ԱՍՏՎԱ՜Ծ ՍԻՐԵՍ, ՉՀԱՐՑՆԵ՛Ս…

Աստվա՜ծ սիրես -

Չհարցնե՛ս

Թե ի՞նչեր եմ մտածում…

Գորշ մտքեր են սիրտս մտե՜լ, կրծոտո՜ւմ:

*

Թե  չլիներ

Օրն այս մառախլապա՜տ, անձրևո՜տ

Տխո՜ւր -

Արևոտ օրերն ո՞վ էր հիշելու:

Գիշե՜ր չլիներ,

Ո՞վ կկարոտեր առավոտ-լույսին,

Սպիտա՜կ չլիներ,

Սև՛ն էր առագաստ դառնալու կույսին…

Արյո՜ւն չլիներ -

Արյունը մեր գինի լինե՜ր,

Օտար լիներ ցա՜վը մեզ,

Կորուստներից վախ չզգայինք՝

Չունենայինք

Վերջին համբո՜ւյր

Վերջին ծե՜ս…

Սե՜ր չլիներ -

Հո՜ղն առանց սեր

Մեզ ի՞նչպես էր կուլ տալու,

Սի՜րտ չլիներ -

Տեսնես ի՞նչ էր ոտքերի տակ ընկնելու:

Մա՜հ չլիներ-

Կյանքի  մասին տեսնես  ո՞վ էր հոգալու …

… Եվ դուրս եկավ, որ առանց մահ

Տխո՜ւր կյանք է  լինելու…

*

Գորշ մտքեր են սիրտս մտե՜լ, կրծոտո՜ւմ

Աստվա՜ծ սիրես -

Չհարցնե՛ս

Էլ ի՞նչեր եմ մտածում…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կապույտ Երազ

Ասո՜ւմ են ագահ ես -

Շատ բան ես ուզում:

Թե շատը ո՞րն է  - ես չե՛մ հասկանում…

Շա՜տը արծաթն է մազերիս բազմած,

Մենությո՛ւնն է շա՜տ, որ հյուր է արդեն

Երկա՜ր ժամանակ,

Շա՞տը…

Շատն աղավնիներն են

Ավերակ վանքի պատերին նստած…

Անտաղանդ պոետի

կարծիքն է լինում շատ,

Կամ հպարտությունը այն մարդու աղքատ,

որի գրպանը լինում է դատարկ,

Իսկ հոգի՞ն -

Հոգին՝ մի ամբողջ աշխարհ:

Շատն ընթերցողի կարծիքն է լինում

Բանից անտեղյակ,

Որ սև թավիշի պես

Փաթաթվում է քեզ  ինչպես մոլագար

Ու ստիպում սգալ ընադամենը մե՜կ,

Մե՛կ վանկի  համար:        

… Անձրևի թա՜փը,

… Դո՜ղը ծառերի,

… Արևի շո՜ղը,

… Հո՜վը զեփյուռի,

… Ծփանքը ծովի

Ու ափն այն դատարկ, որտեղ որ ժամանակն է

Ուշաթա՜փ ընկած…

Իմ ուզածն ինչ է՝  շատ չնչին մի բան -

Լինեի ընդամենը տասնութ տարեկան…

Իսկ ինձ ասում են.

- Ագա՜հ ես, ագա՜հ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Էլ սիրտ չմնաց…

Երազանքներս

Եղևնու նման կանաչ մնացին,

Չկարմրեցի՜ն,

Չհասունացա՜ն,

Քունքս ճերմակեց,  տխուր ժպտացի,

Ճերմակ լուսնի մեջ

Աչքերս տեսա…

Օրերս անցան ժպիտ ցանելով,

Քամին ցրում էր ժպիտներս տաք,

Ասես ծաղկաթերթեր էին լեռնային վարդի,

Որ պարում էին խելագար մի պար:

Բալենու ծաղիկները գետին թափվեցին-

Ծանրության ցավից

Հո՜ղը տրտնջաց,

Ժպտացի արևին՝ չպատասխանեց,

Դեղին էր, փոխվե՜ց

Կարմիր գույն հագավ…

Գո՞ւցե անսիրտ էին  ժպիտներս-

Ծառահատին հաց տանող կնոջ

Դա՜ռն ու անարդար ժպիտի նման,

Այնքա՜ն ժպտացի…

Այնքա՜ն ժպտացի…

Էլ սիրտ չմնաց ժպտալու համար…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մեր Մայրերը

Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է,

Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած,

Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է,

Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված:

*

Սիրտը նրա անհանգիստ է

Որսորդ տեսած վիթի պես,

Մայրը ոտքից գլուխ խի՜ղճ է՝

Հոգին հանած-տված քեզ:

*

Մեկ –մեկ այնպես  խե՜ղճ է թվում -

Կրակն ընկած գրքի պես,

Մե՛կ էլ վայրի գազան դառնում,

Երբ տագնապն է սպառնում քեզ:

*

Գիրկը նրա - խենթ մի ամառ,

Ձեռքերը  ձեռք չեն՝ այլ թևեր,

Ու թվում է թե քեզ համար

Մի նոր աշխարհ է բացվել:

*

Որտեղի՞ց է այդքան ջերմը-

Մի բուռ մարմնում գտել բույն,

Ա՜խ,  ինչո՞ւ մոր արցունքները

Երբե՜ք, երբեք չեն հատնում…

*

Ի՜նչ էլ տեսան մոր աչքերը

Նախամարդուց մինչ այսօր,

Նույնը մնաց նրանց սերը-

Անփոփոխ, անմնացորդ:

*

Միամիտ են մայրերը մեր

Ծաղկաթերթի նման նուրբ

Չեն սովորել լացը պահել

Վշտից դաղված աչքերում:   

*

Միշտ էլ բարձը թաց է եղել

Մոր անհանգիստ գլխի տակ,

Մայրն ի՞նչպես է գլուխ դրել,

Ի՞նչպես  քնել բարձին այդ:

*

Միշտ մի բա՜ն է նրանց մտքո՜ւմ,

Շրթի՜ն, աչքի՜ն ու սրտո՜ւմ.

- Է՜հ, գիշերվա կե՜սն է արդեն,

Ո՜ւշ է, որդիս չեկավ տուն:

*

Հարցե՜ր,  հարցե՜ր …մո՞րը ուղղված,

Թե՞ մայր ստեղծող Արարչին,

… Այս աշխարհում այլասերված

Միայն մայրն է  պայծա՜ռ, ջի՜նջ:

*

Հնարել ենք հեծանիվ,

Սի՛րտը ճեղքել ատոմի,

Դեգերել ենք տիեզերքի

Անհուններում ամայի:

Ոչ մայրական լեզվի գա՜նձը,

Տա՜ք, գուրգուրո՜ղ`ու քնքուշ,

Ոչ մոր սրտի առեղծվածը

Դեռ չե՛նք գտել այս կյանքում:

*

Մայրերը չե՜ն ծերանում -

Բերք չտվող ծառի պես,

Տարիքն առնո՜ւմ փոքրանո՜ւմ են,

Կծկվո՜ւմ՝ դառնում լո՜ւռ ու հեզ:

*

Մոր արցունքը այրող հո՛ւր է,

Ջո՜ւր է, կյանքն իր մեջ առած,

Մայրը մեզ հետ ամենո՜ւր է,

Մայրը՝ մի մե՜ծ Առեղծված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

ԱՐԹՈւՐԻՆ

… Երբ անկոչ հյուրի նման աներես

Սովն է մոտենում դռանդ շեմին,

Մի հին հարցական է անվերջ տանջում քեզ՝

Ո՞վ է քեզ տալու պատառն իր վերջին:

Երբ նոր է ծնվում արևածագը,

Շուրջդ դեռ մութ է- անլո՜ւյս մի տարածք,

Բայց լուսավոր է լեռան գագաթը,

Ու չի հասկացվում -

Լո՞ւյս է, թե՞ խավար:

Ու մոգեր չեն գալիս  երկրպագելու,

Ու Լույսը միայնակ է մնում խավարում,

…Չի՜ մնում,  գնո՜ւմ է գլխահակ ու լուռ

Նահատակներին իր հացը տալու…

------------------------------------------

Ցմահ անիծվի ձե՛ռքն այն մեղավոր,

Որ Հաց Բերող քեզ  մեզնից հեռացրեց,

Լուսավոր լինի հոգիդ Հա՛ց  Բերող,

Դու հող չդարձա՜ր -

Մե՛նք մնացինք հող…

Ս.Ումառ-Հարությունյան