Աչքերն անվի՜շտ, Աչքե՜րն անցավ…

Ոչ մի բան չարժե՜ կյանքն ինձ նվիրած,

Ինձ նվաճվա՜ծն է ձգել միշտ կյանքում,

Սո՜ւտ անուրջներ են - երկնքից կախված,

Իսկ Տե՜րն իմ առջև

դեռ դո՜ւռ է փակում:

Այս կյանքն ամե՜ն պահ փոխո՜ւմ է գույնը՝

Մեկ ծիծաղո՜ւմ է, մե՜կ էլ մռնչում,

Մեկ բարձրացնո՜ւմ է դեպի կապույտը,

Մեկ էլ իր մթի՜ն

խորքը շպրտում:

Վաղո՜ւց է կյանքը դարձել խեղկատակ,

Արդեն շա՜տ վաղուց  ինձ դուր չի՛ գալիս,

Ես հասկացե՜լ եմ, որ ո՛չ թե հաճախ՝

Այլ հազվադե՜պ է,

Որ վիշտ չի՛ տալիս:

Թե տիեզերքում ինչ-որ տեղ պահված

Ինչ-որ մի կյա՜նք կա՝  առանց վիշտ ու ցավ,

… Կուզեի՜ տեսնել այնտեղ բնակվող

Աչքե՜րը մարդկանց…

Օգնի՜ր ինձ, Տե՜ր

Օգնի՜ր ինձ,  Տե՜ր,

Օգնի՜ր կյանքում,

Բացե՜մ փակված դուռն իմ դեմ՝

Դիմացս փակ դո՛ւռ է ամուր,

Քեզնից բացի ո՞ւմ դիմեմ…

Օգնի՜ր, որ ես դեռ չտեսած

Չբղավե՛մ. «Տեսնո՜ւմ եմ, Տե՜ր»

Օգնի՜ր, որ ինձ դեռ չհասած-

Թվացյալը չդառնացնեմ:

Օգնի՜ր մի կերպ մանո՜ւկ մնալ՝

Հիշողությունս կորցնել,

Օգնի՜ր ա՜յն մի դուռը բանալ,

Որտեղ միայն ես կլինեմ…

Ինձ փորձ պետք չի  ո՛չ էլ տանջանք

Գանգատվելն ինձ չի՜ սազում,

Ինձ գանձ պետք չի այլ միայն ջանք

Ի՜նքս ինձնից զատվելու:

Օգնի՜ր ինձ Տե՜ր, ճամփաս նե՜ղ է՝

Երկուսով տե՜ղ չենք անում՝

Ե՜ս եմ, մե՜կ էլ իմ ստվերը,

Որի՜ց գլուխ չեմ հանում:

Ստվերս մեկ լեզուն հանա՜ծ

Հարձակվո՜ւմ է՝ կծոտում,

Մե՜կ էլ լեշի նման ընկա՜ծ-

Մահացա՜ծ է ձևանում:

… Գլո՜ւխս դիր ա՛յն ծնկներին՝

Ինձ տեսնելիս դողացող,

էլ չե՛մ դիմի փակ դռներիդ-

Մտամոլո՜ր,

Գլխիկոր:

Աչքերն անվի՜շտ,

Աչքե՜րն անցավ…

Ոչ մի բան չարժե՜ կյանքն ինձ նվիրած,

Ինձ նվաճվա՜ծն է ձգել միշտ կյանքում,

Սո՜ւտ անուրջներ են - երկնքից կախված,

Իսկ Տե՜րն իմ առջև

դեռ դո՜ւռ է փակում:

Այս կյանքն ամե՜ն պահ փոխո՜ւմ է գույնը՝

Մեկ ծիծաղո՜ւմ է, մե՜կ էլ մռնչում,

Մեկ բարձրացնո՜ւմ է դեպի կապույտը,

Մեկ էլ իր մթի՜ն

խորքը շպրտում:

Վաղո՜ւց է կյանքը դարձել խեղկատակ,

Արդեն շա՜տ վաղուց  ինձ դուր չի՛ գալիս,

Ես հասկացե՜լ եմ, որ ո՛չ թե հաճախ՝

Այլ հազվադե՜պ է,

Որ վիշտ չի՛ տալիս:

Թե տիեզերքում ինչ-որ տեղ պահված

Ինչ-որ մի կյա՜նք կա՝  առանց վիշտ ու ցավ,

… Կուզեի՜ տեսնել այնտեղ բնակվող

Աչքե՜րը մարդկանց…

Կարոտից հոշոտված

Քո մարմնի մե՜ջ ես մոռանո՜ւմ եմ,

Որ ունեմ անո՜ւն, ազգանո՜ւն,

Մարմինս ու հոգիս իրար հոշոտո՜ւմ են

Ու մարմնիցդ երազնե՜ր քամում…

---------------------------------------------

Ձեռքիս բաժակը ծաղկե՜ց

Սիրելի՜ս,

Կենա՛ցդ էի խմում լռելյայն,

Ու ձյո՜ւն էր թափվում քո սև աչքերից

Թե՜ժ կեսին ամռան…

Քո գեղեցի՜կն էի ըմպում

Սիրելի՜ս,

Քո թաց մետա՜քսը  շուրթերով պապակ,

Անաղմո՜ւկ, խաղա՜ղ,

Անշշո՜ւկ, լռի՜ն,

Ցնորվո՜ւմ էի մահվան տեսք առած…

Դո՛ւրս էի հորդել ես քո աչքերից,

Իսկ իմ աչքերում անապա՜տ էր շոգ,

Սիրո քամի՜ն էր քո բորբ մարմնից

Քշե՜լ,  հեռացրե՜լ

Հուշերը բոլոր…

Հոշոտե՛լ է ինձ կարոտդ անգին,

Հիմար մի տնքո՜ց  ցա՛վ է պատճառում,

Երա՛խն է բացել երեկոն կարմիր

Կա՜մքն է իմ ըմպում…

Կգա՞  ինչ-որ պահ, որ քո աչքերում

Կարթնանան կապույտ աչքերս դարձյալ,

Ու քո աչքերի լռի՜ն խորքերում

Հարություն կառնի՞

Մի հեռու անցյալ…

Կյանքը, սիրելի՜ս,  կատա՜կ է տխուր

Եվ ժամանա՛կն էլ  խեղկատակ է սի՜ն,

Ի՞նչպես եմ այսօր ես քուն մտնելու,

Ո՞ւմ եմ հղելու

Տողերս վերջին…

Թող ե՛ս լինեմ ցա՜վդ վերջին,

Խո՜հս թաղեմ իմ  ներսում,

Մե՜ղքդ լինեմ ես առաջին,

Ու հեռանա՜մ

Հորիզոնում հանգչելու…

Վերջի՜ն օր

Եվ կգան մի օր անձրևներ ամռան

Կուրծքդ կլվան ձեռքերիս ջերմով

Ու դու կարտասվես, որ վերջին անգամ

Չասացիր. «Սեր իմ,  կապրեմ քո հոգով…»

--------------------------------------------------

Մի մուսա ունեմ ես քո անունով,

Գիտե՜մ,

Կլքի՜, կգնա՜ …ու շուտո՜վ,

Այսուհետ կայցելեն

Ինձ սև կարապներ-

Միա՜յն ու միայն գիշերով…

Հեռանալու մոտեցող մի օ՜ր-

Կնքված «Վերջին օր» անունով,

Անանուն մի վի՜շտ,

Հոգեմաշ ցնո՜րք,

Տանջանքներ ծնող

Հողի աչքերով…

Բոլոր ամպե՜րը ինձ խորթ կերևան,

Խեղդամահ Լուսնի հայացքով,

Էլ ի՞նչպես խնդրեմ, որ չհեռանա-

Ուժաթափվե՜լ եմ

Աղո՜թք սերտելով…

Գիտե՜մ.

Վերջաբաննե՜րը հերթի կկանգնեն,

Կգունաթափե՜ն պատրանքներս սի՜ն,

Քունքերիս ճերմակ

Անձրև կմաղե՜ն

Հեռացո՜ղ, մարո՜ղ օրերը անգին…

Կհագնեմ տխո՜ւր թիկնոցն օրերի,

Դո՛ւրս կելնեմ տանից ամեն երեկո,

Լռությամբ վայել ջրահարսերին -

Մուսա՜ կփնտրեմ

Ես քո  անունով…

Բուե՜րն իմաստուն կարձագանքեն ինձ, 

- Մեզ հետ գործ չունե՜ս, ապրի՛ր քո ցավով …

Ու կհեռանա՜մ քո անունը շուրթիս -

Խո՜ւլ լռության մեջ հետքեր թողնելով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

15.08.17  Երևան

Ու...գնաց

Թռա՜վ ինքնաթիռն ու տարավ…

Ի՛նձ տարավ քո աչքերում,

Քե՜զ տարավ իմ աչքերից,

Ու կարծե՜ս անհոգի մի դատա՜րկ -

Կախված մնաց երկնքից…

*

Բալենու մի այգի կարծես դատարկվե՜ց,

Հարո՜ւստ մի ամառ ավետեց տխրություն,

Դաշտային հարբած  մի քամի՜ օրորվեց,

Մեղեդին դարձավ մի աղմուկ…

*

Իրար փարվեցին կոպերը հոգնած-

Ինչպես մե՜նք էինք փարվել այն այգում,

Անիծվի ինքնաթիռն այն, որ տարա՜վ

Մի սե՜ր,  մի հավա՜տ անկոտրում…

*

Կարոտս հիմա մի թափառական

Կփարվի  մուրացիկ կանանց ստինքերին,

Ա՜փ նետված անհույս ձկների նմա՜ն

Կարոտս իր երախը բացուխուփ կանի…

*

Թարգմանեցի քեզ իմ մո՜ւթ մեղքերը,

Թաքուն հրճվեցի՜ խոստովանանքով,

Ա՜խ,  ո՞ւր են հիմա քո նուրբ ձեռքերը,

Որ շոյո՜ւմ էին իմ անցյալը գորշ…

*

Քեզ համար կպահեմ հրդեհնե՜րը իմ,

Կպահածոյացնե՛մ ժպիտնե՜րս տաք,

Գուցե արթնանա՞ խիղճն ինքնաթիռի

Ու նորից ետ գա՝ քեզ իր մեջ առած:

*

Հա՜վքը հեռվում է երգո՜վ մահանում

Մեռնող մա՜րդը մրմնջում է միշտ աղո՜թք,

Ես չգիտե՜մ, աղոթո՞ւմ եմ թե՞ երգում -

Մի աշո՜ւն է մոտենում ինձ անողոք:

*

Կտեսնե՞մ քեզ կյանքիս ճամփեզրին նստա՜ծ,

Չարը մի՛շտ ձաղկո՜ղ հայացքով հրակ,

Ու լույսի համը շուրթերով փորձած,

Կշշնջա՞ս ինձ.

- Քո Սե՜րն եմ, եկա՜…

Ս.Ումառ-Հարությունյան