՍՈՒՄ

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կա՜խ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, կա՜նգ առավ մի պահ

Ասա՛ց.

- Ես գիտե՜մ,  թե ո՜ւմ և ինչ ես սպասում…

* * *

Սրբազան մի դո՜ղ,

Մաշկիդ տակ շարժվող ի՜նչ-որ ջերմություն,

Բառ՝ լույսի նման մաքո՜ւր, լուսաշո՜ղ,

Կյանք՝  ուրիշի համար  ներշնչանք դառնող,

Անձև տխրությո՜ւն ներսից չտանջող…

Այնպիսի՜ զգացում-

Կարծես անձրև՜ է գալիս թողության,

Այնպիսի սպասո՜ւմ-

Ասե՜ս սպասում ես ի՜նչ-որ փորձության,

Այնպիսի՜ բերկրանք-

Ասե՜ս մի սուրբ է զրուցում անձայն…

Ու պարզ լսում ես.

- Սպասեցի՜ր, եկա՜…

Իսկ թե ի՞նչ գնով կանգնեցրիր Կյանքը՝

Դա ոչ մեկին պե՛տք չէ,

Պե՛տք չէ

Հավատա՜…

* * *

Ես ունեցա ա՜յն,  ինչ ո՛չ ոք չունի,

Եվ շատ թա՜նկ արժի՝ կյանքին հավասար,

… Ամե՜ն ինչ կյանքում իր տեղը ունի

… Եվ  ամե՜ն ինչն  է  կյանքում իրական…

Ասացի.

- Մի  պա՜հ, ո՛տքդ կախ գցիր,

Ինչո՞ւ ես այդքան արագ սլանում,

Ու Կյանքը լսե՜ց, նորից կա՜նգ առավ,

Ու հիմա կանգնա՜ծ

Սպասո՜ւմ եմ

Սպասո՜ւմ…

ԱՍՏՂԱՅԻՆ ՓՈՇԻ

Վերքը քչփորո՜ղ մի դառը  հուշ է

Խառնում մտքերդ,

Ու ասես մի ծա՜նր, շա՜տ ծանր մի բեռ

Սեղմում ուսերդ:

Ստիպում է կքե՜լ ու ծունկի՜ իջնել,

Ճամփան կորցրած ու դուռդ բացած

Ա՜յն բախտի առաջ,

Որն անվանում է իրեն

Հասուն տարիքի Սեր…

Գեղեցիկ խոսքեր դժվար չէ ասել,

Բայց իրոք նման է

Ջե՜րմ, կրքո՜տ բարի՜

Գարնան հեղեղին,

Նման է ձնհալից հոսող ջրերին,

Որ հալեցնում են

Ցավերից սառա՜ծ,

Անհույս սրտերին,

Որ թրթռեցնում են կյանքի նյարդերին՝

Ստիպում է երգե՜լ…

Ու երբ ապրո՜ւմ ես նոր, մի Նոր Գարուն

Չե՜ս էլ նկատում,

Որ Գարու՜նը ցավոք

Մեկ անգամ է միայն տարվա մեջ լինում:

Տարվում ես նրա

Խորքո՜վ, տարերքո՜վ,

Երկնի թիկնոցն ես գցում ուսերիդ,

Վարսերը նրա սարքում ես փոշի՝

Ոսկեղեն փոշի

Ու թվում է քեզ, թե հաղթել ես ծովի

Ահե՜ղ ալիքին,

Մոռանալով, որ գարո՜ւնը կյանքի

Շա՜տ է տարբերվում տարվա գարունից

Կյանքի գարունը միշտ մե՜կն է լինում,

…ու վերք քչփորող դա՜ռը հուշի պես

Մտքերդ խառնում:

Սակա՜յն,

Հիմա սիրում ես պոետի՜ սիրով,

Խոսքն ընդհատո՛ւմ ես

Սիրո համբույրով,

Գգվո՜ւմ ես արդեն պոետի հոգով,

Պոետիկ ձեռքով վարսերը շոյո՜ւմ…

Կարծես կորցրած բա՜ն ես որոնում

Նրա վարսերի մեջ,  փնտրո՜ւմ

Չե՜ս գտնում…

Ի՞նչ ես որոնում

Գարուններ ապրող կնոջ մարմնում,

Թե տարինե՜րդ ես կորցրած փնտրում-

Մի՜ փնտրիր իզուր,

Թե որ խոսքե՜րդ ես փնտրում մոգոնած-

Իզո՜ւր ես փնտրում,

Միգուցե արև՞,

Որ կտաքացնի ոսկորներդ հին-

Իզո՜ւր մի փնտրիր…

Դու հիմա Պոե՜տ ես,  տարիքդ առած,

Դու ի՛նքդ արև ես, բայց ո՛չ ծերացած,

Արմատդ պի՜րկ է,

Սի՜րտդ պատանի

Եվ ինչ էլ ուզում է կյանքում պատահի-

Քո ձեռքերում է սիրո բանալին,

Քո՛ աչքերի մեջ,

Քո՛ խորքում հոգու,

Քո՛ բառերի մեջ,

Արցունքներից թաց

Քո՛ խոնավ գրկում…

Եվ ի՞նչ փույթ,

Որ տեսքդ անտե՜ս է , անշո՜ւք…

Չէ՞ որ Պոե՜տ ես

Ոտքերով հենված ժայռերի դոշին,

Եվ տիրոջ կամո՜ք, տիրոջ ցանկությա՜մբ

Քեզ վրա լցված աստղերի փոշին-

Ընդամենը Սերն է…

Ի՞նչ տարբերություն

Առաջի՜ն, վերջի՜ն…

Օծի՜ր սերերը փոշով աստղային,

Դու պե՛տք ես, Պոե՛տ

Կյանքի՜ն, աշխարհի՜ն,

Իսկ թե հանգի՞ստ ես փնտրել ցանկանում,

Հանգիստ կգտնե՜ս որոնումներում…

Եվ կհասկանաս, որ

Գարո՜ւնն աշխարհում

Միայն կյանքում  չէ՛

Մեկ անգամ լինում…

Գարո՜ւնն աշխարհում՝

Գարո՜ւնն է սրտում…

Սրտումդ գարո՞ւն…

Ի՜նքդ էլ չգիտես թե ի՞նչ ես ուզում,

Մեկ երկի՜նք ես ուզում

Խաղաղ ու կապույտ,

Մեկ ծո՜վ ես ուզում

Խե՜նթ, փոթորկահո՜ւյզ,

…դեղձենու ծաղիկ՝

Ցոլքում առվակի.,

Մեկ դե՜մքդ ես ուզում քսել մեկի դեմքին՝

Պա՜րզ ու մանկամիտ…

Մե՜կ էլ ուզում ես հանճա՜րը գարնան,

Կամ էլ անճարը -

Աշնա՜ն կամ ձմռա՜ն,

Երբ որ քայլո՜ւմ ես, քեզնից հեռանում

Բայց դեպի ետ՝ Ամառ ես քայլում:

Ու խառնվում են

Տողերդ իրար,

Նրա՜ն ես փնտրում

« Իմ ե՜րգ, իմ միա՜կ»

Ու արծիվներ են ճախրում քո հոգում,

Ու չգիտես թե

էլ ի՞նչ ես ուզում…